Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΥΠΡΑΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ 2014
Αγαπητές φίλες και φίλοι,
Δυστυχώς, και ξεκινάω με αυτή τη λέξη, είμαστε εδώ μαζεμένοι όχι για να γιορτάσουμε ή να συζητήσουμε κάποιο για τα εκατοντάδες προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, αλλά για να αντισταθούμε στην επανεμφάνιση της πιο σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης φύσης. Να «φωτίσουμε» αυτό το σκοτάδι, που ονομάζεται ρατσισμός.
Δεν πρέπει να λησμονούμε πως ακόμη και το ίδιο το ονομαστικό ρατσισμός ως έννοια στην ελληνική γλώσσα είναι υποτιμητικό. Οι ράτσες χαρακτηρίζουν και ξεχωρίζουν τα ζώα, όχι τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι ξεχωρίζουν μεταξύ τους με ένα νομοτελειακό και απόλυτο νόμο που κυριαρχεί αιώνες. Το αν είναι καλοί ή κακοί προς τους άλλους.
Το χρώμα του δέρματος, η καταγωγή, το θρήσκευμα, οι πολιτικές πεποιθήσεως ή ο σεξουαλικός προσανατολισμός του καθενός από εμάς, είναι αναφαίρετα δικαιώματα και φυσικά, μη διαπραγματεύσιμα.
Όμως στον 21ο αιώνα, στο αιώνα που πιστεύαμε πως θα ξεπερνούσε και θα διόρθωνε τον όλεθρο που έσπειρε ο 20ος αιώνας, δεν φαίνεται πως πήραμε το μάθημά μας.
Και στην Ελλάδα του 2014 οι παλιές κατάρες άρχισαν πάλι να εμφανίζονται στο προσκήνιο με επικίνδυνη δυναμική και απρόβλεπτα αποτελέσματα.
Το επεισόδιο της ρατσιστικής επίθεσης κατά της Παρασκεύης Κοκώνη στο Αιτωλικό της Αιτωλοακαρνανίας, αποτελεί μόνο της κορυφή ενός παγόβουνου. Ενός παγόβουνου που σκόπιμα αγνοούμε, χορεύοντας βαλς μέσα στον Τιτανικό λίγο πριν συγκρουστεί με αυτό.
Και δεν είναι απλά μια θεωρία ή μια ιερεμική προειδοποίηση. Είναι η αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα.
Και αν νομίζετε πως ο ρατσισμός έκανε τώρα την έμφανισή του στην χώρα μας, πλανάστε πλάνην οικτράν. Απλά βρήκε προσοδοφόρο έδαφος λόγω της οικονομικής κρίσης και «άνθισε», παρουσιαζόμενο ως τριαντάφυλλο, έχοντας όμως αγκάθια που στάζουν δηλητήριο. Και αυτή του η «άνθηση» έφερε εκτός από τον κοινωνικό αποκλεισμό, τις φραστικές επιθέσεις και τη βία. Βία που εκδηλώνεται χωρίς φόβο, με τους δράστες αυτής να νιώθουν ελεύθεροι από τα «δεσμά» της δημοκρατίας, με τον μανδύα της «κοινωνικής κάθαρσης» και το χειρότερο; Η φανερή ή κρυφή συγκατάβαση μεγάλου μέρους του πληθυσμού.
Για να σταθούμε όμως για μια στιγμή σε αυτό το σημείο και να σκεφτούμε κάτι: Οι ναζί πως ξεκίνησαν και κατέλαβαν την εξουσία;
Ποια ήταν η βάση αυτής της άρρωστης και άθλιας προπαγάνδας που έκαναν;
Πως έπεισαν τον γερμανικό λαό σε αυτό τον όλεθρο που οδήγησε στην δολοφονία εκατομμυρίων Εβραίων, Ρομά, Σέρβων, ομοφυλόφιλων και διανοητικά καθυστερημένων;
Ας το ξαναθυμηθούμε λοιπόν: Οι μη «καθαροί» Γερμανοί κατέστρεφαν τους «εκλεκτούς» και για όλα έφταιγαν αυτοί. Αγνός, δολοφονικός, ρατσισμός, μέσα από τα έγκατα της κόλασης.
