«Η ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ» - ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥΣ ΚΑΘΩΣ ΟΙ ΚΑΤΑΥΛΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΛΕΙΝΟΥΝ

Γυναίκες πρόσφυγες και μετανάστριες στο Ελληνικό θέλουν ασφάλεια και ιδιωτικότητα στις νέες δομές φιλοξενίας και θα  πρέπει να γίνει διαβούλευση μαζί τους καθώς οι καταυλισμοί κλείνουν

Έξω από το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, μια ομάδα Αφγανών γυναικών βγάζουν τα σανδάλια τους πριν καθίσουν σε μία μπλε κουβέρτα. Από πίσω τους βρίσκεται το παλιό κτήριο αφίξεων, το οποίο ήταν το προσωρινό τους «σπίτι» για μήνες, για παραπάνω από ένα χρόνο.

Υπάρχουν σκουπίδια παντού, σπασμένα παράθυρα με τρύπες και σε μερικά σημεία υπάρχει μια δυσωδία ούρων.

«Είμαι σε αυτόν τον καταυλισμό ένα χρόνο και δύο μήνες χωρίς μοίρα», δήλωσε μια γυναίκα με μια κόκκινη μαντίλα, ενώ έτρεχαν τα δάκρυα στο πρόσωπό της.

Η κυβέρνηση έχει ξεκινήσει τη διαδικασία μεταφοράς των ανθρώπων σε άλλες δομές. Ωστόσο, για αυτές τις γυναίκες, το μέλλον είναι ακόμα άγνωστο. Καμία από αυτές που συνομιλήσαμε δεν γνωρίζει τι θα τις συμβεί στο μέλλον.

Η Διεθνής Αμνηστία έχει επισκεφτεί τους καταυλισμούς του Ελληνικού αρκετές φορές από τότε που άνοιξαν, δηλαδή περίπου εδώ και ενάμισι χρόνο. Κάθε φορά οι ιστορίες είναι οι ίδιες και αυτή η επίσκεψη δεν διαφέρει σε κάτι: απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης, έλλειψη ασφάλειας, έντονη ανησυχία η οποία έχει προκληθεί από προηγούμενα τραύματα και αβεβαιότητα για το μέλλον.

«Ζήσαμε μια κόλαση εδώ», δήλωσε μια γυναίκα.

Οι γυναίκες εξήγησαν στη Διεθνή Αμνηστία τι σημαίνει «κόλαση» όταν είσαι γυναίκα: από το να εξαρτάσαι από άλλους ακόμα και για να χρησιμοποιείς τις τουαλέτες λόγω των κινδύνων ασφαλείας, μέχρι το να μην θέλεις να φύγεις από τη σκηνή σου λόγω των συνεχόμενων λεκτικών παρενοχλήσεων.

Δώστε τους φωνή

Από τον Απρίλιο του 2017, η Διεθνής Αμνηστία ζητάει από τον κόσμο να λάβουν δράση και να ζητήσουν από τις αρχές να συμβουλευτούν τους διαμένοντες σχετικά με τις ανάγκες τους και να εξασφαλιστεί επαρκής στέγαση πριν κλείσουν οι καταυλισμοί. Πιο συγκεκριμένα, θα πρέπει να εξασφαλιστούν οι ιδιαίτερες ανάγκες των γυναικών και των παιδιών και ως εκ τούτου θα πρέπει να γίνει μια διαβούλευση.

Κατά τη διάρκεια της ερευνητικής αποστολής της Διεθνούς Αμνηστίας αυτό το μήνα, δεν μας επιτράπηκε η πρόσβαση μέσα στους καταυλισμούς. Ωστόσο, όλοι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες από το Ελληνικό με τους οποίους μιλήσαμε έχουν μείνει στο σκοτάδι σχετικά με το πότε και το πού θα μεταφερθούν. Στις 23 Μαΐου, οι ελληνικές αρχές μας είπαν ότι επιτέλους ξεκίνησαν τις ατομικές συνομιλίες με τους διαμένοντες για να κανονίσουν την επαρκή στέγασή τους. Οι αρχές δηλώνουν ότι οι άνθρωποι θα μεταφερθούν σε νέους χώρους διαμονής σύμφωνα με τις ατομικές τους ανάγκες.

Ενώ αυτό ακούγεται ελπιδοφόρο, η έλλειψη ξεκάθαρης πληροφόρησης για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα έχει οδηγήσει σε έντονη ανησυχία και φόβους ανάμεσα στους ήδη κουρασμένους διαμένοντες του Ελληνικού.

Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας διαβούλευσης είναι ιδιαίτερα σημαντικό οι φωνές τους τελικά να ακουστούν.

«Βιώνουμε άγχος και ανησυχία. Θα μας πάνε σε ένα χειρότερο ή καλύτερο μέρος;», δήλωσε μια γυναίκα που μένει στο Ελληνικό.

Όταν οι ευρωπαϊκές χώρες ξεκίνησαν να κλείνουν τα σύνορά τους, οι πρόσφυγες αυτοί βρέθηκαν ξαφνικά παγιδευμένοι στην Ελλάδα. Κάθε μέρα που περνούσε, το όνειρο ενός ασφαλούς μέλλοντος για αυτούς και τα παιδιά τους σταδιακά γινόταν όλο και πιο μακρινό.

«Η μέρα και η νύχτα έχουν γίνει ίδιες πλέον. Έχουμε χάσει την αίσθηση του χρόνου», δήλωσε μια γυναίκα.

Πολλές ανησυχούν για τους γιούς τους και τις κόρες τους. Ζώντας σε τόσο στρυμωγμένες και μη ασφαλείς συνθήκες έχει προκαλέσει ψυχολογικά προβλήματα στους περισσότερους διαμένοντες, συμπεριλαμβανομένων και των νεαρών ηλικιών.

«Τα παιδιά μου έχουν αλλάξει πολύ. Είναι πλέον δύσκολο να τα ελέγξω», ανέφερε μια γυναίκα.

Ωστόσο, παρά τις όλες δυσκολίες, αυτές οι γυναίκες εξακολουθούν να αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον. Έχουν βαρεθεί και έχουν κουραστεί, αλλά η δύναμη που δείχνουν σε τέτοιες αντιξοότητες είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη.

Οι γυναίκες που βρίσκονταν γύρω της έγνεψαν δείχνοντας ότι συμφωνούν.

Οι επιπτώσεις αυτής της κατάστασης έχει αφήσει έκδηλα τα σημάδια της στην Golroz, από το Αφγανιστάν. Υπέφερε στο παρελθόν από σοβαρές ημικρανίες οι οποίες έχουν πλέον επιστρέψει.

«Εδώ στο Ελληνικό, ξεκίνησαν πάλι. Αυτή τη φορά δεν κάνω εμετούς. Αλλά σφίγγω τα δόντια μου».

Όταν η Αμνηστία γνώρισε την Golroz και την οικογένειά της τον Ιούλιο, ήταν έγκυος. Τώρα έχει στην αγκαλιά της ένα μικρό κοριτσάκι με ένα φόρεμα με καρδιές. Η Armita, που είναι 8 μηνών, έχει ζήσει μόνο μέσα στον καταυλισμό. Πού θα πάει η Armita και οι συγγενείς της Ali (12) και Ismahil (3) μετά; Δεν γνωρίζουν.

Φήμες και αβεβαιότητα

Όπως λένε οι φήμες, τουλάχιστον μερικοί διαμένοντες μπορεί να μεταφερθούν σε έναν καταυλισμό στη Θήβα. Ωστόσο, αυτό θα σπάσει τη δικτύωση που έχουν διαμορφώσει όλους τους περασμένους μήνες.

Η θεία της Golroz , Bibi, είναι τρομοκρατημένη. Έναν μήνα πριν, εκείνη και η εγγονή της μεταφέρθηκαν σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, όπου κατοικεί με άλλες δύο οικογένειες. Ωστόσο, η υπόλοιπη οικογένεια της βρίσκεται ακόμα στον καταυλισμό:

«Πού είναι η Θήβα; Ξέρετε; Ποιος θα με βοηθήσει εάν πάνε εκεί;», όση ώρα μας μιλούσε τα μάτια της ήταν γεμάτα δάκρυα.

Αυτές οι γυναίκες από το Αφγανιστάν έθεσαν σε κίνδυνο τις ζωές τους για να φτάσουν στην Ευρώπη, αναζητώντας την ασφάλεια.  Αντί αυτού, κατέληξαν παγιδευμένες στην Ελλάδα, ζώντας σε αφόρητες συνθήκες για περισσότερο από ένα χρόνο, και ποιος ξέρει πού θα είναι μετά;

Αυτές τις θαρραλέες και δυνατές γυναίκες θα πρέπει να τις συμπεριφερθούμε με το σεβασμό και την αξιοπρέπεια που τους αρμόζει.