ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ, ΑΝ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΝ ΝΑ ΞΕΦΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ;

Published on 5 September 2016, 15:12Εκτύπωση

της Gauri van Gulik, Αναπληρώτριας Διευθύντριας Ευρώπης στη Διεθνή Αμνηστία.

Ακολουθήστε την: @gaurivangulik

Η τρομακτική κατάσταση που αντιμετωπίζουν τα παιδιά στη Συρία και η οποία αποδίδεται με γλαφυρό τρόπο στην εικόνα του 5χρονου Omran Daqneesh, σοκαρισμένου και αιμόφυρτου στο πίσω μέρος ενός ασθενοφόρου αφότου ανασύρθηκε από τα χαλάσματα του σπιτιού του, μας βοηθά να κατανοήσουμε γιατί οι γονείς θα έπαιρναν τα παιδιά τους σε ένα απεγνωσμένο, επίπονο ταξίδι προς την Ευρώπη.

Ακόμα όμως και αν ένα παιδί όπως ο Omran κατάφερνε να επιβιώσει και να φτάσει στις ακτές της Ευρώπης, το μαρτύριό του δεν θα τελείωνε εκεί.

Σε μια επίσκεψή μου στη Λέσβο, είδα από πρώτο χέρι τι τους περιμένει.

Σε ένα κέντρο κράτησης στη Λέσβο συνάντησα τον Ahmed, ένα βρέφος ενός έτους που είναι άρρωστο σχεδόν όλη του τη σύντομη ζωή εξαιτίας χημικής επίθεσης, όπως περιέγραψε η μητέρα του. Όπως μου είπε, το σπίτι τους καταστράφηκε από μια βόμβα λίγο μετά τη γέννηση του Ahmed και θραύσματά αυτής σφηνώθηκαν στο λαιμό του. Λίγο αργότερα, εμφάνισε οξύ άσθμα και άλλα συμπτώματα που συνδέονται με την εισπνοή αέριου χλωρίου. Όταν τον συνάντησα περίπου ένα χρόνο μετά τον βομβαρδισμό, μπορούσα να δω τα σημάδια στο κορμί του, καθώς πάλευε να αναπνεύσει.

Η οικογένειά του είναι Παλαιστίνοι από τη Συρία που ξέφυγαν από τον τρόμο της πολιορκίας και της λιμοκτονίας στο στρατόπεδο Yarmouk, έξω από τη Δαμασκό. Ο πόλεμος όμως τους ακολούθησε και στα βόρεια της χώρας, όπου διέφυγαν, στο Idlib. Μετά τον βομβαρδισμό του σπιτιού τους, πέρασαν με τη μητέρα τους τα σύνορα της Τουρκίας όπου πλήρωσαν λαθρέμπορους για να διασχίσουν την επικίνδυνη θάλασσα προς τα ελληνικά νησιά μέσα σε μια υπερπλήρη βάρκα.

Όταν έφτασαν, η οικογένεια του Ahmed δεν έλαβε θερμή υποδοχή. Έφτασαν μετά την ενεργοποίηση της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας στις 20 Μαρτίου, η οποία στην πραγματικότητα μετατρέπει τα νησιά σε μαζικά κέντρα κράτησης.  Η οικογένεια του Ahmed φυλακίστηκε μαζί με άλλα 3.000 άτομα στο κέντρο κράτησης στη Μόρια, το οποίο είναι αποκομμένο από τον έξω κόσμο με συρματοπλέγματα. Όταν τους είδα, δεν είχαν καμία ιδιωτικότητα και καμία ιδέα για το τι έπεται. Αντί να δώσουν στον Ahmed την επείγουσα ιατρική βοήθεια που χρειαζόταν, ένας γιατρός έδωσε αρχικά στην οικογένεια ένα κουτί παρακεταμόλης. Από τότε, απομακρύνθηκαν από το κέντρο κράτησης, αλλά παραμένουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα, όπως σχεδόν άλλοι 60.000 πρόσφυγες και μετανάστες. Οι περαιτέρω δίοδοι προς την Ευρώπη είναι κλεισμένες.

Αν ήταν στο χέρι κάποιων εκ των Ευρωπαίων ηγετών, οι περισσότεροι θα είχαν απλώς απελαθεί πίσω στην Τουρκία

 Gauri van Gulik, Αναπληρώτρια Διευθύντρια Ευρώπης στη Διεθνή Αμνηστία. 

Αυτή η κατάσταση απόγνωσης και εξουθένωσης απλώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη, την Ουγγαρία, τη Σερβία, την Ελλάδα, το Καλαί και αλλού.

Ο Omran μου θυμίζει πολλά παιδιά που έχουμε δει σε ολόκληρη την ήπειρο , καθώς και τις δοκιμασίες που αντιμετωπίζουν.

Σχεδόν το ένα τρίτο των προσφύγων και μεταναστών, που διασχίζουν τη Μεσόγειο στο δρόμο προς την Ευρώπη, είναι παιδιά. Πολλά από αυτά ταξιδεύουν μόνα τους, είναι εκτεθειμένα σε εκμετάλλευση, ή διαχωρίζονται από τις οικογένειες τους στο ταξίδι, κάποιες φορές από τις ίδιες τις αρχές.

Για εκείνα τα παιδιά που έχουν αντιμετωπίσει τραύματα εξαιτίας του πολέμου, δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου ψυχο-κοινωνική υποστήριξη.

Υπάρχουν μόνο λίγα ασφαλή μέρη για να παίξουν, πόσο μάλλον για να μάθουν ή να πάνε σχολείο.

Μερικά από τα παιδιά που συναντήσαμε έχουν μείνει τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα εκτός σχολείου που έχουν ξεχάσει πώς να γράφουν και να διαβάζουν.

«Είμαστε εδώ για 423 μέρες χωρίς ελπίδα, χωρίς μόρφωση, χωρίς σχολεία. Χρειάζομαι την ευκαιρία να ολοκληρώσω τις σπουδές μου», μας είπε ένα 16χρονο αγόρι από τη Συρία που βρίσκεται σε κέντρο κράτησης στην κεντρική Ελλάδα.

Αυτά τα παιδιά χρειάζονται ασφαλή, εξειδικευμένη φροντίδα, μόρφωση και μια στέγη. Χρειάζονται κυβερνήσεις που επιτρέπουν και διευκολύνουν την οικογενειακή επανένωση. Χρειάζονται χώρες που θα στηρίζουν τις υποσχέσεις τους για επανεγκατάσταση οικογενειών, όπως του Ahmed. Στην Ευρώπη, οι κυβερνήσεις έχουν μείνει πίσω και στα δύο μέτωπα. Για παράδειγμα, οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν προχωρήσει στην μετεγκατάσταση μόλις για το 5% των προσφύγων που υποσχέθηκαν να αναλάβουν τον περασμένο Ιούνιο.

Ενώ ο Omran, όπως νωρίτερα ο Alan Kurdi, τράβηξαν την προσοχή, ο σπαραγμός και η οργή δεν είναι αρκετά. Οι εικόνες κινητοποίησαν τον κόσμο, αλλά όχι τους ηγέτες. Μέχρι να αναλάβουν δράση, χιλιάδες παιδιά θα υποφέρουν την ίδια μοίρα με τον Omran, τον Alan και τον Ahmed.

ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΔΩΡΕΑ
Υπερασπίσου τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και στήριξε την ανεξαρτησία του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας.