ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η ΑΙΤΙΑ ΑΜΒΛΥΝΣΗΣ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΛΟΥΣΙΑ ΣΕ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

Ο γιατρός άνοιξε την πόρτα του δωματίου έκτακτης ανάγκης με ένα πλατύ αλλά νευρικό χαμόγελο.

Μας καλωσόριζε στο κόσμο της, όπου θαύματα είναι γραφτό να συμβούν. Αλλά καθώς προχωρούσαμε περισσότερο στους διαδρόμους του νοσοκομείου JM de los Rios στο Caracas, του μεγαλύτερου παιδιατρικού νοσοκομείου της Βενεζουέλας, το χαμόγελό της έσβησε και  δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στο πρόσωπό της.

«Τι χρειαζόμαστε; Απολύτως τα πάντα» απάντησε εκείνη.

Τα νοσοκομεία δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση χαρούμενα μέρη, αλλά το συγκεκριμένο ήταν μια φωτογραφία της κόλασης.

Καθώς ο γιατρός διάβαζε μια φαινομενικά ατελείωτη λίστα με φάρμακα και προμήθειες, που λείπουν από  το νοσοκομείο της Βενεζουέλας από τότε που η χώρα βρέθηκε σε μια άνευ προηγουμένου οικονομική κρίση,  έξι ακόμη γιατροί έσπευσαν να βοηθήσουν μια γυναίκα, που κατάφτασε μεταφέροντας ένα εξάχρονο αγόρι, τραυματισμένο στο κεφάλι από πυροβολισμό. Το τελευταίο θύμα της βίας σε μια από τις χώρες με το υψηλότερο ποσοστό δολοφονιών στη γη.

Πριν από την κρίση, οι γιατροί θα έβγαζαν ακτινογραφία το κεφάλι του αγοριού, θα του προσέφεραν άμεση ιατρική βοήθεια και θα ετοίμαζαν το χειρουργείο σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. 

Αλλά αυτοί δεν είναι οι συνηθισμένοι καιροί. 

Από τη στιγμή που η τιμή του «μαύρου χρυσού» κατρακύλησε πριν από τρία χρόνια, η εξαρτημένη από το πετρέλαιο Βενεζουέλα έχει βρεθεί σε μια ελεύθερη οικονομικά πτώση. Η χώρα δεν είναι πλέον σε θέση να εισάγει τα βασικά είδη τροφίμων και φαρμάκων αλλά ούτε και διαθέτει τις πρώτες ύλες για την παραγωγή τους στο εσωτερικό της. Τους τελευταίους μήνες, η κατάσταση έχει επιδεινωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε η χώρα έχει έλλειψη τροφίμων και φαρμάκων, τα οποία χρειάζεται, σε ποσοστό 80% , σύμφωνα με τη Datanalisis, μια τοπική εταιρεία δημοσκοπήσεων.

Το αγόρι τώρα υπομένει τις συνέπειες αυτής της επιδεινούμενης κρίσης. Ενώ τρεις γιατροί κάνουν μια εκτίμηση της κατάστασής του, ένας άλλος τρέχει στο τηλέφωνο και διαβάζει τον κατάλογο των φαρμάκων σε μια γυναίκα, η οποία εργάζεται στο πλέον αποδεκατισμένο φαρμακείο. Ο γιατρός ξέρει ότι η ίδια δεν θα λάβει την πρώτη επιλογή  φαρμάκων, που έκανε, αλλά σε αυτό το σημείο είναι καλύτερο από το τίποτα. Ένας άλλος γιατρός προσπαθεί να αποκτήσει πρόσβαση στο μοναδικό χειρουργικό δωμάτιο, που λειτουργεί ακόμα, αλλά ακόμα κι εκεί ο κλιματισμός είναι έκτος λειτουργίας και το στριμωγμένο δωμάτιο μοιάζει περισσότερο με σάουνα παρά με αποστειρωμένο περιβάλλον. 

«Όταν χειρουργώ, χρειάζεται να υπάρχει συνεχώς κάποιο άτομο, το οποίο να σκουπίζει το μέτωπο και το πρόσωπό μου για να μην στάξει ιδρώτας  πάνω στον ασθενή. Το να χειρουργώ εδώ υπό αυτές τις συνθήκες είναι το ίδιο με το να χειρουργεί κανείς στη μέση του δρόμου», μου είπε ένας χειρουργός. 

Αν το αγόρι είναι αρκετά τυχερό, ώστε να επιβιώσει μετά το πέρας της εγχείρησης, θα περάσει τις επόμενες ημέρες αναρρώνοντας σε ένα από τα μικροσκοπικά δωμάτια, τα οποία είναι τώρα μετά βίας κατοικήσιμα. Η μητέρα του θα πρέπει να φέρει τα πάντα, από σεντόνια μέχρι φάρμακα και τρόφιμα για το παιδί της. Με τα ανώτατα όρια που επέβαλε η κυβέρνηση στην αγορά σημαίνει ότι η ίδια θα πρέπει να σταθεί σε μια μεγάλη ουρά τη μοναδική ημέρα, την οποία επιτρέπεται να αγοράσει βασικά προϊόντα. Ακόμη και τότε, είναι πιθανό ότι πολλά από αυτά δεν θα βρίσκονται σε απόθεμα.

Το να αρρωσταίνεις στη Βενεζουέλα εμπεριέχει πολλούς κινδύνους.

Οι άνθρωποι καταφεύγουν στη μείωση της ιατρικής τους θεραπείας, έτσι ώστε τα φάρμακά να διαρκούν περισσότερο.

