ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΚΥΠΡΑΙΟΥ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΑΜΝΗΣΤΙΑ ΣΤΙΣ 08/02/2014

Φίλες και φίλοι,

Είναι πραγματικά πολύ λυπηρό, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, τη γεωγραφική περιοχή που γέννησε τη δημοκρατία, να μιλάμε για την καταπάτησή της. Αλλά δυστυχώς εμείς οι Ελληνες εκτός από τη Δημοκρατία, δημιουργήσαμε και την ολιγαρχία, δείχνοντας τη δυαδική σύγκρουση μεταξύ της δημιουργίας και της καταστροφής που κουβαλάμε στο dna μας εμείς οι άνθρωποι.

Κάπως έτσι, εκφραστής αυτής της δυαδικής φύσης μας είναι και η βία εκ μέρους του σώματος που έχει σαν συντεταγμένη αποστολή την… προστασία του πολίτη.

Και επειδή θέλω να είμαι ξεκάθαρος από την αρχή, ούτε έχω προσωπική αντιπαράθεση με την αστυνομία ως σώμα, ούτε και μπορώ να καταδικάσω όλους τους αστυνομικούς ως κακούς ένστολους πολίτες. Αν το πίστευα αυτό δεν θα με ξεχώριζε τίποτα από αυτούς που πιστεύουν στη συλλογική ευθύνη και τη τιμωρία, αυτούς που έμειναν στην ιστορία για τις θηριωδίες τους και τις άρρωστες ιδέες τους, γνωστοί ως: «οι φασίστες».

Όμως το να είσαι αστυνομικός πέρα από τη δύσκολη αποστολή για την πάταξη του εγκλήματος και τη διατήρηση της τάξης, φέρει και την βαρύτερη ευθύνη όλων: Την τήρηση των νόμων και του Συντάγματος.

Και δυστυχώς, κάποια μέλη της αστυνομίας το έχουν ξεχάσει αυτό, πιστεύοντας πως η τήρηση του Συντάγματος είναι «προσωπική υπόθεση», με οποιοδήποτε μέσο και οποιαδήποτε στιγμή προχωρώντας σε ακραίες, αναίτιες και αψυχολόγητες βίαιες ενέργειες, καταστρατηγώντας την ελεγχόμενη εξουσία που τους έχουμε δώσει όλοι εμείς οι πολίτες μέσω του Συντάγματος.

Ετσι, παίρνουν αυτόκλητα το ρόλο ανακριτή, εισαγγελέα και εκτελεστή της ποινής.
Σε πολλές περιπτώσεις δε, οι παραβιάσεις ακόμη και των στοιχειωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου-όπως αυτά ορίζονται από την χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ-είναι απλά «θέμα ρουτίνας».
Ολοι το γνωρίζουμε-και τα στοιχεία αδιάσειστα-με πόσο βίαιο τρόπο και αναίτια γίνεται η καταστολή διαδηλώσεων, για το τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια συλλήψεων με το «έγκλημά» σου να είσαι αλλοδαπός (και ειδικά μελαχρινός), να μην έχεις το πρέποντα «κώδικα ντυσίματος και εμφάνισης, το πως γίνονται ανακρίσεις σε αστυνομικά τμήματα, η συμπεριφορά στο Αλλοδαπών ή στα κέντρα κράτησης και πόσα ακόμη…

Σίγουρα δεν ζούμε σε ένα παραδεισένιο κόσμο. Και φαινόμενα αυτού του είδους συμβαίνουν σε όλο τον-υποτιθέμενα πολιτιστικά ανεπτυγμένο-δυτικό κόσμο. Ιδιαίτερα όμως από το 2008 (χρονιά που ξέσπασε ουσιαστικά η κρίση), αυτή η στάση μελών της αστυνομίας στην Ελλάδα και η συστηματική παραβίαση των νόμων με την άσκηση σωματικής και ψυχολογικής βίας έχει πάρει ανεξέλεγκτες και επικίνδυνες διαστάσεις.

