«ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΩ ΠΟΤΕ»: Ο ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟΣ ΕΚΤΟΠΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ
Του Zuheir Rajabi, επικεφαλής της επιτροπής της γειτονιάς BATN AL HAWA
Εδώ και δεκαετίες το Ισραήλ κατάσχει παλαιστινιακή γη και κατεδαφίζει παλαιστινιακά σπίτια συχνά για να ανοίξει δρόμο για την κατασκευή και επέκταση παράνομων ισραηλινών οικισμών στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη.
Από τον Οκτώβριο του 2023 παρατηρείται απότομη αύξηση του αναγκαστικού εκτοπισμού των Παλαιστινίων στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, και στην κατεχόμενη Λωρίδα της Γάζας, όπου το Ισραήλ έχει εκτοπίσει βίαια το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και πρόσφατα απείλησε να καταλάβει μόνιμα εδάφη και να υποβάλει τον πληθυσμό σε βίαιη μεταφορά ή απέλαση.
Τον Ιανουάριο του 2025, ισραηλινό δικαστήριο διέταξε την έξωση 27 οικογενειών από τα σπίτια τους στο Batn Al-Hawa, στο χωριό Silwan, στην κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ, μετά από μια δεκαετή υπόθεση που είχε κατατεθεί από την ισραηλινή οργάνωση εποίκων Ateret Cohanim, η οποία ισχυρίζεται ότι η γη ανήκει δικαιωματικά σε εβραϊκή ιδιοκτησία.
Η 15η Μαΐου είναι η Ημέρα της Νάκμπα, η οποία τιμά τη μνήμη των εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων που εκδιώχθηκαν ή αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σε αυτό που έγινε στη συνέχεια Ισραήλ το 1948. Συνεχίζουν να μην έχουν το δικαίωμα να επιστρέψουν μέχρι σήμερα.
Αυτή την Ημέρα της Νάκμπα ο Zuheir Rajabi, η οικογένεια του οποίου συγκαταλέγεται μεταξύ εκείνων που έχουν διαταχθεί να εκκενώσουν το Batn Al-Hawa εντός έξι μηνών, περιγράφει την εμπειρία του ως Παλαιστίνιος που αντιμετωπίζει τον εκτοπισμό στην Ιερουσαλήμ.
Ο δικός μου μικρός παράδεισος
Το σπίτι μου στο Batn Al-Hawa, αν και ταπεινό και παλιό, κατέχει μια σημαντική θέση στην καρδιά μου. Είναι το σπίτι στο οποίο γεννήθηκα και μεγάλωσα. Η γιαγιά μου αγόρασε αυτό το σπίτι το 1966, αφού μετακόμισε με τους γιους της, τον πατέρα μου και τους θείους μου, από τη γειτονιά Al-Sharaf στην Παλιά Πόλη, γνωστή σήμερα ως εβραϊκή συνοικία. Σε αυτό το σπίτι παντρεύτηκε ο πατέρας μου και γεννήθηκα εγώ. Έκανα τα πρώτα μου βήματα σε αυτό, και το ίδιο έκαναν και τα παιδιά μου μετά από μένα. Γενιά με τη γενιά, η οικογένειά μου επέκτεινε το σπίτι. Δουλέψαμε για αυτό με τα χέρια μας, με τον ιδρώτα μας. Αισθανόμαστε ευλογημένοι επίσης επειδή από το μπαλκόνι μας μπορούμε να δούμε την Παλιά Πόλη και το τζαμί Al-Aqsa, το οποίο βρίσκεται σε μικρή απόσταση με τα πόδια.
Από το 2015, αγωνίζομαι για να κρατήσω το σπίτι μου, το οποίο είναι ένα από τα 87 σπίτια που η ισραηλινή οργάνωση εποίκων Ateret Cohanim θέλει να καταλάβει για να δημιουργήσει έναν ακόμη εβραϊκό ισραηλινό οικισμό στην κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Σχεδόν το 80% των ανθρώπων που ζουν σε αυτά τα σπίτια είναι προσφύγισσες και πρόσφυγες της Νάκμπα, εκτοπισμένες/οι από το Ισραήλ το 1948 από το χωριό A-Dawaymeh κοντά στο Lydd, κάποιες/οι από το χωριό Deir Yassin και τις γειτονιές Al-Baq'ah και Al-Qatamon της Ιερουσαλήμ. Όλος ο πληθυσμός του A-Dawaymeh εκδιώχθηκε το 1948 από τον ισραηλινό στρατό κατά τη διάρκεια του πολέμου και δεν υπάρχει πλέον σήμερα. Όλες και όλοι οι Παλαιστίνιες/οι κάτοικοι των Deir Yassin, Al-Baq'ah και Al-Qatamon εκτοπίστηκαν και οι γειτονιές, μέρος της Δυτικής Ιερουσαλήμ, μετονομάστηκαν με εβραϊκά ονόματα.
