
71 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΑΚΜΠΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ: ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ-ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΑ ΕΔΑΦΗ
«Το μωρό μου θα ονομαστεί Diyar. Αυτό σημαίνει σπίτι. Το νόημα είναι ότι μια μέρα θα επιστρέψουμε στο χωριό μας, στο σπίτι μας, στη γη μας.
…
Τώρα τα παιδιά μου μου λένε πότε έρχονται εδώ οι στρατιώτες και πότε ρίχνουν δακρυγόνα. Βάζουμε βρεγμένες πετσέτες στις πόρτες και τα παράθυρα για να προσπαθήσουμε να προστατευτούμε, αλλά δεν αρκεί. Χρειαζόμαστε τουλάχιστον μάσκες αερίων και εκπαίδευση πρώτων βοηθειών».
Umm Ahmad, 31 ετών
«Τον Ιούλιο του 2014, ο [ισραηλινός στρατός] έριξε εντατικά δακρυγόνα στον καταυλισμό λόγω των διαδηλώσεων κατά του πολέμου της Γάζας... Καθόμουν επάνω, στην κουζίνα, και η Sileen κοιμόταν στο σαλόνι. Είδα τον καπνό στο σπίτι και πήγα κάτω για να δω τι συμβαίνει. Ούρλιαξα όταν συνειδητοποίησα ότι ήταν ένα κάνιστρο δακρυγόνου που είχε μπει στο δωμάτιο όπου κοιμόταν η Sileen. Πήγα και το άρπαξα ... Ο καπνός ήταν παντού. Έκρυψα τη Sileen στο ντουλάπι στο υπνοδωμάτιο. Είχε πάθει ήδη ασφυξία και ήταν αναίσθητη. Οι τραυματιοφορείς ήρθαν και μας έσωσαν... Ανακηρύχθηκε νεκρή. Την επανάφεραν πίσω στη ζωή καθώς πήγαιναν στο νοσοκομείο με το ασθενοφόρο.
Ο ισραηλινός στρατός έριξε δακρυγόνα σε ολόκληρο τον καταυλισμό, δεν εστίασαν μόνο στο σπίτι μας. Τα τζιπ μπορούν να ρίξουν εκατοντάδες δακρυγόνα κάθε φορά και ο καταυλισμός είναι τόσο μικρός που φτάνει σε όλους. Όπου κι αν πας, πνίγεσαι σε αυτόν τον καταυλισμό. Πού πρέπει να πάμε; Κλείνεις την πόρτα και το αέριο έρχεται. Κλείνεις τα παράθυρα και είναι το ίδιο. Δεν έχει νόημα.
Αν είχα χρήματα να φύγω από αυτόν τον καταυλισμό, θα το έκανα. Δεν υπάρχει ζωή εδώ, οι ζωές των παιδιών μου είναι σε κίνδυνο και ξέρω ότι αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Η ζωή εδώ στον καταυλισμό είναι ανυπόφορη.
…
Θα επιστρέψω στη γη μου. Πνίγομαι σε αυτόν τον καταυλισμό, αλλά θα παραμείνω μέχρι να μπορέσω να επιστρέψω στη γη μου. Είμαι άνθρωπος της γης. Το δικαίωμά μας να επιστρέψουμε είναι το πιο σημαντικό πράγμα για την αντίσταση μας. Είτε πρόκειται για ένα, δύο, ή ακόμα 10 χρόνια ... δεν έχει σημασία. Θα επιστρέψουμε στη γη μας. Θα πεθάνω σε αυτόν τον καταυλισμό μέχρι τότε. Δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε την ιδιότητα του πρόσφυγα επειδή διεκδικούμε το δικαίωμά μας να επιστρέψουμε. Ναι, η κατοχή είναι σκληρή, αλλά τα δακρυγόνα δεν μας σκότωσαν. Οι σφαίρες δεν μας σκότωσαν. Τα τανκς δεν μας σκότωσαν. Όλα αυτά και ακόμα δεν έχουμε χάσει την αξιοπρέπειά μας. Ο παλαιστινιακός λαός εξακολουθεί να ζει και δεν πρόκειται να φύγω».
Thair al-Jawaresh, 35 ετών
Θα επιστρέψω στη γη μου. Πνίγομαι σε αυτόν τον καταυλισμό, αλλά θα παραμείνω μέχρι να μπορέσω να επιστρέψω στη γη μου. Είμαι άνθρωπος της γης. Το δικαίωμά μας να επιστρέψουμε είναι το πιο σημαντικό πράγμα για την αντίσταση μας. Είτε πρόκειται για ένα, δύο, ή ακόμα 10 χρόνια ... δεν έχει σημασία. Θα επιστρέψουμε στη γη μας.
