ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ

Εδώ και μήνες, οι εργαζόμενοι/ες στον τομέα της υγείας κάνουν τη δουλειά τους σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Και παρά το γεγονός ότι τα ποσοστά μόλυνσης από τον κορονοϊό αυξάνονται σε πολλά μέρη του κόσμου, οι θυσίες που έγιναν από τους εργαζόμενους/ες στον τομέα της υγείας δεν είναι πλέον στα πρωτοσέλιδα. Πολλοί/ες από εμάς έχουν εξαντληθεί από τις ειδήσεις για την πανδημία, και οι δημόσιες επιδείξεις αλληλεγγύης έχουν μειωθεί καθώς οι περιορισμοί συνεχίζονται.

Αλλά καθώς ο αγώνας για ένα εμβόλιο επιταχύνεται, είναι πιο σημαντικό από ποτέ να ακούσουμε τις ιστορίες των εργαζομένων στον τομέα της υγείας. Ο κορονοϊός έχει αποκαλύψει και επιδείξει μακροχρόνιες αδυναμίες σε ορισμένα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης και υπάρχουν πολλά διδάγματα που πρέπει να αντληθούν από αυτήν την πανδημία. Οι γνώσεις των εργαζομένων στον τομέα της υγείας πρέπει να ακούγονται, και να αντιμετωπίζονται οι ανησυχίες τους. Αυτό θα είναι ζωτικής σημασίας για την καλύτερη προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ζωών στο μέλλον.

Έχοντας αυτό υπόψη, η Διεθνής Αμνηστία ζήτησε από τους εργαζόμενους/ες στον τομέα της υγείας σε 12 χώρες να μοιραστούν τις εμπειρίες τους σχετικά με την πανδημία μέχρι στιγμής.

Εδώ είναι μερικά από τα πράγματα που μάθαμε:

Ο κορονοϊός αποκάλυψε την έλλειψη βασικών υποδομών

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δήλωσε πρόσφατα ότι η πανδημία «έχει δείξει τις συνέπειες των χρόνιων υπό-επενδύσεων στη δημόσια υγεία.»

Σε ορισμένες χώρες, η κακή υποδομή και ο ανεπαρκής εξοπλισμός σήμαινε ότι τα συστήματα υγείας είχαν κορεστεί πριν από την πανδημία.

Η Anara*, νευρολόγος σε νοσοκομείο στο Κιργιστάν, εργάστηκε σε θάλαμο COVID-19 για ένα μήνα μεταξύ Αυγούστου και Σεπτεμβρίου. Είπε στη Διεθνή Αμνηστία ότι οι συνθήκες «[την] έκαναν να θέλει να κλαίει».

"Δεν υπήρχε πάντα αρκετό φως - οι διακόπτες θα έσπαγαν και οι χειρουργοί θα τους επιδιόρθωναν. Μερικές φορές τα υδραυλικά διαλύονταν επίσης και υπήρχαν μόνο δύο υδραυλικοί για ολόκληρο το νοσοκομείο. Τη φορά που ένα παράθυρο έσπασε από τον άνεμο - έπρεπε να διορθώσουμε οι ίδιοι/ες, παρόλο που φοβόμασταν να σκίσουμε τα [χειρουργικά] γάντια μας. Επίσης, δεν είχαμε εξειδικευμένα κρεβάτια εντατικής θεραπείας και συχνά έπρεπε να βάλουμε τους ασθενείς στο πάτωμα για να κάνουμε ανάνηψη.

