ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΣΤΟ ΟΥΖΜΠΕΚΙΣΤΑΝ

Published on 8 April 2014, 13:43Εκτύπωση

«Δένουνε με χειροπέδες ανθρώπους στα καλοριφέρ. Είδα πώς σπάνε τα κόκκαλα των κρατουμένων με μπαστούνια του μπέιζμπολ.» Vahit Güneş, επιζών από βασανιστήρια

Η κτηνωδία  είναι αδιανόητη: ηλεκτροσόκ και ξυλοδαρμοί, βιασμοί και σεξουαλική ταπείνωση.

Ο σκοπός είναι απλός: να τους αναγκάσουν να υπογράψουν. Το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρο: οι δικαστές βασίζονται σε αυτές τις μαρτυρίες για καταδίκες.

Τα βασανιστήρια είναι συστηματικά στο Ουζμπεκιστάν. Παρά το γεγονός ότι  είναι παράνομα  από το Σύνταγμα και τον Ποινικό Κώδικα, διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στο σύστημα δικαιοσύνης της χώρας και χρησιμοποιούνται για να εξαναγκάσουν τους κρατούμενους να υπογράψουν ομολογίες.

Ενώ οι άνθρωποι υποφέρουν μια φρικτή μοίρα στους θαλάμους βασανιστηρίων του Ουζμπεκιστάν, οι αρχές συνεχίζουν αναίσχυντα να το αρνούνται. Και οι κυβερνήσεις που μπορούν να κάνουν τη διαφορά – όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη κοιτάζουν από την άλλη μεριά, τοποθετώντας τα δικά τους οικονομικά και στρατιωτικά συμφέροντα πάνω από την κρίση  ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αντιμετωπίζει το  Ουζμπεκιστάν. Με το να κάνουν τα στραβά μάτια, γίνονται συνένοχοι στα βάσανα χιλιάδων ανθρώπων.

Ένας από τους πλέον μακροχρόνια φυλακισμένους δημοσιογράφους παγκοσμίως

Ο Muhammad Bekzhanov είναι ένας από τους  πλέον  μακροχρόνια φυλακισμένους δημοσιογράφους παγκοσμίως. Έχει περάσει τα τελευταία 16 χρόνια στη φυλακή, μακριά από τη γυναίκα του και τις 3 κόρες του.

Η κόρη του Aigul, που ήταν παιδί όταν τον συνέλαβαν και τον βασάνισαν, εξηγεί πως διαλύθηκε η οικογένεια της:  «Ήμουν 14 χρόνων, πήγαινα στο σχολείο και ο μπαμπάς μου εργαζόταν για την εφημερίδα. Είχα ανθρώπους να με παρακολουθούν, όλη η οικογένεια είχε. Τα τηλέφωνά μας είχαν κοριούς. Τα σώματα ασφαλείας ερχόντουσαν  στο σπίτι μας κατά τη διάρκεια της νύχτας, στις 3 τα ξημερώματα, στις 4 τα ξημερώματα.»

Τελικά, ο Muhammad εγκατέλειψε την οικογένειά του και δραπέτευσε από το Ουζμπεκιστάν. Επέστρεψε με τη βία όμως και κρατήθηκε από τα σώματα ασφαλείας τα οποία προσπάθησαν να τον κάνουν να ομολογήσει «αντι-κρατικά» αδικήματα. Τον χτυπούσαν με γκλομπ από καουτσούκ, τον έπνιγαν και του έκαναν ηλεκτροσόκ. Τελικά, δεν μπόρεσε να αντέξει άλλο και υπέγραψε μια «ομολογία».

Στο δικαστήριο, η «ομολογία» του Muhammad χρησιμοποιήθηκε για την καταδίκη του, παρά το γεγονός ότι ο Muhammad επέμεινε ότι βασανίστηκε για να την υπογράψει.

Μια ομολογία που αποκτήθηκε μέσω βασανιστηρίων δεν θα έπρεπε ποτέ να γίνεται αποδεκτή από το δικαστήριο – κάτι τέτοιο παραβιάζει τα διεθνή πρότυπα δικαιοσύνης.

Το 2004, μετά από 5 χρόνια που ήταν χωριστά, η Nina, η γυναίκα του Muhammad μπόρεσε επιτέλους να τον επισκεφτεί:  «Η μαμά μοιράστηκε πολύ λίγα μαζί μας, δεν ήθελε να μας τραυματίσει ψυχικά. Μας είπε μόνο ότι ‘ελπίζω να μην περιμένετε να δείτε τον πατέρα σας όπως τον ξέρατε’. Εννιά χρόνια αργότερα, μετά από μια ακόμα επίσκεψη η Nina μοιράστηκε περισσότερα.  Μας είπε ότι ήταν αγνώριστος, ότι δεν μπορούσε να δει ζωή μέσα στα μάτια του, ότι προσπαθούσε απλά να επιβιώσει».

