O NIKO AGO ΓΙΑ ΤΟΝ JABEUR - ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ 2013

Αγαπητέ Jabeur

Μεγάλωσα κι εγώ σε ένα απολυταρχικό καθεστώς. Εκείνη η δικτατορία, που αυτοαποκαλούνταν «του προλεταριάτου», στην Αλβανία του προ 1990, κάθε έκφραση ελευθερίας, την τιμωρούσε αυστηρά. Μέσα στις ελευθερίες που μισούσε και απαγόρευε στους ανθρώπους να ασκούν, ήταν και οι θρησκευτικές. Ο δικτάτορας είχε ανακηρυχτεί ανεπίσημα κάτι σαν Προφήτης Μοχάμεντ και Ιησούς Χριστός μαζί, και κάθε αναφορά σε εκείνον, ισοδυναμούσε με βλασφημία και αντιμετωπιζόταν όπως η βλασφημία σε θεοκρατικό καθεστώς. Και ας ήταν το πρώτο και μοναδικό καθεστώς πάνω στη γη που είχε ανακηρυχτεί σε αθεϊστικό. Είδα πολλούς συμπατριώτες μου να βασανίζονται και να φυλακίζονται, μόνο και μόνο επειδή αμφισβήτησαν ακροθιγώς την παντοδυναμία του. Είδα πολλούς σκιτσογράφους και συγγραφείς, να φιμώνονται, να φυλακίζονται και να εκτελούνται ακόμα, λόγω της επιθυμίας τους να αμφισβητούν το δογματισμό του «αλάνθαστου ηγέτη», της έμπνευσης να γράψουν κάτι που δεν άρεσε στους λάτρεις του δικτάτορα.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα, πώς γίνεται και οι άνθρωποι που διατείνονται ότι λατρεύουν τον θεό, που ορκίζονται στο όνομα του πνευματικού τους κυρίαρχου, να μισούν ταυτόχρονα τόσο πολύ αυτούς που δεν πιστεύουν ή πιστεύουν κάτι άλλο από εκείνους. Ποτέ δεν κατάλαβα, άνθρωποι που πιστεύουν σε κάτι τόσο ιερό για αυτούς, το οποίο όμως, όπως μας λένε, διδάσκει την αγάπη, γιατί να έχουν τόσο μίσος για την ελευθερία του άλλου να πιστεύει κάτι άλλο ή να μην πιστεύει. Και κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει μόνο σε χώρες που δεν έχουν δημοκρατία αλλά και σε αυτές που ζουν ελεύθερες. Δεν ξέρω αν αποτελεί παρηγοριά αλλά, αγαπημένε φίλε, την ίδια ώρα που εσύ είσαι στη φυλακή, στην χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, την Ελλάδα, η γνώμη των φανατικών της θρησκείας, είναι πιο ισχυρή από εκείνων που θέλουν την συνύπαρξη και την ανεκτικότητα. Ελπίζω, αγαπητέ φίλε, να λάβει τέλος κάποια στιγμή το σκοτάδι που μας περιβάλλει.