Ο Rado* είναι τραυματιοφορέας σε νοσοκομείο στη Μαδαγασκάρη. Από την αρχή της πανδημίας εργάζεται επίσης στο προσωρινό νεκροτομείο του νοσοκομείου, προετοιμάζοντας τα πτώματα για ταφή. Μας είπε:

«Πολλά πράγματα με κάνουν να ανησυχώ - πρώτα απ' όλα, ο εξοπλισμός δεν ήταν αρκετός. Δεν υπήρχε κατάλληλο νεκροτομείο εδώ - έπρεπε να αδειάσουμε μια αποθήκη για να βάλουμε μέσα τα σώματα. Σκεφτείτε το. Εκπαιδεύτηκα σε νοσοκομείο που είχε κατάλληλο εξοπλισμό για τον χειρισμό σωμάτων, αλλά εδώ απλώς δουλεύουμε με αυτό που έχουμε. Θέλω να τονίσω αυτό το σημείο στην κυβέρνηση: όλα τα νοσοκομεία θα πρέπει να έχουν ένα νεκροτομείο. Υπάρχουν και άλλα προβλήματα - αν περπατήσετε τριγύρω θα δείτε να λείπουν πλακάκια, το νοσοκομείο είναι ερειπωμένο. "

Η παραπληροφόρηση μπορεί να προκαλέσει στιγματισμό και εχθρότητα

Ο David* είναι γιατρός στην Παπούα Νέα Γουινέα. Η Διεθνής Αμνηστία έχει ήδη καταγράψει ότι οι νόμοι έκτακτης ανάγκης της Παπούα Νέα Γουινέα δηλώνουν ότι μόνο ο Αστυνομικός Επίτροπος και ο Πρωθυπουργός μπορούν να δημοσιεύσουν πληροφορίες σχετικά με τον COVID-19.

Ο David μας περιέγραψε πώς η παραπληροφόρηση συνέβαλε στην εχθρότητα προς τους εργαζόμενους/ες στον τομέα της υγείας:

«Στην αρχή υπήρχε η εσφαλμένη αντίληψη ότι ο COVID-19 μοιάζει με την πανούκλα. Τον Μάρτιο, το προσωπικό του νοσοκομείου έδιωχνε ασθενείς επειδή φοβόταν - τώρα οι επαγγελματίες υγείας χρησιμοποιούν τον PPE (ΠΠΕ – Προσωπικός Προστατευτικός Εξοπλισμός) και οι άνθρωποι καταλαβαίνουν καλύτερα τι συμβαίνει.

«Γνωρίζω μια νοσοκόμα που βρέθηκε θετική και η οικογένειά της την έδιωξε έξω από το σπίτι. Στη συνέχεια, οι άνθρωποι δεν πίστευαν ότι ήταν αρνητική όταν ανέκαμψε. Νόμιζαν ότι ήταν σαν τον HIV, κάτι που θα είχε πάντα. Υπάρχει επίσης μια μικρή μειοψηφία που έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η πανδημία είναι φάρσα. Η καταπολέμηση της παραπληροφόρησης στα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι μια πρόκληση στην οποία πρέπει να ανταποκριθούμε.

"Υπάρχει επίσης ένα στίγμα στα τεστ - Έχω μιλήσει με δύο πιλότους που είπαν ότι δεν θα έκαναν τεστ ακόμη και αν είχαν συμπτώματα, για την περίπτωση που χάσουν τη δουλειά τους. Ο φόβος, ειδικά στις αγροτικές περιοχές, είναι η απώλεια θέσης εργασίας και εισοδήματος.»

Η Hira* είναι αστυνομικός στο Πακιστάν, όπου η Διεθνής Αμνηστία έχει καταγράψει πολλές περιπτώσεις βίας κατά των εργαζομένων στον τομέα της υγείας. Η Hira μας είπε:

«Έπρεπε να παρέχουμε ασφάλεια στα νοσοκομεία που δέχονται τακτικά επίθεση από απογοητευμένα μέλη της οικογένειας ατόμων που υπέκυψαν από τον COVID-19. Τα νοσοκομεία δεν έδιναν τα πτώματα ως μέρος του πρωτοκόλλου για να βοηθήσουν στη συγκράτηση της διασποράς, και αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να φυλάσσονται. Προσφέραμε υπηρεσίες φύλαξης δίπλα σε ασθενείς ύποπτους για COVID-19 - ήταν πολύ ευαίσθητο.

