ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ ΛΟΓΩ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΤΟΥΣ

Δημοσιεύθηκε στις 24 Απριλίου 2012, 12:30Εκτύπωση

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
24 Απριλίου, 2012
 
Διακρίσεις εναντίον μουσουλμάνων λόγω έκφρασης της πίστης τους
«Οι μουσουλμάνοι θεωρούνται υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Άνθρωποι στο δρόμο με φώναζαν με διάφορες ονομασίες ή έκαναν αρνητικά σχόλια. Ένας άνδρας άρχισε να μου φωνάζει ότι έπρεπε να βγάλω το σεντόνι που φορούσα στο κεφάλι μου. Μεγάλωσα στην Ελβετία και πιστεύω πως αυτή είναι η χώρα μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί άλλοι πολίτες θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να μου συμπεριφέρονται έτσι.»

Π., από το ιταλόφωνο τμήμα της Ελβετίας

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πρέπει να κάνουν περισσότερα για να αμφισβητήσουν τα αρνητικά στερεότυπα και τις προκαταλήψεις εναντίον των μουσουλμάνων, που πυροδοτούν διακρίσεις ειδικά στον τομέα της εκπαίδευσης και της απασχόλησης, αποκαλύπτει σήμερα νέα έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας.

«Οι μουσουλμάνες στερούνται θέσεις εργασίας και τα κορίτσια εμποδίζονται να παρακολουθήσουν κανονικά μαθημάτα μόνο επειδή φορούν παραδοσιακά ενδύματα, όπως η μαντίλα. Άνδρες είναι πιθανό να απολυθούν, επειδή φέρουν γενειάδες που είναι συνδεδεμένες με το Ισλάμ» δήλωσε ο Marco Perolini, εμπειρογνώμονας της Διεθνούς Αμνηστίας σε θέματα Διακρίσεων.

«Αντί να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις προκαταλήψεις αυτές, συχνά τα πολιτικά κόμματα και οι δημόσιοι υπάλληλοι, στην προσπάθειά τους να κερδίσουν ψήφους, τις υποθάλπουν .»

Η έκθεση «Επιλογή και προκατάληψη: διακρίσεις εις βάρος των μουσουλμάνων στην Ευρώπη» εκθέτει τις επιπτώσεις των διακρίσεων για λόγους θρησκείας ή πίστης ενάντια στους μουσουλμάνους σε αρκετές πτυχές της ζωής τους, όπως η απασχόληση και η εκπαίδευση.

Επικεντρώνεται στο Βέλγιο, τη Γαλλία, την Ολλανδία, την Ισπανία και την Ελβετία, όπου η Διεθνής Αμνηστία έχει ήδη εγείρει ζητήματα, όπως οι περιορισμοί σχετικά με την ίδρυση χώρων λατρείας και οι απαγορεύσεις των ολοπρόσωπων πέπλων. Η έκθεση τεκμηριώνει πολυάριθμες ατομικές περιπτώσεις διακρίσεων σε όλες τις χώρες που περιλαμβάνει. 

«Η χρήση θρησκευτικών και πολιτισμικών συμβόλων και ενδυμάτων αποτελεί μέρος του δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης. Είναι μέρος του δικαιώματος της ελευθερίας της θρησκείας ή πίστης -και τα δικαιώματα αυτά πρέπει να τα απολαμβάνουν εξίσου όλες οι θρησκείες» δήλωσε ο Marco Perolini.

«Ενώ καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει το πολιτισμικό, παραδοσιακό ή θρησκευτικό του υπόβαθρο, με συγκεκριμένη μορφή ενδυμασίας, ταυτόχρονα, κανείς δεν πρέπει να καταπιέζεται ή να εξαναγκάζεται να κάνει κάτι τέτοιο. Οι γενικές απαγορεύσεις συγκεκριμένων μορφών ενδυμασίας, οι οποίες παραβιάζουν τα δικαιώματα όσων επιλέγουν ελεύθερα την ενδυμασία τους, δεν είναι ο σωστός τρόπος να γίνει αυτό.»

Η έκθεση τονίζει ότι η νομοθεσία που απαγορεύει τις διακρίσεις στην απασχόληση δεν έχει εφαρμοστεί σωστά στο Βέλγιο, τη Γαλλία και την Ολλανδία. Επιτρέπεται στους εργοδότες να κάνουν διακρίσεις, με το επιχείρημα ότι τα θρησκευτικά ή πολιτισμικά σύμβολα προκαλούν συγκρούσεις με πελάτες ή συνεργάτες ή ότι υπάρχει αντιπαράθεση με την εταιρική εικόνα μιας επιχείρησης ή με την «ουδετερότητά» της.