«Η πρώτη φορά που βίωσα τον πόνο του δακρυγόνου ήταν πριν από τέσσερα χρόνια όταν ήμουν επτά. Μεγαλώσαμε ακούγοντας τη λέξη δακρυγόνα, αλλά ποτέ δεν ήξερα πως ήταν μέχρι που το εισέπνευσα. Ένιωσα σαν να πεθαίνω. Τότε έμεινα αναίσθητη. Δεν μπορούσα να θυμηθώ τίποτα αλλά μου είπαν ότι ήρθε ένα ασθενοφόρο για μένα και μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο του Al-Hussein.
Μισώ να ακούω τώρα τη λέξη δακρυγόνα. Είμαι ψυχικά τραυματισμένη. Το αίσθημα του να μην μπορείς να αναπνεύσεις δεν είναι μόνο επίπονο, αλλά πολύ τρομακτικό. Ελπίζεις απλώς ότι θα επιβιώσεις. Θα ήθελες να τρέξεις για τη ζωή σου, αλλά εδώ στον καταυλισμό, απλά δεν μπορείς».
Balqees, 11 ετών
«Υπήρχε ένα μεγάλο πλήθος από εμάς που παρακολουθούσαμε το Ισραηλινό παρατηρητήριο που βρισκόταν σε φλόγες, όταν ξαφνικά οι στρατιώτες πεταξαν αέριο πίσω από τον τοίχο. Όλοι και όλες άρχισαν να τρέχουν μακριά από τον δρόμο και είδα ένα μικρό αγόρι που είχε καταρρεύσει από τα δακρυγόνα. Πήγα να το σώσω. Το παιδί ήταν στο έδαφος και δεν μπορούσε να κινηθεί. Είχε πάθει ασφυξία. Τον κουβάλησα και στη συνέχεια έτρεξε στο σπίτι κάποιου στον καταυλισμό για να βρει καταφύγιο. Όλοι/ες στον καταυλισμό υποφέρουν από τα δακρυγόνα. Είναι φυσιολογικό να ψάχνεις καταφύγιο στο σπίτι κάποιου/ας.
…
Οι [Ισραηλινοί στρατιώτες] δεν θέλουν να μάθουμε · δεν θέλουν να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας. Εγκαταλείψαμε τις τελικές εξετάσεις μας εξαιτίας του αερίου, και χρειάστηκε να κρυφτούμε στο εργαστήριο υπολογιστών. Περιμέναμε μια ώρα έως ότου αραίωσε η ποσότητα δακρυγόνου. Πήγαμε στο σπίτι και στη συνέχεια επιστρέψαμε στο σχολείο την επόμενη μέρα».
Wisam, 15 ετών
«Παίζω κανονάκι [μουσικό όργανο] για τρεισήμισι χρόνια και πηγαίνω στις τάξεις δύο φορές την εβδομάδα. Είναι επικίνδυνο λόγω των δακρυγόνων. Πολλές φορές χάνω τα μαθήματά μου επειδή έχουν ρίξει δακρυγόνα στον καταυλισμό. Πέρυσι, μια Παρασκευή, βρισκόμουν στην τάξη μου όταν οι στρατιώτες έριξαν δακρυγόνα στον καταυλισμό και ένα κάνιστρο μπήκε στο κτίριο. Έπρεπε να κρυφτούμε σε ένα δωμάτιο όλοι και όλες μαζί μέχρι να φύγει το αέριο».
Shahd, 13 ετών
«Ακόμη και όταν υπάρχει κάποια διαδήλωση, οι στρατιώτες του Ισραήλ δεν ρίχνουν δακρυγόνα για να διαλύσουν τους διαδηλωτές/τριες, αλλά στην τύχη - ειδικά σε σπίτια... Μερικές φορές τα ισραηλινά τζιπ βρίσκονται πίσω από τον τοίχο και πυροβολούν τυχαία: χτυπούν τζαμιά, σχολεία, σπίτια.
Προσπαθούμε να προσέχουμε τα παιδιά που φαίνονται κουρασμένα, που δεν κοιμούνται και είναι εξαντλημένα. Δυστυχώς αυτό είναι σύνηθες και επηρεάζει τους βαθμούς τους. Ένα πράγμα που είναι φυσικό να ακούγεται εδώ στον καταυλισμό είναι: «Ξύπνησες από το στρατό χθες το βράδυ;» Συμβαίνει τόσο πολύ που μερικές φορές ακούτε, «Όχι, δεν με ξύπνησε αυτή τη φορά».