Σήμερα, οι προσφύγισσες και οι πρόσφυγες αυτοί αισθάνονται ότι αντιμετωπίζουν μια νέα Νάκμπα, καθώς εκδιώκονται και πάλι από τα σπίτια και τα εδάφη τους, ενώ η ισραηλινή νομοθεσία δεν τους παρέχει το δικαίωμα που έχουν οι Εβραίοι κάτοικοι να διεκδικήσουν πίσω κάθε περιουσία που τους ανήκε πριν από το 1948.
«Πάρτε τα χρήματα... Πηγαίνετε να ζήσετε μια εύκολη ζωή!»
Οι οργανώσεις των εποίκων, που συχνά απολαμβάνουν μεγάλες δωρεές από παγκόσμιους υποστηρικτές, εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι η ζωή στην Ιερουσαλήμ είναι δύσκολη για τις Παλαιστίνιες και τους Παλαιστίνιους. Στόχος τους είναι να υποστηρίξουν τα επίσημα σχέδια των ισραηλινών αρχών για τη διατήρηση μιας δημογραφικής αναλογίας 70% Εβραίων και 30% Παλαιστινίων μεταξύ των κατοίκων της Ιερουσαλήμ. Η ζωή υπό κατοχή σημαίνει ότι οι ισραηλινές δυνάμεις και οι έποικοι βρίσκονται συχνά στις κοινότητές μας, διαταράσσοντας την ειρήνη μας και απειλώντας την ασφάλειά μας. Η Ιερουσαλήμ είναι επίσης μια ακριβή πόλη, και με πολύ μικρή ανάπτυξη σε ευκαιρίες στέγασης γι' αυτές/ούς από το δήμο, οι Παλαιστίνιες/οι δυσκολεύονται να συμβαδίσουν με τις συνεχώς αυξανόμενες τιμές των ακινήτων.
ِΠριν καταθέσουν τη δικαστική αγωγή, οι εκπρόσωποι της Ateret Cohanim εφάρμοσαν μια κοινή τακτική που χρησιμοποιούν οι οργανώσεις εποίκων στην Ιερουσαλήμ. Προσέφεραν στην οικογένειά μου ένα σημαντικό χρηματικό ποσό για το ταπεινό μας σπίτι, παρουσιάζοντάς μας μια ανοιχτή επιταγή και προτείνοντας ποσά που κυμαίνονταν από ένα έως 30 εκατομμύρια σέκελ. [270.000 - 8 εκατομμύρια δολάρια] «Πάρτε τα χρήματα και φύγετε. Πηγαίνετε να ζήσετε μια εύκολη ζωή», είπαν, ελπίζοντας ότι θα δελεαστούμε με τα χρήματα για να ξεφύγουμε από τις κακουχίες της ζωής στο Silwan. Προσπάθησαν επίσης να μας πείσουν να μετακομίσουμε σε εναλλακτικές κατοικίες, ακόμη και σε ολόκληρα κτίρια, σε άλλα μέρη της Ιερουσαλήμ, αλλά εμείς θέλαμε να αγωνιστούμε για το σπίτι όπου δημιουργήσαμε πολύτιμες αναμνήσεις.
Η δικαστική υπόθεση συνεχίζεται εδώ και σχεδόν μια δεκαετία, εξαντλώντας μας ψυχικά και οικονομικά. Η απόφαση του δικαστηρίου τον Ιανουάριο ήταν ένα πλήγμα για τη γειτονιά μας. Τώρα πρέπει να συγκεντρώσουμε χρήματα για να ασκήσουμε έφεση κατά της απόφασης έξωσης.