«Είμαι ξαπλωμένος σε μια λίμνη αίματος τουλάχιστον για κάποιες μέρες – χωρίς νερό, χωρίς φαγητό. Προσπαθώ να θυμηθώ όλα τα ωραία πράγματα στη ζωή μου, τα παιδιά μου, τη γυναίκα μου. Και ψυχικά,  προετοιμάζω τον εαυτό μου για το γεγονός ότι πρόκειται να πεθάνω.» Muhammad Bekzhanov

«Ο γιος μου, ο Erkin ήταν καλός ακροατής και συμπονετικός. Έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να βοηθήσει τα αγαπημένα του πρόσωπα, την οικογένειά του, τους φίλους του και τους συναδέλφους του. Ήταν μορφωμένος, επαγγελματίας και εργατικός.  Αντιπαθούσε την κολακεία, ήταν ευθύς και ειλικρινής, και εξαιτίας αυτού κάποιες φορές  έχανε την εύνοια των ανωτέρων του. Αλλά όταν άκουσαν τι του συνέβη, οι άνθρωποι πραγματικά σοκαρίστηκαν.»

Το 2006, ο Erkin Musaev συνελήφθη ενώ επιβιβαζόταν σε πτήση προς το Κιργιστάν  όπου σκόπευε να παραβρεθεί σε συνέδριο για τις ανάγκες της δουλειάς του με το Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών. Ισχυρίζεται ότι ένας  φάκελος  που περιείχε ευαίσθητα δεδομένα τοποθετήθηκε στις αποσκευές του.
 

Καμία δικαιοσύνη για τις οικογένειες
Μετά τη σύλληψη του, ο Erkin κρατήθηκε για αρκετές εβδομάδες χωρίς καμία δυνατότητα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Η οικογένειά του δεν είχε καμία ιδέα για το που βρισκόταν ή ακόμα και για το αν ήταν ζωντανός. Θα περνούσαν ακόμα 4 μήνες μέχρι να τον ξαναδούν. Ο 81χρονος πατέρας του, Aidzhan Musaev, καθηγητής Γεωλογίας, περιγράφει τι συνέβη.

«Ενώ εμείς ψάχναμε τον Erkin, αυτός βασανιζόταν άγρια. Για ένα μήνα, τον χτυπούσαν καθημερινά, και τον ανέκριναν κατά τη διάρκεια της νύχτας. Του είχαν πει πως η οικογένεια του τον είχε αποκηρύξει. Εξαναγκάστηκε να υπογράψει ομολογία για κατασκοπεία.

Οι λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν το πώς νιώσαμε εκείνη τη στιγμή.  Ήταν θλίψη, απογοήτευση, έλλειψη κατανόησης, πόνος. Και αφού μάθαμε τι πραγματικά του είχε συμβεί, νιώσαμε περισσότερο απογοητευμένοι και θέλαμε απονομή δικαιοσύνης.

Εννιά πολύτιμα χρόνια από τη ζωή του γιου μου έχουν κλαπεί εξαιτίας κάποιων. Είναι καθήκον μου ως πατέρας να υπερασπιστώ τον αδίκως κατηγορούμενο γιο μου και να διεκδικήσω δικαιοσύνη.» Aidzhan Musaev, πατέρας του Erkin.

Σήμερα, ο Erkin παραμένει στην φυλακή, με την υγεία του να επιδεινώνεται ραγδαία. «Μετά από 9 χρόνια στην φυλακή, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι έχει αλλάξει  πνευματικά.  Τα βασανιστήρια και η ψυχολογική πίεση τον έχουν γεράσει και χρήζει σοβαρής ιατρικής φροντίδας. Στην φυλακή, στην καλύτερη των περιπτώσεων να παίρνει ασπιρίνη.  Συνήθως , απλά τον αγνοούν».

Αξιωματούχος ασφαλείας σε πρώην κρατούμενο: «Κανένας από αυτούς που έχουν φέρει εδώ δεν έχει αθωωθεί και αφεθεί ελεύθερος. Έχουν κριθεί ένοχοι όλοι όσοι έχουν έρθει. Πρέπει να δηλώσουν ενοχή.»


Η ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΥΤΗ ΕΧΕΙ ΚΛΕΙΣΕΙ

ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΔΩΡΕΑ
Υπερασπίσου τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και στήριξε την ανεξαρτησία του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας.