ΗΠΑ: ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ/ΗΣΑΣΕΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΒΙΑΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΜΙΑ ΖΩΗ ΓΕΜΑΤΗ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΕΞΟΔΑ
Οι επιζώντες/σασες από πυροβόλα όπλα στις ΗΠΑ,υποφέρουν εξαιτίας των χρόνιων τραυμάτων και του πόνου, σε συνδιασμό με τις καταστρεπτικες κυβερνητικές πολιτικές που αγνοούν τις ανάγκες τους, δήλωσε σήμερα η Διεθνής Αμνηστία καθώς δημοσίευσε νέα έρευνα σχετικά με τις εμπειρίες των επιζώντων/σασών από πυροβολισμούς.
Περιγράφοντας την ένοπλη βία στις ΗΠΑ ως «κρίση των ανθρώπινων δικαιωμάτων», η έκθεση Ουλές Επιβίωσης: Η Ένοπλη Βία και Τα Εμπόδια στον Δρόμο για την Αποκατάσταση στις ΗΠΑ[EG1] , υπογραμμίζει τον τρόπο με τον οποίο οι επιζώντες/ήσασες συχνά δεν έχουν πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη και άλλες μορφές υποστήριξης λόγω των καταστροφικών ιατρικών δαπανών και της υπερβολικής γραφειοκρατίας. Καλεί την κυβέρνηση των ΗΠΑ να θέσει σε εφαρμογή τους απαραίτητους μηχανισμούς για να εξασφαλίσει ότι οι επιζώντες/ήσασες βίας από πυροβόλα όπλα θα έχουν πρόσβαση σε πλήρη και αποτελεσματική αποκατάσταση.
«Οι περισσότεροι/ες από αυτούς που μας έδωσαν συνεντεύξεις, μας είπαν ότι η στιγμή που δέχτηκαν τον πυροβολισμό ήταν μόνο η αρχή του εφιάλτη τους. Οι επιζώντες/σασες περιέγραψαν πως συνεχίζουν αγωνίζονται, παρόλο που είναι θύματα εγκλήματος και πολλές φορές αντιμετωπίζουν απαγορευτικά κόστη όταν προσπαθούν να θεραπεύσουν χρόνιους πόνους ή/ και όταν προσπαθούν να βρουν βοήθεια ώστε να προσαρμοστούν στις αναπηρίες,» είπε η Sanhita Ambast, Ερευνήτρια της Διεθνούς Αμνηστίας στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά δικαιωμάτων.»
«Υψηλά κόστη, δυσκίνητη γραφειοκρατία και ανεπαρκή προγράμματα αποζημίωσης θυμάτων εγκληματικών πράξεων, αποτελούν όλα εμπόδια στην πρόσβαση στην κατάλληλη περίθαλψη και στήριξη που ακολουθεί έναν τραυματισμό από πυροβολισμό. Οι αμερικανικές αρχές πρέπει να ασχοληθούν με την ένοπλη βία και να εξασφαλίσουν ότι οι επιζώντες/ήσασες έχουν την απαραίτητη υποστήριξη για να αντιμετωπίσουν τις ζημιές που έχουν υποστεί και να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Δεδομένης της αποτυχίας τους να αντιμετωπίσουν επαρκώς την ένοπλη βία σε μεγάλη κλίμακα, υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη για την παροχή βοήθειας σε επιζώντες/ήσασες.»
Το 2018, η Διεθνής Αμνηστία πήρε συνεντεύξεις από 25 επιζώντες/ήσασες πυροβολισμών στο Μαϊάμι, την Τάμπα, τη Βαλτιμόρη και τη Νέα Ορλεάνη, όλες πόλεις με υψηλά ποσοστά βίας. Η οργάνωση μίλησε επίσης σε 11 φροντιστές/ριες, 17 εργαζόμενους/ες στον τομέα της υγείας και 40 ειδικούς/ές της δημόσιας υγείας, υποστηρικτές/ριες, ακτιβιστές/ριες και κοινωνικούς λειτουργούς.
Κόστος και Αποζημίωση
Η έρευνα της Διεθνούς Αμνηστίας δείχνει ότι η αμερικανική κυβέρνηση αποτυγχάνει να παράσχει στους επιζώντες/ήσασες που έχουν υποστεί πυροβολισμό, ουσιαστική μακροχρόνια υγειονομική περίθαλψη, υποστήριξη, αποκατάσταση και αποζημίωση που είναι απαραίτητες για να διασφαλιστεί ότι η κυβέρνηση εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της για την παροχή πλήρους και αποτελεσματικής αποκατάστασης. Η Διεθνής Αμνηστία έχει και παλιότερα υποστηρίξει ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν κατάφερε να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτυγχάνοντας να ρυθμίσει επαρκώς την αγορά, κατοχή και χρήση πυροβόλων όπλων από ιδιώτες.
Επειδή δεν υπάρχουν στοχευμένα προγράμματα για την κάλυψη των αναγκών αποκατάστασης των επιζώντων/ήσασων, αναγκάζονται να αναζητήσουν ιατρική και ψυχολογική φροντίδα μέσω του γενικού συστήματος υγείας. Αυτό δημιουργεί πολλά οικονομικά και γραφειοκρατικά εμπόδια, τα οποία επιδεινώνονται από τα τραύματα και τους σωματικούς πόνους.
Η Megan Hobson ήταν 16 ετών όταν βρέθηκε στη μέση ανταλλαγής πυρών στο Μαϊάμι το 2012. Η επείγουσα θεραπεία έσωσε τη ζωή της, αλλά συνεχίζει να ζει με προβλήματα υγείας, συμπεριλαμβανομένων των δυσκολιών στο περπάτημα, των επιπλοκών που προκλήθηκαν από θραύσματα σφαίρας στη μήτρα της και την ανάγκη για ψυχική φροντίδα και υποστήριξη. Η Megan είπε στην Διεθνή Αμνηστία ότι ήταν ακόμα υπερχρεωμένη λόγω των ιατρικών λογαριασμών.
Η Jamie Williford πυροβολήθηκε στην πλάτη όταν ήταν 16 ετών το 2009. Έμεινε παράλυτη και με σοβαρές, και συνεχείς, ανάγκες υγείας. Παρόλο που η Jamie καλύπτεται από το Medicaid, ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που παρέχει κάλυψη υγείας σε κάποια άτομα με χαμηλά εισοδήματα, αντιμετωπίζει σημαντικές γραφειοκρατικές προκλήσεις στην πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη, ειδικότερα προσπαθώντας να βρει γιατρούς που θα δεχθούν την ασφάλειά της.
Όπως πολλοί επιζώντες/ήσασες με αναπηρίες, η Jamie αγωνίστηκε να βρει οικονομικά προσιτή στέγαση
Μετά τον τραυματισμό της, τοποθετήθηκε σε μια εγκατάσταση φροντίδας ενηλίκων, χωρίς πρόσβαση σε φροντίδα ψυχικής υγείας, εκπαίδευση κατάλληλη για παιδί ή νέο χρήστη αναπηρικής καρέκλας. Από την ηλικία των 18 ετών, έζησε κυρίως σε κοινόχρηστα καταλύματα, αλλά δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει κάποια κατάλληλη μόνιμη κατοικία προσαρμοσμένη στις ανάγκες της.
Η Διεθνής Αμνηστία επεσήμανε την υπόθεση της Jamie ως παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο οι επιζώντες/ήσασες της ένοπλης βίας έρχονται αντιμέτωποι/ες με πολλές προβληματικές πολιτικές - δυσκολίες πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη, έλλειψη οικονομικά προσιτών κατοικιών και ανεπαρκής υποστήριξη για τα άτομα με αναπηρίες.