Αυτό έρχεται σε άμεση σύγκρουση με τη νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) κατά των διακρίσεων, που επιτρέπει διαφοροποιήσεις της μεταχείρισης στην απασχόληση, μόνο στην περίπτωση που απαιτείται ρητά από τη φύση του επαγγέλματος.

«Η νομοθεσία της ΕΕ που απαγορεύει τις διακρίσεις για λόγους θρησκείας ή πεποιθήσεων στον τομέα της απασχόλησης φαίνεται ότι είναι αναποτελεσματική σε ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς παρατηρούνται υψηλότερα ποσοστά ανεργίας μεταξύ των μουσουλμάνων, και ειδικά των μουσουλμάνων γυναικών με ξένη καταγωγή» δήλωσε ο Marco Perolini.

Στη Γαλλία, το 2009, το ποσοστό απασχόλησης των γυναικών με γαλλική υπηκοότητα ήταν 60.9%, ενώ το ποσοστό των μαροκινών γυναικών στη χώρα ήταν 25,6% και των γυναικών από την Τουρκία 14.7%. Στην Ολλανδία, το 2006, το ποσοστό απασχόλησης των γυναικών τουρκικής και μαροκινής καταγωγής ήταν 31% και 27% αντίστοιχα, σε σύγκριση με το ποσοστό των μη προερχόμενων από εθνικές μειονότητες ολλανδών γυναικών, που ήταν 56%.

Την τελευταία δεκαετία, οι μαθητές απαγορεύεται να φορούν τη μαντίλα ή άλλη θρησκευτική και παραδοσιακή ενδυμασία στο σχολείο σε πολλές χώρες όπως η Ισπανία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Ελβετία και η Ολλανδία. 

«Κάθε περιορισμός της χρήσης θρησκευτικών και πολιτισμικών συμβόλων και ενδυμάτων στα σχολεία πρέπει να βασίζεται σε αξιολόγηση των αναγκών σε κάθε ατομική περίπτωση. Υπάρχει ο κίνδυνος οι γενικές απαγορεύσεις να επηρεάσουν δυσμενώς την πρόσβαση των κοριτσιών στην εκπαίδευση και να παραβιάσουν τα δικαιώματά τους στην ελευθερία της έκφρασης και στην έκφραση των πεποιθήσεών τους» δήλωσε ο Marco Perolini.

Το δικαίωμα της δημιουργίας χώρων λατρείας αποτελεί βασικό στοιχείο του δικαιώματος της ελευθερίας της θρησκείας ή πεποιθήσεων, που περιορίζεται σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, παρά τις κρατικές υποχρεώσεις για την προστασία, το σεβασμό και την εκπλήρωση του δικαιώματος αυτού.

Από το 2010, το Ελβετικό Σύνταγμα έχει στοχοποιήσει ειδικά τους μουσουλμάνους, με την απαγόρευση της κατασκευής μιναρέδων, την ενσωμάτωση αντι-ισλαμικών στερεοτύπων και την παραβίαση διεθνών υποχρεώσεων που η Ελβετία οφείλει να σέβεται.

Στην Καταλονία (Ισπανία), οι μουσουλμάνοι πρέπει να προσεύχονται σε εξωτερικούς χώρους, καθώς οι υπάρχοντες χώροι προσευχής είναι πολύ μικροί για να χωρέσουν όλους τους πιστούς και τα αιτήματα για κατασκευή τεμενών αμφισβητούνται ως ασυμβίβαστα με την τήρηση της καταλανικής παράδοσης και πολιτισμού. Αυτό αντιβαίνει στην ελευθερία της θρησκείας, που περιλαμβάνει το δικαίωμα συλλογικής προσευχής σε επαρκείς χώρους.

«Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, υπάρχει διάχυτη η άποψη ότι το Ισλάμ είναι ‘εντάξει’ και ότι οι μουσουλμάνοι δεν ενοχλούν, εφόσον δεν είναι πολύ ορατοί. Αυτή η τοποθέτηση προκαλεί παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πρέπει να αμφισβητηθεί» δήλωσε ο Marco Perolini.

Κατεβάστε την έκθεση εδώ: Επιλογή και προκατάληψη: διακρίσεις εις βάρος των μουσουλμάνων στην Ευρώπη

ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΔΩΡΕΑ
Υπερασπίσου τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και στήριξε την ανεξαρτησία του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας.