ΟΜΙΛΙΑ Λ. ΧΡΥΣΟΥΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΚΑΙ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΙΣΣΟ

Βρίσκομαι σήμερα εδώ για να σας μεταφέρω κάποιες απ΄τις εμπειρίες μας και σας ευχαριστώ που μας δίνετε αυτή την ευκαιρία.

Για όσους δε γνωρίζουν, στη Χαλκιδική ήδη υλοποιείται ένα τεραστίων διαστάσεων εξορυκτικό σχέδιο, με ανοιχτή εξόρυξη, τέλματα αποβλήτων και μεταλλουργία. Μια τέτοια δραστηριότητα – σύμφωνα με πορίσματα Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων και επιστημονικές μελέτες – θα είναι καταστροφική για το περιβάλλον, τις υπάρχουσες οικονομικές δραστηριότητες, την ανθρώπινη υγεία. Κάτοικοι της περιοχής και αλληλέγγυοι απ΄όλη την χώρα, βρίσκονται εδώ και χρόνια στο δρόμο και στο βουνό, προσπαθώντας να αποτρέψουν μια τέτοια καταστροφή και να προστατέψουν τον τόπο και τις ζωές τους.

Οι περισσότεροι από εμάς - που συμμετέχουμε στο κίνημα ενάντια στις εξορύξεις χρυσού στη Χαλκιδική - έχουμε βιώσει στο σώμα και το μυαλό μας την αστυνομική βία. Και όλοι μας έχουμε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που κακοποιήθηκε ή εξευτελίστηκε από αστυνομικούς.

Οι προσωπικές μνήμες και εμπειρίες μας, μπερδεύονται και συνεργούν δημιουργώντας τελικά μια συλλογική εμπειρία. Δεν βρίσκομαι εδώ μόνο ως Λόλα.

Είμαι η κ. Ρ, 60 χρονών, που μέχρι πριν λίγα χρόνια πίστευα ότι οι αστυνομικοί δε χτυπούσαν ποτέ διαδηλωτές απρόκλητα, ότι δε χρησιμοποιούσαν ποτέ υπέρμετρη και αδικαιολόγητη βία. Κι όμως βρέθηκα να με κυνηγούν πάνοπλοι ΜΑΤατζήδες για 7 χιλιόμετρα μέσα στο δάσος. Ένιωσα το χέρι του αστυνομικού – που θα μπορούσε να είναι ο γιός μου – να με τραβάει έξω απ΄το αυτοκίνητο και να με ρίχνει στην άσφαλτο. Ένιωσα την μπότα του να μου τσακίζει τον αστράγαλο κι άκουσα βρισιές από το στόμα του που η παιδεία και αξιοπρέπειά μου δε μου επιτρέπουν να ξεστομίσω.

Είμαι η Α., ετών 16, που αφού με πνίξανε στα χημικά ενώ βρισκόμουν στο σχολείο, δε δίστασαν να με ανακρίνουν σ΄ένα υπόγειο της ασφάλειας - απουσία κηδεμόνα ή δικηγόρου – σαν εγκληματία και με ρωτήσουν πράγματα που με προσβάλλουν ως άτομο και νέα γυναίκα.

Είμαι ο Β. που την 5η Αυγούστου του 2012, στη διαμαρτυρία στο βουνό ήθελα να πάω με τις έφηβες κόρες μου. Μέχρι που έπιασα στα χέρια μου την πλαστική σφαίρα και είδα τα τραύματα στα σώματα άλλων διαδηλωτών. Και τότε ήμουν ευγνώμων που τα παιδιά μου έμειναν στο χωριό. Ήταν ασφαλή. Η αστυνομία δεν είχε λόγο και αφορμή να τα πειράξει. Ήταν απλώς μαζεμένα στην πλατεία του χωριού, περιμένοντας να γυρίσουμε. Κι όμως λίγες ώρες αργότερα τα έψαχνα αλλόφρονας στο χωριό, μέσα στους καπνούς των χημικών και τις ευθείες βολές δακρυγόνων.

Είμαι ο κ. Χ. 65 χρονών, συντηρητικός και ευυπόληπτος πολίτης. Και καρδιοπαθής. Λίγο οξύθυμος και παρορμητικός αλλά δε νομίζω ότι μπορώ να απειλήσω μια διμοιρία πάνοπλων ΜΑΤατζίδων. Κι όμως βρέθηκα να με σέρνουν απ΄τα πόδια στο χωματόδρομο για να “καθαρίσουν” το δρόμο απ΄την ενοχλητική μου παρουσία.

Είμαι ο Μ. που την 21η Οκτωβρίου 2012, αφού με συνέλαβαν 4 πάνοπλοι ΜΑΤατζίδες, με ξυλοκόπησαν στο δρόμο μέχρι που έφτυσα αίμα. Όταν τους ρώτησα γιατί με χτυπάνε μου απάντησαν “Γιατί έχεις μακριά μαλλιά, κι η μάνα σου γαμιέται”

Είμαι ο Τ., 20 χρονών, που με απήγαγαν οι αστυνομικοί για μια “βόλτα” και οι συγγενείς, φίλοι, συγχωριανοί και δικηγόροι με έψαχναν για ώρες σε νοσοκομεία και χαντάκια. Κι εγώ βρισκόμουν στα μπουντρούμια της ασφάλειας, με 6 θεόρατους αστυνομικούς που προσπαθούσαν να με πείσουν – με “ψιλές” - να δώσω τη συγκατάθεσή μου στη λήψη του γενετικού μου υλικού.