«Έχω μια καρδιακή πάθηση, αλλά επειδή το φάρμακο είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί, έχω αποφασίσει να παίρνω τις μισές δόσεις. Ξέρω ότι δεν είναι το ιδανικό, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή», δήλωσε ένας γιατρός, καθώς περιπλανιόμασταν στο νοσοκομείο.

Αλλά πώς η Βενεζουέλα, με τα τεράστια και προσοδοφόρα αποθέματα πετρελαίου της, έφτασε σε αυτό το σημείο;

Το να βρεθεί μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα, δεν είναι εύκολο - ούτε το να ειπωθεί οτιδήποτε για τη Βενεζουέλα.

Ό,τι και αν λες, κάποιος θα σε κατηγορήσει για την υποστήριξη ή χρηματοδότηση είτε από το ένα  πολιτικό φάσμα είτε από το άλλο.

Αν επικρίνεις την αδιαμφισβήτητη ανθρωπιστική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα ή αμφισβητήσεις  το γιατί η κυβέρνηση δεν επένδυσε τους καρπούς πετρελαϊκής ευημερίας τόσων χρόνων σε έργα υποδομής, τα οποία θα μπορούσαν να είχαν καταστήσει τη Βενεζουέλα ικανή να παράσχει στους ανθρώπους της περισσότερα σε καιρούς λιτότητας, θα κατηγορηθείς, ότι παίρνεις το μέρος των "ιμπεριαλιστών".

Αν επαινέσεις τις πολλές κοινωνικές πολιτικές, που προωθούνται τις τελευταίες δεκαετίες, από τότε που ο Ούγκο Τσάβες ανέλαβε την εξουσία,  με σκοπό να σώσει εκατομμύρια Βενεζουελανούς από τη φτώχεια, κάποιος θα σε δείξει με το δάχτυλο λέγοντας ότι αγνοείς τις πολλές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των αδικαιολόγητων περιορισμών, που επιβάλλονται στη χώρα.

Τη τελευταία δεκαετία, η Βενεζουέλα έχει μετατραπεί σε μια σοβαρά πολωμένη χώρα. Η «είσαι μαζί μας ή εναντίον μας» ρητορική που έχει προκαλέσει τόσο μεγάλη ζημιά σε ολόκληρη την Αμερική, έχει βρει ένα νέο, τραγικό νόημα εδώ. Αυτό εμποδίζει τη χώρα από το να συρθεί έξω από αυτόν τον εφιάλτη.

Η διοίκηση του Nicolás Maduro, αρνείται πεισματικά να παραδεχτεί η χώρα βρίσκεται σε κρίση και απορρίπτει εντελώς κάθε πρόταση για διεθνή βοήθεια, που μπορεί να χρειάζεται.

Αλλά εκείνοι στην πρώτη γραμμή αυτής της τραγωδίας έχουν μια άλλη ιστορία να πουν.

Ένας από τους κορυφαίους γιατρούς της χώρας δήλωσε πρόσφατα ότι ο αριθμός των μητρικών θανάτων κατά τους πρώτους μήνες του 2016 διπλασιάστηκε σε σύγκριση με το 2015. Οι εκπαιδευτικοί διαμαρτύρονται ότι τα παιδιά στέλνονται στο σχολείο χωρίς να έχουν τίποτα για φαγητό, μόνο ένα μάνγκο. 

Η Βενεζουέλα βρίσκεται σε ένα ξεκάθαρο σταυροδρόμι. Οι αρχές έχουν υποστηρίξει ότι πολεμούν ισχυρές πολιτικές δυνάμεις , οι οποίες προσπαθούν να καταστρέψουν το σοσιαλιστικό όνειρο της ισότητας, που τόσοι πολλοί έχουν αγωνιστεί σκληρά για να πετύχουν.

Το πρόβλημα είναι ότι κατά μήκος του δρόμου, φαίνεται να ξεχνούν τα εκατομμύρια που αφέθηκαν πίσω τους.

Τα σχέδια και οι στρατηγικές που έχουν τεθεί σε εφαρμογή σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να μετριαστεί αυτή η κρίση - συμπεριλαμβανομένης της ρύθμισης των τιμών και της διαθεσιμότητας των τροφίμων και των φαρμάκων, καθώς και της διανομής επισιτιστικής βοήθειας μέσω ανεπίσημων οργανώσεων – κάνουν μετά βίας τη διαφορά. Ξανά και ξανά, οι άνθρωποι έχουν παραπονεθεί ότι τα μέτρα αυτά δεν είναι απλά αρκετά.

Όποια και αν είναι η πολιτική σου άποψη, ένα πράγμα είναι αδιαμφισβήτητο: οι μικροπολιτικές σαπίζουν τον πυρήνα αυτής της όμορφης χώρας. Βάζουν τις ζωές των ανθρώπων της σε κίνδυνο, παρεμποδίζοντας το δικαίωμα στην υγεία και καταδικάζοντας μια γενιά νέων παιδιών, στα οποία δεν παρέχονται αρκετά ώστε να φέρουν εις πέρας το μεγαλύτερο μέρος της εκπαίδευσής τους, στο χειρότερο δυνατό μέλλον.

Η Βενεζουέλα είναι το τέλειο παράδειγμα του τί συμβαίνει όταν η πολιτική έρχεται πριν από τους ανθρώπους. Όταν οι ίδιοι οι πολιτικοί, ανεξάρτητα από τις ιδέες τους, είναι τόσο απομακρυσμένοι από την πραγματικότητα, που θα μπορούσαν κάλλιστα να βρίσκονται σε άλλο πλανήτη.

Αναρωτιέμαι πόσο καιρό θα πάρει ακόμα, προτού οι πολιτικοί αφήσουν στην άκρη τα εγωιστικά τους συμφέροντά και δώσουν προτεραιότητα στον λαό τους.

Επειδή ο χρόνος τελειώνει, γρήγορα.