Οι ισραηλινές αρχές ασκούν διάφορες μορφές πίεσης στους κατοίκους του Batn Al-Hawa, συμπεριλαμβανομένης της υπερβολικής βίας και των συλλήψεων. Πριν από μερικούς μήνες, η ισραηλινή συνοριακή αστυνομία ήρθε σε μένα και απαίτησε να τους βοηθήσω να εντοπίσουν έναν κάτοικο της γειτονιάς, ο οποίος, όπως ισχυρίστηκαν, τους προσέβαλε και διέφυγε. Όταν εξήγησα ότι δεν είχα τρόπο να τους βοηθήσω, εισέβαλαν στο σπίτι μου, προκάλεσαν ζημιές στην περιουσία μου και με συνέλαβαν. Μου πέρασαν χειροπέδες, με χτύπησαν και μου έσπασαν τρία πλευρά. Δεν μπορούσα να κουνηθώ σχεδόν καθόλου για περίπου τρεις μήνες. Επιτέθηκαν επίσης στη γυναίκα μου, τον γιο μου και τον ξάδελφό μου, ακόμη και στη γάτα μας. Με κατηγόρησαν για παρεμπόδιση του έργου της αστυνομίας και με συνέλαβαν. Μετά την απελευθέρωσή μου την επόμενη μέρα, συμβουλεύτηκα πολλούς δικηγόρους για να υποβάλω μήνυση κατά των αστυνομικών για τη βία τους, αλλά όλες/οι με συμβούλευσαν ότι θα ήταν μάταιο - χάσιμο χρόνου και χρημάτων.
Σε άλλα περιστατικά, δημοτικοί υπάλληλοι μου επέβαλαν πρόστιμο επειδή είχα κάμερες παρακολούθησης στη στέγη μου ή επειδή είχα έναν κάδο απορριμμάτων έξω από το σπίτι μου. Αυτά τα παράλογα πρόστιμα δεν είναι τυχαία- αποτελούν μέρος μιας συστηματικής προσπάθειας να αυξηθεί η πίεση που ασκείται σε εμάς ώστε να τα παρατήσουμε και να φύγουμε. Στοχοποιούν εμένα ως επικεφαλής της επιτροπής της γειτονιάς, επειδή ελπίζουν ότι αν κάμψουν το πνεύμα μου, αυτό θα επηρεάσει όλες και όλους τους άλλους.
Επιδίωξη εβραϊκής πλειοψηφίας στην Ιερουσαλήμ μέσω του εκτοπισμού των Παλαιστινίων
Οι ισραηλινές αρχές, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης, του δήμου της Ιερουσαλήμ, του Εβραϊκού Εθνικού Ταμείου και της Αρχής Φύσης και Πάρκων, συνεργάζονται στενά με οργανώσεις εποίκων όπως η Ateret Cohanim και η Elad για να εκτοπίζουν τακτικά τις/τους Παλαιστίνιες/ους από την πόλη. Το Silwan είναι ιδιαίτερα στοχοποιημένο λόγω της στρατηγικής του θέσης ακριβώς νότια της Παλιάς Πόλης και του τζαμιού Al-AqsaIn. Στις συνοικίες του Silwan, Wadi Hilweh, Al-Bustan wadi Rababah και Batn Al-Hawa, ο εντατικός εκτοπισμός συμβαίνει μέσω αρπαγής γης, κατεδάφισης σπιτιών, εξώσεων και επέκτασης οικισμών, όλα σε μια συντονισμένη προσπάθεια μεταξύ των ισραηλινών αρχών και των οργανώσεων εποίκων.
Η κατάσταση στην πόλη της Ιερουσαλήμ, όπως και αλλού στην Παλαιστίνη, έχει γίνει πιο δύσκολη από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος στη Γάζα τον Οκτώβριο του 2023. Έχει γίνει όλο και πιο δύσκολο να οργανώσουμε διαμαρτυρίες ή ακόμα και επισκέψεις αλληλεγγύης στη γειτονιά μας, λόγω των αστυνομικών καταστολών και της αυξανόμενης παρενόχλησης από τους εποίκους.
Ωστόσο, αυτό είναι το σπίτι μου και δεν θα το εγκαταλείψω ποτέ. Αυτή είναι η πεποίθησή μου. Ζούμε μια δύσκολη ζωή εδώ, αλλά παρά τις δυσκολίες, όταν στέκομαι στο μπαλκόνι μου και βλέπω μπροστά στα μάτια μου το τζαμί Al-Aqsa, αυτό μου είναι αρκετό. Οι γείτονές μου μοιράζονται επίσης αυτή την πεποίθηση. Είμαστε σταθερά ριζωμένοι σε αυτό το μέρος, στη ζωή μας, στην παιδική μας ηλικία, στα όνειρά μας και δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ τον αγώνα για τα σπίτια μας.