Καταστροφική γραφειοκρατία
Σχεδόν όλοι οι επιζώντες/ήσασες από τους οποίους έχει πάρει συνέντευξη η Διεθνής Αμνηστία αναγνώρισαν τη γραφειοκρατία ως βασικό εμπόδιο στην πρόσβαση σε μακροχρόνια υγειονομική περίθαλψη.
Κάτι τέτοιο είναι ιδιαίτερα δύσκολο για τους επιζώντες που έχουν πυροβοληθεί και οι οποίοι μπορεί να ζουν σε ασταθή περιβάλλοντα και να μην είναι εξοικειωμένοι με ένα κατακερματισμένο και πολύπλοκο σύστημα υγείας. Συχνά προσπαθούν να διαχειριστούν αλλαγές στην υγεία τους, την οικογενειακή τους ζωή, τις θέσεις εργασίας τους καθώς και τις προοπτικές απασχόλησης, εξαιτίας του πυροβολισμού τους.
Ένας άντρας του οποίου ο αδελφός του πυροβολήθηκε εξήγησε: «Για την υγειονομική περίθαλψη, αν θέλεις να πάρεις περισσότερη φροντίδα ή οποιαδήποτε κάλυψη Medicare, αρχίζουν να ρωτούν αν έχεις εργαστεί ποτέ. Αν πείς ναι, θέλουν να δουν αποδείξεις μισθών για έξι μήνες και θέλουν και το πιστοποιητικό γέννησής, και θέλουν και κάρτα κοινωνικής ασφάλισης, θέλουν όλα αυτά τα πράγματα και εμείς δεν τα έχουμε.»
Οι αιτήσεις αποζημίωσης των θυμάτων απαιτούν επίσης πάρα πολλές λεπτομέρειες και δικαιολογητικά, τα οποία μπορεί να είναι δύσκολο να βρεθούν, ειδικά όταν οι άνθρωποι αναρρώνουν από σοβαρούς τραυματισμούς που αλλάζουν τη ζωή τους.
Το 2017, ο συνηθέστερος λόγος για την άρνηση ή το κλείσιμο μιας αίτησης αποζημίωσης των θυμάτων σε όλα τα κράτη ήταν οι ελλιπείς πληροφορίες. Η έλλειψη ενημέρωσης και οι αυστηρές απαιτήσεις επιλεξιμότητας προέκυψαν επίσης ως εμπόδια στην παροχή αποζημιώσεων
Συστάσεις
«Η Διεθνής Αμνηστία καλεί τις ομοσπονδιακές και κρατικές αρχές των ΗΠΑ να διασφαλίσουν ότι οι επιζώντες/ήσασες βίας με χρήση όπλων θα έχουν πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη και υποστήριξη που χρειάζονται και ότι θα είναι πλήρως ενημερωμένοι/ες για την υγειονομική περίθαλψη και άλλα οφέλη τα οποία δικαιούνται», δήλωσε η Sanhita Ambast.
Η οργάνωση καλεί, επίσης, τις αρχές να διασφαλίσουν ότι όλοι οι επιζώντες/ήσασες ένοπλης βίας θα λαμβάνουν πλήρη και αποτελεσματική αποκατάσταση, συμπεριλαμβανομένης της αποζημίωσης για τις βλάβες που έχουν υποστεί.
«Η παροχή επαρκούς μακροχρόνιας περίθαλψης στους επιζώντες/ήσασες βίας από πυροβόλα όπλα στις ΗΠΑ δεν είναι ένα αναπόφευκτο πρόβλημα,» δήλωσε η Jasmeet Sidhu, Διευθύνουσα Ερευνήτρια της Διεθνούς Αμνηστίας για την Εκστρατεία για το τέλος της ενοπλης βίας. «Υπάρχουν βήματα που οι τοπικές, πολιτειακές και ομοσπονδιακές αρχές μπορούν να κάνουν και σήμερα, απλώς δεν είχαν την πολιτική βούληση να τα κάνουν».