«Έπρεπε επίσης να στεκόμαστε σε σημεία εισόδου και εξόδου για τις στοχευμένες καραντίνες, [σε] περιοχές όπου κανείς/καμία δεν μπορούσε να εισέλθει ή να βγει. Τοποθετούσαμε εμπόδια από υφάσματα, αλλά για να επιβάλουμε πραγματικά την καραντίνα, έπρεπε να είμαστε εκεί. Το κοινό δεν αντέδρασε καλά σε αυτό. Οι άνθρωποι αναστατώνονταν. Να αντιμετωπίζουμε κάτι τέτοιο, ενώ ανησυχούσαμε για την έκθεση στον ιό, παρά-ήταν. Θα εργαζόμασταν για 24 ώρες με σχεδόν καμία αλλαγή βάρδιας, και πολλοί/ές από εμάς αρρώστησαν.»

Για την αντιμετώπιση του στίγματος κατά των εργαζομένων στην υγεία, τα κράτη πρέπει να διαδίδουν ακριβείς και τεκμηριωμένες πληροφορίες σχετικά με τον COVID-19, συμπεριλαμβανομένου του τρόπου με τον οποίο διαδίδεται και πώς μπορεί να προληφθεί. Πρέπει επίσης να δηλώσουν δημόσια την υποστήριξή τους στους εργαζομένους/ες στον τομέα της υγείας.

Οι εργαζόμενοι/ες στον τομέα της υγείας νιώθουν ότι κάποιες ζωές έχουν μεγαλύτερη αξία από κάποιες άλλες

Αρκετοί/ές εργαζόμενοι/ες στον τομέα της υγείας δήλωσαν στη Διεθνή Αμνηστία ότι ένιωθαν ότι οι αποφάσεις σχετικά με το ποιος/α πρέπει να προτεραιοποιηθεί για τον ΠΠΕ τους άφηναν απροστάτευτους/ες.

Η Tshepo* είναι ραδιογράφος σε νοσοκομείο της Νότιας Αφρικής. Μας είπε:

«Σε ορισμένα επαγγέλματα δόθηκε προτεραιότητα για σωστή προστασία. Σύντομα, τα νοσοκομεία αναφοράς της πανδημίας κατηγοριοποιήθηκαν ως είτε χαμηλού είτε υψηλού κινδύνου. Το τμήμα μας (ακτίνες Χ) χαρακτηρίστηκε ως χαμηλού κινδύνου, παρόλο που έχουμε επαφή με ασθενείς με COVID-19. Αυτό σήμαινε ότι μας δόθηκαν μόνο μία χειρουργική μάσκα, ένα γείσο και μία πλαστική ποδιά ανά βάρδια. Βρέθηκα θετική σε COVID-19 τον Μάρτιο.

«Έχουμε προστασία τώρα, αλλά είναι αποθαρρυντικό να θεωρούμε ότι δεν ήμασταν προστατευμένοι/ες από την αρχή, ειδικά καθώς το σώμα μου δεν έχει ακόμη θεραπευτεί. Ο ιός έχει επηρεάσει την αναπνοή και τα ιγμόρεια μου και είμαι κουρασμένη.»

Η Hanitra* είναι διευθύντρια νοσοκομείου στη Μαδαγασκάρη. Μας είπε:

«Στην αρχή, μόνο οι γιατροί έλαβαν ΠΠΕ. Πήραν όλα τα νέα ενδύματα, μετά τα πλύναμε και τα ξαναχρησιμοποιήσαμε. Αυτή η νοοτροπία - ήταν εξευτελιστική. Διαμαρτυρηθήκαμε, αλλά για πολύ καιρό αγνοηθήκαμε.»

Ο Robert* είναι τεχνικός φαρμάκων σε νοσοκομείο της Ινδονησίας. Μας είπε:

«Κάποιες πολιτικές δε βγάζουν νόημα. Προηγουμένως, οι φαρμακοποιοί κατηγοριοποιούνταν ως προσωπικό ιατρικής υποστήριξης, αλλά έπειτα κατηγοριοποιηθήκαμε ως μη ιατρικό προσωπικό. Αισθανόμαστε έλλειψη σεβασμού.