Μάλιστα σε ό,τι αφορά τα «επίλεκτα» σώματα της αστυνομίας, όπως η ΥΕΤ (πρώην ΜΑΤ), η ΥΜΕΤ και οι ομάδες ΔΕΛΤΑ, έχουν δώσει τα μεγαλύτερα και πιο οδυνηρά «δείγματα γραφής».

Από προστάτες των πολιτών, όπως αυτός είναι και ο ρόλος τους, έχουν μετατραπεί σε φόβο και τρόμο των πολιτών. Με τις πράξεις τους έχουν στραφεί ενάντια στους συμπολίτες τους, σε όλους εμάς που έχουν ορκιστεί να προστατεύσουν.
Το τραγικό είναι πως ο όρκος που δίνουν μπροστά στην ελληνική σημαία οι δόκιμοι αστυνομικοί ξεκινά ως εξής: «Ορκίζομαι να φυλάττω πίστιν εις την Πατρίδα. Υπακοήν εις το Σύνταγμα, τους Νόμους και τα Ψηφίσματα του Κράτους».

Και το ερώτημα είναι ένα: Πως μπορεί αυτό το φαινόμενο της ασύστολης βίας εκ μέρους ομάδων αστυνομικών δυνάμεων κατά των πολιτών να σταματήσει;

Η απάντηση είναι ίσως μία: Μέσω της παραδειγματικής τιμωρίας, από τους νόμους του ίδιου Συντάγματος που έχουν κληθεί να υπερασπίσουν και παραβιάζουν.

Φίλες και φίλοι,

Και τώρα ερχόμαστε στην καρδιά του προβλήματος. Την έλλειψη φόβου αυτών των επίορκων αστυνομικών ότι θα τιμωρηθούν. Το όλο σύστημα ελέγχου και απόδοσης ευθυνών για να βρεθούν οι «εκπρόσωποι του νόμου» που καταπατούν τον νόμο είναι το λιγότερο προκλητικά κατασκευασμένο στο να είναι αναποτελεσματικό. Υπάρχει αυτή η περίφημη υπηρεσία εσωτερικού ελέγχου, η οποία διενεργεί τις επίσης περίφημες ΕΔΕ. Δηλαδή καλούνται αστυνομικοί να βρουν ενόχους αστυνομικούς και να τους παραδώσουν στην δικαιοσύνη.

Είναι σαν να λέμε ότι καλείται «μια μητέρα να προδώσει το παιδί της». Αν σε αυτό προσθέσουμε και την (κακώς εννοούμενη) «συναδελφική αλληλεγγύη» και τον «κώδικα σιωπής» που υπάρχει μεταξύ των αστυνομικών ξέρουμε εκ των προτέρων ποιο θα είναι το αποτέλεσμα. Είναι λογικό λοιπόν, όλο αυτό σύστημα όχι μόνο να μη λειτουργεί χρονικά όπως θα έπρεπε αλλά παράλληλα να καλύπτει τις αυθαιρεσίες που έχουν διαπράξει αστυνομικά όργανα. Εν ολίγοις μηδέν εις το πηλίκο ή σαν λογοπαίγνιο αν θέλετε, «μηδέν εις το πηλίκιο».

Και δυστυχώς οι δικαστικές αρχές που ερευνούν κρούσματα αστυνομικής αυθαιρεσίας, χωρίς την ΕΔΕ, έχουν τα χέρια τους δεμένα. Γνωρίζουμε άπαντες πως αν η δικαιοσύνη μείνει μόνο με τη ζυγαριά, χωρίς το σπαθί, τότε δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα. Απολύτως τίποτα. Και όλες αυτές οι μεθοδεύσεις έχουν στερήσει από τη δικαιοσύνη το ξίφος.
Και εδώ επιτέλους πρέπει οι εκλεγμένοι πολιτικοί κυβερνώντες να αναλάβουν δράση. Οι υποσχέσεις πολλές μα χωρίς αντίκρισμα και αποτέλεσμα μέχρι τώρα. Ούτε μια ανεξάρτητη επιτροπή για τον έλεγχο των περιστατικών βίας αστυνομικών δυνάμεων κατά πολιτών δεν τολμούν να δημιουργήσουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις. «Για να μη διασαλευτεί το ηθικό και το αξιόμαχο των αστυνομικών» όπως μου είπε κάποτε ένα υψηλά ιστάμενο πολιτικό πρόσωπο για να προσθέσω κι εγώ εδώ: «να μη χαθούν χιλιάδες ψήφων».