Εργαζόμενος/η στην UNRWA
«Τον Δεκέμβριο του 2017, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων κατά της απόφασης της πρεσβείας του Προέδρου Τραμπ, όλα τα παιδιά βρίσκονταν στο σχολείο όταν άρχισαν να πέφτουν δακρυγόνα μέσα στον καταυλισμό, ακριβώς έξω από το σχολείο. Πήραμε όλα τα παιδιά στο εργαστήριο υπολογιστών. Μιλήσαμε στο γραφείο επιχειρήσεων της UNRWA ζητώντας τους να ενημερώσουν τον ισραηλινό στρατό για την τοποθεσία μας και να τους αποτρέψουν από το να ρίξουν δακρυγόνα στο σχολείο... αλλά, αντί να σταματήσουν, έριξαν περισσότερα δακρυγόνα στο σχολείο. Βρήκαμε περίπου 130 κάνιστρα στην αυλή του σχολείου εκείνη την ημέρα.
…
Πλέον χαρτογραφούμε τις ασφαλείς διαδρομές εξόδου, ώστε τα παιδιά να φτάνουν στο σπίτι τους όταν ο ισραηλινός στρατός ρίχνει δακρυγόνα. Επίσης, η Παλαιστινιακή Εταιρεία της Ερυθράς Ημισελήνου μας έκανε σεμινάριο για το πώς να παρέχουμε πρώτες βοήθειες σε περίπτωση εισπνοής δακρυγόνου».
Reem Awaineh, Βοηθός Διευθυντής της Βασικής Σχολής Αγοριών στην UNRWA Aida
«Το δακρυγόνο είναι πολύ επίπονο, ακόμα και για τους διασώστες. Η δουλειά ενός διασώστη είναι πολύ επικίνδυνη. Έχουμε εκτεθεί σε δακρυγόνα, σφαίρες από καουτσούκ, πραγματικά πυρά και δεν μας δίνεται πάντοτε ασφαλές πέρασμα για να βοηθήσουμε τους ασθενείς.
…
Είμαι ο διασώστης, έτσι; Δεν είναι περίεργο που χρειάζομαι κάποιον για να με σώσει πρώτα εξαιτίας των δακρυγόνων; Τώρα εξαιτίας των δακρυγόνων, έχω υπνική άπνοια και αναπνευστικά προβλήματα στους ανώτερους αεραγωγούς μου. Έχω επίσης μια χρόνια αλλεργία σε οποιοδήποτε είδος αερίου ή χημικών ουσιών όπως το χλώριο, τα αρώματα, ο καπνός».
Mohamed Awad, 48 ετών, Διευθυντής της Εταιρείας Παλαιστινιακής Ερυθράς Ημισελήνου για την περιοχή της Βηθλεέμ
«Πριν από δύο εβδομάδες, έβγαζα φωτογραφίες από τη διαδήλωση, πιθανώς 70-100 μέτρα μακριά από τον φράχτη, και οι [Ισραηλινοί] στρατιώτες έριχναν δακρυγόνα. Ήμουν στο έδαφος, καθώς είναι ευκολότερο για μένα να φωτογραφίζω από εκεί και όχι στην αναπηρική καρέκλα. Πρέπει να έριξαν πάνω από 40 δακρυγόνα σε εμάς. Ήμασταν μια ομάδα τριών ή τεσσάρων δημοσιογράφων. Έπεσα αναίσθητος και οι δημοσιογράφοι γύρω μου με μετέφεραν μακριά από τα δακρυγόνα. Είχα οριακά συνείδηση για μια ώρα... Στο νοσοκομείο που βρίσκεται στο πεδίο έλαβα οξυγόνο. Έπειτα μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο για να ανακάμψω και έφυγα μετά από μερικές ώρες. Ωστόσο, ακόμη και μετά την έξοδό μου από το νοσοκομείο, για τις επόμενες τρεις ημέρες είχα μια αίσθηση καψίματος κάθε φορά που ανέπνεα. Ακόμα και σήμερα το στήθος μου πονάει και η φωνή μου είναι κλειστή. Νιώθω ότι κάτι έχει κολλήσει στο στήθος μου. Δεν μπορώ να πιώ νερό; μόλις πιώ μια γουλιά νιώθω ότι καίγομαι ακόμα περισσότερο.
…
Θέλω να στείλω ένα μήνυμα σε όλους τους δημοσιογράφους σε όλο τον κόσμο, ώστε να καταλάβουν ότι εμείς οι δημοσιογράφοι δεν είμαστε ασφαλείς εξαιτίας των γεγονότων που συμβαίνουν εδώ στη Γάζα. Πώς είναι δυνατόν να σκοτώνονται οι δημοσιογράφοι και το ιατρικό προσωπικό; Ακόμα κι αν το Ισραήλ φοβάται τις φωτογραφίες που παίρνει κάποιος, γιατί να προσπαθούν να τους σκοτώσουν;»
Momen Faiz, 30 ετών, φωτορεπόρτερ από τη Λωρίδα της Γάζας