Και εμείς μελετήσαμε, εργαζόμαστε σκληρά και έχουμε ειδική εμπειρία. Οι ασθενείς πρέπει να γνωρίζουν πώς να παίρνουν το φάρμακό τους και οι γιατροί δεν το καταλαβαίνουν πραγματικά αυτό. Και είμαστε επίσης σε επαφή με ασθενείς με COVID-19 - υπάρχουν αρκετά άτομα στο τμήμα φαρμάκων που έχουν προσβληθεί από τον ιό.»

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους οι εργαζόμενοι/ες σε όλο τον κόσμο δυσκολεύονται να αποκτήσουν πρόσβαση στον ΠΠΕ, κυρίως το γεγονός ότι υπάρχει πραγματική παγκόσμια έλλειψη. Ο ΠΟΥ έχει δημοσιεύσει κατευθυντήριες γραμμές για τη διανομή του ΠΠΕ - τα πρότυπα προστασίας για τους εργαζομένους/ες σε ισοδύναμα επίπεδα κινδύνου θα πρέπει να είναι τα ίδια.

Οι εργαζόμενοι/ες στον τομέα της υγείας πληρώνουν το τίμημα των αποτυχημένων πολιτικών

Η Ρέα* είναι γιατρός σε νοσοκομείο σε ένα ελληνικό νησί.

Η Ελλάδα είναι μία από τις πολλές χώρες όπου η Διεθνής Αμνηστία έχει τεκμηριώσει τον επιζήμιο αντίκτυπο των μέτρων λιτότητας στις υπηρεσίες υγείας.

Η Ρέα μας είπε:

«Δεν υπήρξε υποστήριξη στο εθνικό σύστημα υγείας και στο προσωπικό του για πολλά χρόνια. [Το νησί μας] έχει ένα πολύ ιδιαίτερο σύνολο προκλήσεων. Είναι πολλές ώρες μακριά από την ηπειρωτική χώρα και [παρέχουμε επίσης υπηρεσίες για] χιλιάδες πρόσφυγες που βασίζονται στο εθνικό σύστημα υγείας. Τα επαρχιακά νοσοκομεία αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην προσέλκυση ιατρών. Ανακοινώνονται κατά καιρούς κενές θέσεις, αλλά οι μισθοί είναι τόσο χαμηλοί που δεν υπάρχει κίνητρο για κανέναν και καμία να εργαστεί εδώ.»

«Ως εργαζόμενοι/ες στον τομέα της υγείας γνωρίζουμε τις ανάγκες των χώρων στους οποίους εργαζόμαστε. Δεν υπήρχε προγραμματισμός ή υποδομή όσον αφορά τον χώρο ή το πρόσθετο προσωπικό σε οποιοδήποτε από τα νοσοκομεία της Ελλάδας, ώστε να καταστεί δυνατή η ένταξη των ασθενών με COVID-19. Ως αποτέλεσμα, το ήδη κουρασμένο προσωπικό μας, έχει επιβαρυνθεί πολύ περισσότερο.»

Όπως πολλοί εργαζόμενοι/ες, η Ρέα τόνισε την αφοσίωσή της στη δουλειά.

«Οι συνθήκες είναι πολύ άσχημες, αλλά δεν το μετανιώνω. Είμαι κουρασμένη και υπάρχουν στιγμές που είμαι θυμωμένη για το πώς μας έχουν μεταχειριστεί οι διαδοχικές κυβερνήσεις. Αλλά είμαι πάντα χαρούμενη όταν πηγαίνω στη δουλειά.»

Οι εργαζόμενοι/ες στην κοινωνική μέριμνα στην Ευρώπη είναι θυμωμένοι/ες

Από τους δεκάδες εργαζόμενους/ες στον τομέα της υγείας με τους οποίους/ες μιλήσαμε, οι εργαζόμενοι στην κοινωνική μέριμνα ήταν από τους πιο θυμωμένους/ες και εξαντλημένους/ες.

Η Annalisa* εργάζεται σε ένα γηροκομείο στην Ιταλία. Ο ΠΟΥ έχει δηλώσει ότι «στην Ευρωπαϊκή Περιφέρεια, η μακροχρόνια περίθαλψη έχει συχνά παραμεληθεί πάρα πολύ» και χαρακτήρισε τον υψηλό αριθμό θανάτων στις εγκαταστάσεις μακροχρόνιας περίθαλψης ως «αδιανόητη ανθρώπινη τραγωδία».

Η Annalisa μας είπε:

«Δεν κληθήκαμε ποτέ σε συνάντηση ούτε ζητήθηκε η γνώμη μας από τη διοίκησή μας. Ποτέ δεν λάβαμε ακριβείς οδηγίες. Κατά τη διάρκεια της κορύφωσης σχεδόν όλοι/ες οι συνάδελφοί μου αρρώστησαν και περίπου οι μισοί ασθενείς πέθαναν. Δεν είχα δει ποτέ τόσους θανάτους στη ζωή μου - ήταν κύματα των 2-3 ατόμων ημερησίως. Ένιωσα τόσο αβοήθητη και θυμωμένη. Στην περιοχή μας, οι εγκαταστάσεις για τους ηλικιωμένους/ες λειτουργούσαν ως εμπόδιο για να αποτρέψουν την πλήρη κατάρρευση του συστήματος υγείας.

«Ζητήσαμε να ληφθούν δείγματα και τεστ στις αρχές Μαρτίου, αλλά δεν λάβαμε καθόλου μέχρι τα τέλη Μαΐου. Εάν οι άνθρωποι είχαν κάνει τεστ και τους είχε ζητηθεί να μείνουν στο σπίτι μέχρι να έρθουν τα αποτελέσματα, μπορεί να είχαν σωθεί όλοι οι άλλοι/ες.

«Συνεχίζω να ανησυχώ πολύ για την τρέχουσα κατάσταση και το μέλλον. Οι φιλοξενούμενοι/ες που έρχονται τώρα είναι ακόμη πιο εύθραυστοι/ες […] Δεν θα μπορούσα να αντιμετωπίσω όλους αυτούς τους θανάτους για δεύτερη φορά.»

Η Laly * είναι εργαζόμενη σε γηροκομείο στη Γαλλία. Μας είπε:

«Δεν έχουμε προϊόντα μπροστά μας, έχουμε ανθρώπινα όντα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε δημόσια υπηρεσία, όπως το δημόσιο νοσοκομείο, και να δεχόμαστε υποστήριξη από τον τομέα της υγείας. Κατά τη διάρκεια της αιχμής [της πανδημίας], μερικοί/ες από τους συναδέλφους μου πήγαν στα φαρμακεία για να ζητήσουν μάσκες και τους τις αρνήθηκαν επειδή δεν ήταν στη λίστα των φροντιστών.»

«Νομίζω ότι υπάρχει έλλειψη κατανόησης στην κυβέρνησή μας σχετικά με την πτυχή της συναισθηματικής υποστήριξης της δουλειάς μας. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας έπρεπε να παίξουμε το ρόλο του/της ψυχολόγου, του/της βοηθού και της οικογένειας. Οι δουλειές μας αφορούν την υποστήριξη ενός ατόμου από τη στιγμή που σηκώνεται μέχρι τη στιγμή που πηγαίνει για ύπνο - μερικές φορές δουλεύουμε 24 ώρες την ημέρα. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι έχουν επισφαλείς συμβάσεις και πληρώνονται κάτω από τον ελάχιστο μισθό. Η κυβέρνηση υποτιμά πραγματικά τον θυμό μας.»

«Είμαστε ένας άρρωστος τομέας και είμαστε κουρασμένοι/ες.»

