Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΟΒΟΣ

Να σε ξεχάσουν. Άνθρωποι που έχουν φυλακιστεί άδικα λένε ότι ο φόβος να ξεχαστούν είναι μια από τις μεγαλύτερες ανησυχίες τους στη φυλακή.

Ο ανατριχιαστικός φόβος ότι τελικά, κανείς δεν θα νοιάζεται για το τι τους συμβαίνει. Ένα τρομακτικό άγχος ότι θα μαραζώσουν στην αιχμαλωσία, ενώ ο έξω κόσμος σιγά σιγά θα ξεχάσει την ύπαρξή τους.

Τέτοιες σκέψεις έχουν περάσει και μέσα από το μυαλό του Επίτιμου Προέδρου της Αμνηστίας Τουρκίας, Taner Kılıç. Στις 6 Ιουνίου, ο δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα θα έχει στερηθεί την ελευθερία του για ένα ολόκληρο έτος, ενώ δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα κακό.

Ωστόσο, μέσα από όλη αυτή τη δοκιμασία, έχει κερδίσει δύναμη από την υποστήριξη των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο: «Ακόμα κι αν ένας φυλακισμένος μπορεί να πέσει στην ψευδαίσθηση ότι θα ξεχαστεί ακόμα και από τους κοντινότερους ανθρώπους του, όπως οι «ξεχασμένοι κρατούμενοι», στην περίπτωσή μου ισχύει το αντίθετο στην πραγματικότητα.

Εκτός από την οικογένεια και τους φίλους μου, εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως παρακολουθούν την ιστορία μου χάρη στη Διεθνή Αμνηστία».

Η αρχή της Αμνηστίας

Τα λόγια του Taner μας οδηγούν πίσω στις ρίζες του κινήματος της Διεθνούς Αμνηστίας:

Σχεδόν πριν από 60 χρόνια, στις 28 Μαΐου 1961, η βρετανική εφημερίδα The Observer δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Οι ξεχασμένοι κρατούμενοι».

Γράφτηκε από έναν άλλο δικηγόρο, τον Peter Benenson, ο οποίος είχε μια απλή ιδέα: Εάν αρκετοί άνθρωποι έπαιρναν την αδικία προσωπικά και έγραφαν στις κυβερνήσεις που αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους άδικα και με σκληρότητα, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν θετική αλλαγή.

Ο Benenson ίδρυσε τη Διεθνή Αμνηστία και καθιέρωσε τον όρο «κρατούμενοι συνείδησης», δηλαδή άτομα που φυλακίστηκαν αποκλειστικά και μόνο λόγω των απόψεών ή των πεποιθήσεών τους.

Ο Taner είναι ένας από τους πολλούς

Δυστυχώς, ο συνάδελφος και φίλος μας Taner είναι μόνο ένας από τους πολλούς κρατούμενους συνείδησης στην ιστορία της Τουρκίας. Για δεκαετίες, οι ακτιβιστές και οι ακτιβίστριες της Αμνηστίας αγωνίστηκαν και έδωσαν ελπίδα σε άδικα φυλακισμένους στη χώρα.

Το 1964, ο πρώην πρόεδρος Bayar έστειλε μία επιστολή από τη φυλακή για να ευχαριστήσει την Αμνηστία για την εκστρατεία της για την απελευθέρωσή του.

Το 1971, ο καθηγητής Mümtaz Soysal έγραψε τις ακόλουθες γραμμές από τη φυλακή, γνωρίζοντας ότι οι ακτιβιστές της Αμνηστίας σε όλο τον κόσμο απαίτησαν την απελευθέρωσή του: 

Ένα κλίμα φόβου στην Τουρκία

Μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος τον Ιούλιο του 2016, οι αρχές χρησιμοποίησαν σκόπιμα τη συνεχιζόμενη κατάσταση έκτακτης ανάγκης ως δικαιολογία για να εξαλείψουν την κοινωνία των πολιτών. Οι υπερασπιστές και οι υπερασπίστριες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι δημοσιογράφοι, τα μέλη των συνδικάτων, οι δικηγόροι και άλλοι φορείς της κοινωνίας των πολιτών ζουν σε ένα σταθερό κλίμα φόβου, χωρίς να ξέρουν αν είναι οι επόμενοι στη σειρά που θα τους χτυπήσουν ξημερώματα την πόρτα τους εξαιτίας ενός tweet, ενός άρθρου, μιας ομιλίας ή επειδή απλά κάνουν τη δουλειά τους.

Για καθέναν από αυτούς, μία ακόμη ημέρα φυλάκισης είναι μία ακόμη ημέρα αδικίας.

Στη Διεθνή Αμνηστία, δεν θα κουραστούμε ποτέ να αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωσή τους. Θα συνεχίσουμε να μιλάμε για την Τουρκία και να υποστηρίζουμε τους γενναίους ανθρώπους στο πεδίο που μάχονται για να υπερασπιστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα.

Και θα συνεχίσουμε να μετράμε τις ημέρες μέχρις ότου ο Taner βγει από τη φυλακή και, επιτέλους, να μπορεί να αγκαλιάσει τη γυναίκα και τις κόρες του ελεύθερος.

Μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή, μπορείτε να βοηθήσετε να διατηρήσετε το πνεύμα του στέλνοντας του μηνύματα αλληλεγγύης. Όπως λέει ο Taner: «Τα γράμματα και η υποστήριξή σας μου δίνουν δύναμη».

Ας συνεχίσουμε να δείχνουμε στον Taner και στους άλλους που είναι άδικα φυλακισμένοι στη Τουρκία, ότι δεν θα ξεχαστούν ποτέ.

Του Φώτη Φιλίππου, Διευθυντή Εκστρατειών της Διεθνούς Αμνηστίας για την Ευρώπη