Ετσι, με την ανοχή της εκάστοτε κυβέρνησης, οι αστυνομικοί της ΥΕΤ και της ΔΕΛΤΑ κατά πλειοψηφία, συνεχίζουν να μη φέρουν διακριτικά (αγνοώντας προκλητικά τον νόμο), Να φορούν κράνη με γυαλιά ηλίου για να μην αναγνωρίζονται, να συλλαμβάνουν γιατί πρέπει να συλλάβουν, να χτυπούν πολίτες, να συγκρίνουν τους πάνοπλους και πλήρως προστατευμένους εαυτούς τους με τους αμάχους και να χρησιμοποιούν κατά το δοκούν τα ημι-στρατιωτικά μέσα που διαθέτουν, αδιαφορώντας το τι μπορούν να προκαλέσουν σωματικά και ψυχολογικά σε έναν ειρηνικό πολίτη που διαμαρτύρεται δημόσια-όπως έχει το δικαίωμα-για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του και τον βρίσκουν αντίθετο.

Και φυσικά μέσα σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε και τις επιθέσεις σε βάρος της «όρασης» της δημοκρατίας, τον Τύπο.
Εχουμε πληρώσει το βαρύτερο τίμημα από αυτή τη δράση της αστυνομίας, στο να μη θέλει να αποτυπώνονται οι ακρότητές της. Στο να μην ελέγχεται από κανέναν και για οποιοδήποτε λόγο. Η περίπτωση η δική μου και του Μάριου Λώλου είναι οι πιο χαρακτηριστικές και οι πιο ακραίες. Δεν θα επεκταθώ προσωπικά για το Γολγοθά που ανεβαίνω και πως έχει αλλάξει η ζωή μου. Η αξιοπρέπειά μου, μου το απαγορεύει.

Συνεχίζοντας λοιπόν, είναι χαρακτηριστικό της «εν κρυπτώ και παραβύστω» τακτικής που ακολουθείται στην ΕΛ.ΑΣ. πως δεν γνωρίζουμε τι έχει γίνει με αυτό τον περίφημο ψυχολογικό έλεγχο που ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια για να εξακριβωθεί αν και πόσοι αστυνομικοί μπορούν να φέρουν οπλισμό. Αν και σύμφωνα με πληροφορίες αυτός «τέθηκε στις ελληνικές καλένδες» γιατί τα αποτελέσματα ήταν τραγικά. Από μόνη της αυτή η περίεργη «παύση» μας λέει πολλά.

Και φυσικά, αν προσθέσουμε σε όλα αυτά και τη μαζική διείσδυση της ιδεολογίας των νεοναζιστών της «Χρυσής Αυγής», δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα, το οποίο-κατά την άποψή μου-δεν το έχουμε δει ακόμη να εκρήγνυται.
Δεν είναι «παραμύθια της Χαλιμά» φυσικά η διείσδυση των φασιστών στις τάξεις της ΕΛ.ΑΣ. και ιδιαίτερα στις επιχειρησιακές μονάδες εκείνες που έχουν ως αποστολή την καταστολή.

Το «Βήμα» σε δημοσίευμά του Βασίλη Λαμπρόπουλου στις 11/05/2012 με τίτλο: «Ενας στους δύο αστυνομικούς ψήφισαν “Χρυσή Αυγή”», αναφέρονται τα εξής:
«Περισσότεροι από ένας στους δύο αστυνομικούς ψήφισαν «Χρυσή Αυγή»! Το εντυπωσιακό αυτό στοιχείο φαίνεται να προκύπτει από την ανάλυση των ψήφων σε εκλογικά τμήματα της πρωτεύουσας-κυρίως στις περιοχές των Αμπελοκήπων και στην Καισαριανή- όπου ψηφίζουν μαζικά περίπου 5.000 αστυνομικοί που υπηρετούν σε αστυνομικές υπηρεσίες της Αθήνας. τα περισσότερα από τα τμήματα στα οποία ψηφίζουν οι αστυνομικοί -όπως κι άλλοι πολίτες- το ποσοστό της «Χρυσής Αυγής» κυμαίνεται από 19-24% κι είναι το μεγαλύτερο που παρατηρείται σε ολόκληρη την πρωτεύουσα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η οργάνωση σε περιοχές όπως ο Αγιος Παντελεήμονας ή η Κυψέλη, όπου θεωρείται ότι έχει ισχυρά ερείσματα, συγκεντρώνει ποσοστό από 15 έως 18%!»
Αυτό νομίζω πως είναι καμπάνα για την ασφάλεια της ίδιας της Δημοκρατίας τον ήχο της οποίας μπορεί ακόμη και ένας… κωφός ν΄ ακούσει.