Οι χαμηλές αμοιβές είναι αποθαρρυντικές

Ο Lovasoa* είναι οδηγός ασθενοφόρου στη Μαδαγασκάρη. Μας είπε:

«Οι αμοιβές στα ιδρύματα υγείας είναι πολύ, πολύ χαμηλές. Δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας - είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, για παράδειγμα. Υπάρχει μεγάλη διαφθορά στη Μαδαγασκάρη και νομίζω ότι αυτό οφείλεται εν μέρει στους χαμηλούς μισθούς σε ορισμένους τομείς. Εάν οι άνθρωποι μπορούσανν να πληρώσουν το ενοίκιο, την ηλεκτρική ενέργεια, τα σχολικά τέλη, νομίζω ότι η Μαδαγασκάρη θα μπορούσε να ξεπεράσει τη διαφθορά.»

Η Sarah* εργάζεται σε ένα σπίτι φροντίδας στο Ηνωμένο Βασίλειο. Τα κέντρα φροντίδας έχουν πληγεί σκληρά με τα χρόνια από τα μέτρα λιτότητας της βρετανικής κυβέρνησης, και οι περικοπές συνεχίστηκαν ακόμη και πρόσφατα.

Η Sarah μας είπε:

«Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, πολλά ιδιωτικά πρακτορεία ήρθαν αναζητώντας υποστήριξη στο γηροκομείο. Τα αφεντικά τους μπορούσαν να δουν τη διαφορά [στην ποιότητα της περίθαλψης.] Δεν θέλω να πω ότι οι υπηρεσίες τους είναι κακές - είναι απλώς ότι το μόνιμο προσωπικό γνωρίζει τη ρουτίνα του/της κάθε κατοίκου. Το προσωπικό των ιδιωτικών πρακτορείων πληρώνεται περισσότερο, μερικές φορές πληρώνουν το πρακτορείο διπλάσιο ποσό από αυτό που πληρώνουν σε εμάς. Αυτό δεν είναι δίκαιο.»

«Αποφασίσαμε να προσχωρήσουμε σε σωματείο επειδή χρειαζόμασταν υποστήριξη και τα αφεντικά μας δεν έκαναν τίποτα. Αξίζουμε να αντιμετωπιζόμαστε με ισότητα, αξιοπρέπεια και σεβασμό.

«Νιώθω πολύ λυπημένη γιατί ορισμένοι/ες από τους συναδέλφους μου δεν πιστεύουν ότι αξίζουν καλύτερη αμοιβή ή συνθήκες. Μερικοί άνθρωποι είπαν ότι δεν ήταν η ώρα να ζητήσουν αυξήσεις μισθών, αλλά πότε είναι η ώρα; Είμαστε μια επέκταση του NHS (Εθνικό Σύστημα Υγείας) και θέλουμε να αντιμετωπιζόμαστε σαν το προσωπικό του NHS - με μισθό διαβίωσης και αξιοπρεπείς συνθήκες.»

Υπάρχουν κάποια θετικά

Η Ntombezulu* είναι κοινοτική εργαζόμενη στο Eswatini. Μας είπε:

«Δεν φοβάμαι γιατί έλαβα εκπαίδευση. Παρακολούθησα ένα εργαστήριο στο οποίο έλαβα εκπαίδευση σχετικά με τα πρωτόκολλα κοινωνικής απόστασης, πώς να φορέσω σωστά τη μάσκα, να πλένω σωστά τα χέρια και να εφαρμόζω κοινωνική αποστασιοποίηση. Αυτό με βοήθησε να μην προσβληθώ από τον ιό, παρόλο που ήμουν σε άμεση επαφή με δύο μολυσμένα άτομα.»

Η Tiina* είναι νοσοκόμα στη Φινλανδία. Μας είπε:

«Το καλό σχετικά με την πανδημία είναι ότι τώρα όλοι και όλες φροντίζουν πολύ καλύτερα την υγιεινή στη μονάδα μας. Αυτό θα προστατεύσει τους ασθενείς μας από άλλες λοιμώξεις καθώς και από τον COVID-19.»

