Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ MARIAM: EΞΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΑ ΔΑΚΤΥΛΙΚΑ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ

Από την Αίγυπτο, ταξίδεψα με βάρκα μέχρι την Ιταλία με τον 4χρονο γιο μου και τη 2χρονη κόρη μου και με περίπου 400 άλλους ανθρώπους. Φτάσαμε στις 6 Ιουνίου, δεν ξέρω που. Στο λιμάνι, ο Ερυθρός Σταυρός ρώτησε αν χρειαζόμασταν ιατρική βοήθεια. Είμαι έγκυος και κατά τη διάρκεια της διαδρομής αιμορραγούσα, κι έτσι τους το είπα.

Επιβιβαστήκαμε σε λεωφορεία και μεταφερθήκαμε αμέσως σε ένα κέντρο που περιβαλλόταν από φράχτες, όπου ζήτησαν τα ονόματά μας, τα επίθετά μας, την ημερομηνία γέννησης μας, και την εθνικότητα μας. Δεν έκαναν άλλες ερωτήσεις, δεν είπαν τίποτα για το άσυλο και ούτε μου έδωσαν κάποια σχετικά έγγραφα. Μας ζήτησαν μόνο να δώσουμε τα δακτυλικά μας αποτυπώματα «για λόγους ασφαλείας» κι έτσι τους τα έδωσα χωρίς κανένα πρόβλημα.

Έπειτα, περίπου κατά τις 9μ.μ, φύγαμε πάλι με τα λεωφορεία και φτάσαμε σε ένα άλλο κέντρο νωρίς το επόμενο πρωί, περίπου κατά τις 6π.μ. Η αιμορραγία μου συνεχιζόταν. Στο νέο κέντρο στο Vibo Valentia μας ρώτησαν ποιος θα ήθελε να δώσει τα δαχτυλικά του αποτυπώματα ώστε να υποβάλλουν αίτηση για παροχή ασύλου. Κάποιοι αρνήθηκαν. Εγώ δεν ήθελα να ζητήσω άσυλο στην Ιταλία κι έτσι μας διέταξαν να φύγουμε.

Έβρεχε όσο προχωρούσα προς το σταθμό του τρένου με τα παιδιά μου. Ήταν μόνο 10 λεπτά μακριά αλλά τα παιδιά ήταν μούσκεμα. Βρίσκονταν σε άθλιες συνθήκες. Έτσι λοιπόν επέστρεψα στο κέντρο. Ακόμη αιμορραγούσα εκείνη τη στιγμή και ήθελα βοήθεια.

Όταν έφτασα, βρίσκονταν εκεί ένας αστυνομικός με στολή κι ένας διερμηνέας που μιλούσε αραβικά με μαροκινή προφορά. Μου είπανε ότι εάν δεν δώσω τα δαχτυλικά μου αποτυπώματα δεν θα μας αφήσουν να μπούμε μέσα. Έτσι λοιπόν το έκανα για τα παιδιά μου, γιατί έβρεχε και ήτανε μούσκεμα. Μου έκαναν ξανά τις ίδιες ερωτήσεις: όνομα, επίθετο, εθνικότητα, ηλικία, τόπος προέλευσης. Δεν έκαναν άλλες ερωτήσεις.

Έπειτα με τράβηξαν μια φωτογραφία, ζητώντας μου να βγάλω τη μαντήλα μου και πήραν τα δαχτυλικά μου αποτυπώματα: κάθε δάχτυλο, ολόκληρο το χέρι, και τα δυο τα χέρια. Επίσης ζήτησαν λεπτομέρειες για τα παιδιά, αλλά δεν τους τράβηξαν φωτογραφία ούτε τους πήραν τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα. Μας έδωσαν ένα βραχιόλι που έγραφε πάνω τα στοιχεία που μας αφορούσαν, με τα οποία μπορούσαμε να βγούμε έξω από το κέντρο.

Μόνο μετά από αυτό κάλεσαν ένα ασθενοφόρο για να με πάει στο νοσοκομείο. Περίμενα εκεί ολόκληρη τη μέρα, από τις 8π.μ μέχρι τα μεσάνυχτα. Προσπάθησα να μιλήσω με αρκετούς γιατρούς, αλλά δεν υπήρχε διερμηνέας κι έτσι κανένας δεν μπορούσε να με καταλάβει και κανένας δεν με επισκέφτηκε. Ανησυχούσα για τα παιδιά μου, τα οποία είχαν παραμείνει στο κέντρο.

Ευτυχώς κάποιος πέρασε που μιλούσε αραβικά και με βοήθησε να τους εξηγήσω. Έτσι λοιπόν έστειλαν ένα αυτοκίνητο από το κέντρο για να με μεταφέρει πίσω. Την επόμενη μέρα πήγα στο νοσοκομείο, αυτή τη φορά με τη συνοδεία ενός διερμηνέα και μου δώσανε φάρμακο. Μου εξήγησαν ότι οι επιπλοκές προκλήθηκαν επειδή ταξίδευα  σε πολύ στριμωγμένη θέση και ότι το μωρό είναι ζωντανό μόνο επειδή ανέφερα αμέσως το πρόβλημα.

Σημείωση: Η Διεθνής Αμνηστία έχει απομαγνητοφωνήσει αυτές τις προφορικές μαρτυρίες που συγκεντρώθηκαν στην Ιταλία.