ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΖΑ: «ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΑΣ, ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ, ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ»

Η 21η Μαρτίου σηματοδοτεί τόσο την έναρξη της άνοιξης όσο και την Ημέρα της Μητέρας στην Παλαιστίνη. Μια ημέρα γιορτής και ελπίδας, όμως για εμάς τώρα είναι δύσκολο να σκεφτούμε την ελπίδα.

Ο 12χρονος γιος μου, μου ζήτησε συγγνώμη επειδή δεν μπορούσε να μου αγοράσει δώρο για την Ημέρα της Μητέρας, τον αγκάλιασα και του είπα ότι η επιβίωσή τους - προς το παρόν - είναι το πιο πολύτιμο δώρο που μου έχει δώσει ο Θεός, δεν θέλω τίποτα περισσότερο.

Ζω στην Beit Lahia. Ακόμα μαζεύουμε τα χαλάσματα, προσπαθώντας να αποκαταστήσουμε το κατεστραμμένο μας σπίτι, να το κάνουμε κατοικήσιμο, πάνω από ένα μήνα μετά την επιστροφή μας στον βορρά. Τα πάντα εδώ είναι ένας αγώνας: το να είσαι μητέρα κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας σημαίνει να αγωνίζεσαι, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο για να διατηρήσεις την οικογένειά σου όταν τίποτα δεν είναι διαθέσιμο. Το να βρεις καθαρό νερό είναι μια μάχη- η εξασφάλιση τροφίμων είναι μια μάχη- το να βρεις φρέσκα λαχανικά ή φρούτα είναι ένα όνειρο, αλλά είμαι μια τυχερή μητέρα γιατί τα παιδιά μου είναι ακόμα ζωντανά.

Κοιτάζω τα παιδιά μου και αισθάνομαι ενοχές γιατί τους αρνήθηκαν την παιδική τους ηλικία, αναγκάστηκαν να μπουν στον σκληρό κόσμο της ενηλικίωσης, του πολέμου: δεν υπάρχουν σχολεία, δεν υπάρχουν παιδικές χαρές, δεν υπάρχουν καθημερινές βόλτες στη θάλασσα. Ακούω βόμβες και εύχομαι να μπορούσα να τα τυλίξω με το σώμα μου, εύχομαι η αγάπη μου, μεγαλύτερη από το σύμπαν να μπορούσε να τα προστατεύσει, να τους προσφέρει καταφύγιο.

Μισή ώρα πριν διακόψουμε τη νηστεία μας, την Ημέρα της Μητέρας, στο Ραμαζάνι, είδαμε ότι ο ισραηλινός στρατός διέταξε να «εκκενωθεί» η περιοχή μας, αλλά προς τα πού; Έχουμε κουραστεί να μετακινούμαστε, να κουβαλάμε μια ολόκληρη ζωή στους ώμους μας και να φεύγουμε ξανά, ξεκινώντας από την αρχή- προσπαθούμε να ξαναχτίσουμε τα απομεινάρια της ζωής μας: ελπίζαμε να το κάνουμε αυτό χωρίς να φοβόμαστε τις ασταμάτητες βόμβες που πέφτουν πάνω μας. Ζητάμε πολλά;

Δεν έχεις καμία επιλογή όταν διαπράττεται γενοκτονία. Παίζεις με τον θάνατο: παρακαλάω να μείνει μακριά από τα παιδιά μου. Ήδη έχουμε εκτοπιστεί εννέα φορές για να ξεφύγουμε από τον θάνατο. Προσπαθούμε να τον ξεγελάσουμε, αλλά τελικά ξέρουμε ότι είμαστε όλοι ανυπεράσπιστοι απέναντι του.

Δεν ξέρω αν θα επιβιώσουμε από αυτόν τον γύρο βομβαρδισμών, δεν ξέρω αν ο κόσμος θα θυμάται ότι μια μέρα οι άνθρωποι ζούσαν σε ένα μικρό μέρος που λεγόταν Γάζα, το οποίο είχε τις πιο όμορφες ακτές στον κόσμο. Εδώ ζούσαν άνθρωποι που ήθελαν να ζήσουν, είχαν τόσα πολλά όνειρα, ήθελαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, αλλά ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να το κάνουν.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι αν δεν τα καταφέρουμε, θα φύγουμε γνωρίζοντας ότι κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας και ακόμα περισσότερα για να προστατεύσουμε τα παιδιά μας. Η Beit Lahia η πόλη της φράουλας και των λουλουδιών- τώρα είναι μια πόλη από ερείπια, καπνό και την αίσθηση του θανάτου. Αλλά σας παρακαλώ να μας θυμάστε με τις φράουλες και τις παπαρούνες μας και να θυμάστε τα ονόματα και τα πρόσωπα των νεκρών παιδιών μας, που δεν θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να δώσουν στις μητέρες τους ένα δώρο την Ημέρα της Μητέρας.

Το όνομα της συγγραφέως δεν αναφέρεται για λόγους ασφαλείας.

Βάλε τέλος στη γενοκτονία του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων στη Γάζα, ανάλαβε δράση εδώ.