Και επειδή πολλοί μπορεί να μιλήσουν για ρεβανσισμό και εκδίκηση κατά της Αστυνομίας, θα τους στενοχωρήσω, διαψεύδοντάς τους, μέσα από τη στάση μας και τα λεγόμενά μας τόσο εγώ προσωπικά, όσο και η Διεθνής Αμνηστία.

Φίλες και φίλοι
Η κοινή προσπάθεια που κάνουμε με τη Διεθνή Αμνηστία δεν είναι ο ρεβανσισμός. Η εκδίκηση είναι ένα δηλητήριο που στο τέλος το πίνεις μόνος σου. Με σφιγμένες γροθιές χειραψία δεν δίνεις. Αυτό που θέλουμε είναι απλά στο να βοηθήσουμε να λειτουργήσει αποτελεσματικότερα η Δημοκρατία. Είμαστε αρωγοί και φίλοι της Δημοκρατίας.

Δεν θέλουμε να γίνουμε ούτε κατήγοροι, ούτε δικαστές.
Αλλά δημοκρατία χωρίς ισότητα, δικαιοσύνη και τιμωρία χάνει το νόημά της ως πολίτευμα των πολλών και γίνεται τρόπος διακυβέρνησης των λίγων.

Ένα πολίτευμα «ξεχειλωμένο» στα μέτρα και τα σταθμά αυτών που κυβερνούν. Και ειδικά σήμερα που η Ελλάδα περνά την μεγαλύτερη κρίση της εδώ και πενήντα χρόνια περίπου, η ανάγκη για τη διατήρηση της ομαλότητας είναι επιτακτικότερη όσο ποτέ.
Αυτή μας η προσπάθεια δεν θα σταματήσει μέχρι να δοθεί ένα τέλος σε αυτές τις πράξεις. Δεν είναι απλά θέμα αδικίας και άσκησης σωματικής και ψυχολογικής βίας απέναντι στον Μανώλη, τον Μάριο, την Τατιάνα, τον Γιάννη, τον Σωτήρη, τον Ισμαήλ και τον Δαβίδ. Είναι θέμα ομαλής λειτουργίας του πολιτεύματος. Και είναι υποχρέωσή μας να παλέψουμε γι’ αυτό ως πολίτες. Είναι μια από τις βασικές υποχρεώσεις που έχουμε απέναντι στον συνάνθρωπό μας και την Πολιτεία.
Η ιστορία μας αποδεικνύει πως η βία έχει κοντά ποδάρια. Πάντα ηττείται από το πνεύμα και την ειρήνη.
Ολοι μαζί μπορούμε να κάνουμε τα πάντα! Όλα είναι εφικτά, αρκεί να το θέλουμε.
Και είμαστε εδώ, γιατί ενώνουμε τις φωνές μας μαζί με εκατομμύρια άλλους ανθρώπους από όλο τον κόσμο, στέλνοντας ατέρμονα αυτό το μήνυμα σε όλα τα μήκη και πλάτη της οικουμένης: Δεν υπάρχει τίποτε πολυτιμότερο από τον Ανθρωπο και το δικαίωμά του στη ζωή, την ελευθερία και την ασφάλεια. Και καμία επίσημη αρχή, κανένας αυτόκλητος τιμωρός δεν μπορεί να του τα στερήσει!

Σας ευχαριστώ.