Η Tiina πρόσθεσε:

«Ο εργοδότης μου μας έδωσε ένα μπόνους για τη δουλειά μας κατά τη διάρκεια της επιδημίας, αλλά δεν έλαβαν όλοι/ες στη Φινλανδία μπόνους για τον COVID-19. Σχεδόν όλοι/ες στη Φινλανδία πιστεύουν ότι οι νοσοκόμες έχουν χαμηλή αμοιβή, αλλά πάντα μεσολαβούν άλλες προτεραιότητες.

Η Laly μας στη Γαλλία είπε:

«Η θετική πλευρά θα ήταν ότι ενίσχυσε τον δεσμό μας με τους/τις ασθενείς μας. Μερικές φορές ήμασταν το μόνο σημείο επαφής τους και αυτό άλλαξε τις απόψεις τους για το ποιοι/ες ήμασταν. Είχαμε ευχαριστίες από τις οικογένειες - από αυτήν την πλευρά, ήταν πλούσιο και θετικό.»

Η Anara στο Κιργιστάν μας είπε:

«Μια ομάδα νέων ήρθε και έκανε μια συναυλία για εμάς - είμαι ευγνώμων για το θάρρος τους. Άλλα άτομα συμφώνησαν να μας βοηθήσουν χωρίς αντίτιμο - για παράδειγμα οι δικηγόροι μάς ενημέρωσαν πώς να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, χωρίς να χρεώσουν τέλη που δεν μπορούμε να αντέξουμε.»

Ο Rado στη Μαδαγασκάρη μας είπε:

«Έμαθα νέες δεξιότητες κάνοντας μια δουλειά που δεν είχα κάνει πριν. Γνώρισα επίσης ανθρώπους που δεν θα περίμενα πριν - γερουσιαστές, μέλη του κοινοβουλίου, υψηλόβαθμους αξιωματούχους. Είχα πολλές ανταλλαγές μαζί τους γιατί ήμουν αυτός που φρόντιζα τα πτώματα των μελών της οικογένειάς τους.»

Οι εργαζόμενοι/ες στον τομέα της υγείας είναι η ραχοκοκαλιά των συστημάτων υγείας. Δικαίως έχουν επαινεθεί ως ήρωες της πανδημίας του COVID-19, αλλά δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στις κυβερνήσεις να βασίζονται στις θυσίες τους. Πρώτα απ' όλα, είναι άτομα με ανθρώπινα δικαιώματα - η ακρόαση των απόψεών τους και η προστασία της ευημερίας τους είναι απαραίτητη τόσο για αυτούς/ές όσο και για εμάς. Έχουν το δικαίωμα σε ασφαλείς χώρους εργασίας, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και την ελευθερία να εκφράζουν τις απόψεις τους και να διεξάγουν την εργασία τους.

Καθώς οι εμβολιασμοί για τον COVID-19 αρχίζουν να γίνονται πραγματικότητα, κάθε εργαζόμενος/η στον τομέα της υγείας που θέτει τον εαυτό του σε κίνδυνο για εμάς πρέπει να έχει επαρκή προστασία και πρόσβαση στα εμβόλια, οπουδήποτε στον κόσμο κι αν βρίσκεται. Υπό αυτήν την έννοια, είναι ζωτικής σημασίας για όλες τις κυβερνήσεις να προστατεύσουν τους εργαζομένους/ες στον τομέα της υγείας καθώς αναπτύσσουν σχέδια εμβολίων, και να αναγνωρίσουν τον ορισμό του «εργαζόμενου στον τομέα της υγείας» ως τον καθένα και την καθεμία που εργάζεται στον τομέα της υγείας και συμμετέχει στην παροχή υγειονομικής περίθαλψης υπό οποιαδήποτε ιδιότητα.

*Όλα τα ονόματα έχουν αλλαχτεί για να προστατεύσουν τις ταυτότητες των ατόμων