Μετά από αυτή τη μικρή αλλά αναγκαία υπενθύμιση, συνεχίζοντας για την κατάσταση στη χώρας μας, Το πλέον ανησυχητικό είναι πως οι επιθέσεις σε «μη Αρειους» όχι μόνο συνεχίζονται αλλά κλιμακώνονται τόσο ως προς την μαζικότητα όσο και προς τους υποψήφιους ως θύματα.
Και όσο κάποιος να προσπαθήσει να τα αναφέρει ως «μεμονωμένα περιστατικά» μόνο μεμονωμένα δεν είναι. Από την Θράκη έως την Κρήτη, όλα συνδέονται με δύο κοινούς παρανομαστές: της εθνικής καθαρότητας των «άρειων» Ελλήνων και την πολιτική ομάδα που κατευθύνει αυτές τις επιθέσεις, που δεν είναι άλλη από την «Χρυσή Αυγή». Μια καθαρά ναζιστική οργάνωση με παραφυάδες σε νευραλγικές θέσεις της κρατικής υποδομής και κυρίως στα ένοπλα σώματα, όπως η Αστυνομία και οι Ένοπλες δυνάμεις.
Και αυτό το δηλητήριο λίγο-λίγο ποτίζει τις καρδιές και τα μυαλά μας καθιστώντας μας άβουλους να σκεφτούμε το αυτονόητο: Πως ακόμη και χωρίς αυτούς τους «υπανθρώπους»-όπως ορίζονται από τους ρατσιστές-η οικονομική κρίση θα ξεσπούσε στην Ελλάδα γιατί ήταν σχεδιασμένο να ξεσπάσει.
Αγαπητές φίλες και φίλοι,
Στην ζωή μου, πιστεύω πως μου έγινε έναν ανεκτίμητο δώρο που πρέπει να μοιράζομαι μαζί σας. Κατάφερα να γυρίσω σε πολλά μέρη στον κόσμο λόγω της δουλειάς μου. Τα σημαντικότερα για μένα, ήταν από την Απχαζία στον Καύκασο, στο Κόσσοβο και από εκεί στη Νιγηρία, στην Αιθιοπία, στην Αίγυπτο, στην Ιερουσαλήμ και στην Γάζα, στην Συρία, στο Ιράκ, στο Ιράν στο Πακιστάν και στην Ινδία.
Τι ανακάλυψα εκεί; Τον Άνθρωπο. Χαμένος μέσα στη πολυεθνική χοάνη του πολιτισμού κάθε χώρας-μαζί με εξαίρετους συναδέλφους μου-γνώρισα ανθρώπους απλούς, φιλόξενους που δεν με απέρριψαν για τα πιστεύω μου, το χρώμα ή την καταγωγή μου. Με έβαλαν στα τεμένη τους, στους ναούς τους, στα σπίτια τους, μου μοίρασαν το φαγητό τους το νερό τους, το γέλιο τους και τη σοφία τους. Αυτός ο τρομερός κόσμος του «μαύρου μπαμπούλα» και του «κακού γύφτου» που απειλούμε τα παιδιά μας για να φάνε το φαγητό τους εδώ στον δυτικό κόσμο, απλά δεν υπάρχει.