Είμαι ο Β. και ο Γ. που ξημερώματα σπάσανε την πόρτα του σπιτιού μου οι ράμπο της αντιτρομοκρατικής, και με σύρανε με τις μπιτζάμες και χωρίς παπούτσια στο θωρακισμένο ασφαλίτικο αυτοκίνητο. Είμαι οι γυναίκες τους, που υπό την απειλή των όπλων δεν μπόρεσα ούτε να τους αποχαιρετίσω. Είμαι τα ανήλικα παιδιά τους, που δεν κατάλαβα τί έγινε και γιατί! Που στο γεμάτο απορία βλέμμα μου ο αστυνομικός απάντησε “Κοίτα τον τώρα, γιατί όταν βγει δε θα τον θυμάσαι”

Είμαι η Γ. 11 μηνών που στις 7 Μαρτίου 2013 μετά από την αλόγιστη χρίση χημικών που έπεσαν στο χωριό μου και ενώ εγώ βρισκόμουν στο σπίτι μου , πνίγηκα από τους καπνούς. Μεταφέρθηκα με αναπνευστικά προβλήματα στο νοσοκομείο εκεί νοσηλευτικά για πολλές μέρες και ανακάλυψαν ότι τα χημικά είχαν εισχωρήσει στο αίμα μου .

Είμαι η Λόλα, μητέρα τριών παιδιών, που στις 12 Μαΐου το 2013 ημέρα της μητέρας, μαζί με άλλες 50 γυναίκες πήγα να διαμαρτυρηθώ  για την καταστροφή του Κακάβου, για την καταστροφή της ζωής και του μέλλοντος των παιδιών μου. Δεν περίμενα ότι θα κατέληγα στο Νοσοκομείο Πολυγύρου! Δυο άνδρες των ΟΠΚΕ, στην προσπάθεια τους να με συλλάβουν, με τραβούσαν ο ένας από το χέρι προς τα εμπρός και ο άλλος από τον σκούφο της μπλούζας μου προς τα πίσω . Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην έχω οξυγόνο και να χάνω της αισθήσεις μου. Με έριξαν με δύναμη στο έδαφος. Στο νοσοκομείο πέρα από τους μώλωπες στο σώμα μου και τον ξυλοδαρμό που είχα υποστεί, διέγνωσαν και ευθιασμό στον αυχένα μου – ο κατά τ’ αλλά συμπαθής αστυνομικός μου είχε προκαλέσει μια μόνιμη βλάβη για να τον θυμάμαι. Όταν τον συνάντησα μετά από μήνες στο δικαστήριο φορώντας κολάρο στον λαιμό , τον κοιτούσα επίμονα στα μάτια. Μετά από ώρες συναντήθηκαν τα βλέμματα μας. Το μόνο που μου είπε ήταν ‘’ εντάξει είσαι δεν σου έκανα μεγάλη ζημιά ‘’. Την ίδια μέρα συνελήφθησαν άλλες 3 γυναίκες, οι δύο μητέρες δύο και τριών παιδιών και η τρίτη μια νεαρή κοπέλα 23. Μεταφέρθηκαν στην ασφάλεια Πολυγύρου σαν κοινοί εγκληματίες. Στις 2:οο τα ξημερώματα για την ‘’ασφάλεια τους’’ τις μετέφεραν στην ασφάλεια Θεσσαλονίκης όπου τους έγινε ο γνωστός σωματικός έλεγχος –ξέρετε αυτός που σε ξεφτιλίζει ως άνθρωπο, αυτός που τσαλαπατά την αξιοπρέπεια σου και κάθε ανθρώπινο δικαίωμα.

Είμαστε όλοι πλέον ένα κράμα ιστοριών, που αν τις κοιτάξει κανείς αποστασιοποιημένα δεν είναι δα και τόσο τραγικές. Ακούμε για βασανιστήρια, φόνους, κακοποιήσεις, σχεδόν καθημερινά. Βλέπουμε την αστυνομική βία, τον υπερβάλλοντα ζήλο, τη σαδιστική ευχαρίστηση στα μάτια κάποιων αστυνομικών, την κατάχρηση εξουσίας και την ατιμωρησία.

Δεν είμαστε τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας. Είμαστε όμως η απόδειξη ότι όταν η καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η κατάχρηση εξουσίας, η ατιμωρησία της αστυνομικής αυθαιρεσίας γίνονται κατεστημένο – αν όχι εργαλείο της εξουσίας - τότε στο στόχαστρο δε βρίσκονται μόνο συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων. Δεν είναι μόνο ο μετανάστης, ο άστεγος, ο αναρχικός, ο οροθετικός, ο κρατούμενος που μπορεί να πέσουν θύματα αστυνομικής βίας. Μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε. Ο καθένας που βρίσκεται στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή.  Ο καθένας που η εμφάνισή του, ο σεξουαλικός του προσανατολισμός ή η ιδεολογία του δεν αρέσει στα αστυνομικά όργανα. Ο καθένας που τολμά να αντισταθεί, ή να διεκδικήσει τα δικαιώματά του.

Η αστυνομική αυθαιρεσία και η κατάχρηση εξουσίας που ασκείται από την σημερινή ΕΛ.ΑΣ δεν είναι μόνο επικίνδυνη για τη ζωή και σωματική ακεραιότητα των πολιτών αλλά και για την δημοκρατία. Εμείς στην Χαλκιδική την ζήσαμε και την ζούμε καθημερινά στο πετσί μας. Θα συνεχίσουμε να το καταγγέλλουμε και να φωνάζουμε για τα δικαιώματα μας.

Κι αφού ξέρουμε ότι ο στόχος είναι το μυαλό .... το νου μας!