Μόλις 200 μέτρα από εδώ-στην πλατεία Συντάγματος-βρίσκονται κάτω στο πλακόστρωτο για 18η ημέρα (κάνοντας απεργία πείνας), μερικές εκατοντάδες πρόσφυγες πολέμου από τη Συρία, ζητώντας μια θέση στον ήλιο. Πέρασαν ένα πόλεμο, ένα ξεριζωμό αναζητώντας μια θέση στον ήλιο. Και επειδή από την πρώτη ημέρα ζω το δράμα τους, μπορώ να σας μεταφέρω μερικά σχόλια από περαστικούς:
«Να πάνε στην πατρίδα τους οι βρωμιάρηδες»
«Να φύγουν να αποκεφαλιστούν αυτοί τώρα, όπως αποκεφαλίζουν τους άλλους»
«Θα μας φέρουν τον πόλεμο»
«Θα μας φάνε τα λεφτά»
«Θα γεμίσει αρρώστιες από αυτούς το Σύνταγμα»
«Οι άπιστοι παλιό-μουσουλμάνοι τους τιμωρεί ο Χριστός» και εκατοντάδες άλλα σχόλια.
Κυριολεκτικά ανατρίχιασα. Φοβήθηκα δεχόμενος σε επιθετικό ύφος αυτά τα σχόλια. Δεν φοβήθηκα για τη σωματική μου ακεραιότητα. Φοβήθηκε η ψυχή μου. Ανησύχησα για την εξάπλωση του ρατσισμού σε όλες τις κοινωνικές τάξεις.
Έλεγα από μέσα μου: «Αυτοί είμαστε εμείς; Οι Έλληνες; Που δήθεν υπερηφανευόμαστε για τους αρχαίους προγόνους μας, μνημονεύοντας τα έργα τους αλλά απορρίπτοντας τις πράξεις τους;»
Αγαπητές φίλες και φίλοι,
Όλα αυτά που σύντομα σας περιέγραψα ηχούν σαν καμπάνες που προειδοποιούν το κακό που πάει να μας βρει. Για το αίμα που απειλείται να χυθεί και τον ξεριζωμό συνανθρώπων και συμπολιτών μας για να σωθούν από την μανία επίσης συνανθρώπων μας, τυφλωμένων από την ανικανότητά τους να καταλάβουν το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά γύρω τους.
Και για αυτό είμαι εδώ. Γι΄αυτό είμαστε όλοι εμείς εδώ, σε αυτή την εκδήλωση της Διεθνούς Αμνηστίας. Για να βοηθήσουμε συμπολίτες και συνανθρώπους μας που έχουν πέσει θύματα ρατσιστικής βίας και να τους πούμε πως: «δεν είναι μόνοι». Να πούμε στην Παρασκευή πως δεν χρειάζεται να φυλάγεται.
Είμαστε κι εμείς εδώ.
Μπορεί να μας είναι αδύνατο να σας αγκαλιάσουμε με τα χέρια, μα μπορούμε να σας αγκαλιάσουμε με ένα γράμμα. Μια έκκληση, μια υπογραφή.
Να υψώσουμε εμείς τα τείχη που θα προφυλάξουν τον πολιτισμό μας. Μέσα από αυτές τις εκκλήσεις. Τώρα πια δεν έχουμε άλλοθι για να παραμείνουμε άπραγες, αφήνοντας στον Θεό την προστασία αυτών των ανθρώπων. Το κακό αυτό πρέπει να χτυπηθεί στη ρίζα του. Και αυτό το βάρος να δημιουργήσουμε αυτό το φράγμα, έλαχε σε εμάς. Στις δικές μας γενιές. Και πρέπει να το ξεκινήσουμε πριν να είναι αργά, αρχίζοντας με αυτό το απλό πρώτο βήμα που γίνεται μέσω του παγκόσμιου αναγνωρισμένου οργανισμού για το ανθρωπιστικό έργο του, που ονομάζεται «Διεθνή Αμνηστία». Μοιραστείτε αυτά που ξέρετε, αυτά που μάθατε, αυτά που μας απειλούν. Γίνετε απόστολοι αυτής της προσπάθειας που μόνο το καλό για όλη την ελληνική κοινωνία μπορεί να φέρει.
Πιστεύω πως δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Παρά μόνο μια φράση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: «Στο τέλος αυτό που θα θυμόμαστε, δεν θα είναι τα λόγια των εχθρών μας, αλλά η σιωπή των φίλων μας».
