ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΚΥΠΡΑΙΟΥ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΑΜΝΗΣΤΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ

Yunanistan'da hoşgeldin arkadaş Murat!

Φίλες και φίλοι μου,

Για μια ακόμη φορά, μαζευόμαστε εδώ για να μιλήσουμε για το αυτονόητο. Να μιλήσουμε για τη δημοκρατία και τις σχέσεις πολίτη-κράτους και ανθρώπου εξουσίας, υπό το πρίσμα της κρατικής βίας.
Δυστυχώς, και αυτή τη φορά θα μιλήσουμε ξανά με βάσει αποδείξεις παρανομίας και χρήσης βίας από όργανα της τάξης, που αυτόκλητα ορίζονται δικαστές και εκτελεστές ποινών, αδιαφορώντας για το αν η αποστολή τους είναι η προάσπιση του νόμου και όχι η καταπάτησή τους.
Ολοι το γνωρίζουμε-και τα στοιχεία αδιάσειστα-με πόσο βίαιο τρόπο και αναίτια γίνεται η καταστολή διαδηλώσεων, για το τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια συλλήψεων με το «έγκλημά» σου να είσαι αλλοδαπός (και ειδικά μελαχρινός), να μην έχεις το πρέποντα «κώδικα ντυσίματος και εμφάνισης, το πως γίνονται ανακρίσεις σε αστυνομικά τμήματα, η συμπεριφορά στο Αλλοδαπών ή στα κέντρα κράτησης και πόσα ακόμη…
Σίγουρα δεν ζούμε σε ένα παραδεισένιο κόσμο. Και φαινόμενα αυτού του είδους συμβαίνουν σε όλο τον-υποτιθέμενα πολιτιστικά ανεπτυγμένο-δυτικό κόσμο. Ιδιαίτερα όμως από το 2008 (χρονιά που ξέσπασε ουσιαστικά η κρίση), αυτή η στάση μελών της αστυνομίας στην Ελλάδα και η συστηματική παραβίαση των νόμων με την άσκηση σωματικής και ψυχολογικής βίας έχει πάρει ανεξέλεγκτες και επικίνδυνες διαστάσεις.
Μάλιστα σε ό,τι αφορά τα «επίλεκτα» σώματα της αστυνομίας, όπως η ΥΕΤ (πρώην ΜΑΤ), η ΥΜΕΤ και οι ομάδες ΔΕΛΤΑ, έχουν δώσει τα μεγαλύτερα και πιο οδυνηρά «δείγματα γραφής».
Από προστάτες των πολιτών, όπως αυτός είναι και ο ρόλος τους, έχουν μετατραπεί σε φόβο και τρόμο των πολιτών. Με τις πράξεις τους έχουν στραφεί ενάντια στους συμπολίτες τους, σε όλους εμάς που έχουν ορκιστεί να προστατεύσουν.
Τόσο η Διεθνής Αμνηστία με τις εκθέσεις και τις συστάσεις της, όσο και όλοι όσοι βρισκόμαστε εδώ και είμαστε θύματα αστυνομικής βίας, έχουμε μιλήσει πολλές φορές για αυτή την αυθαιρεσία από συγκεκριμένες ομάδες των αστυνομικών δυνάμεων.
Και η δικαιοσύνη; Που είναι η δικαιοσύνη;
Γιατί είναι «κρυμμένη»;
Δεν είναι καιρός πλέον να μιλήσει; Να τιμωρήσει τους επίορκους, να βάλει τέλος σε αυτή την ανεξέλεγκτη δράση δυνάμεων ασφαλείας που εφαρμόζουν τη δική τους ερμηνεία στους νόμους, μετατρέποντας το Σύνταγμα και τις διεθνείς συνθήκες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε «κουρελόχαρτα»;
Που με τις πράξεις τους βάζουν σε κίνδυνο ζωές ανθρώπων που είτε διαδηλώνουν το δικαίωμά τους για μια καλύτερη ζωή, είτε προσπαθούν να βρουν μια θέση «κάτω από τον ήλιο»;
Στο όνομα ποιας ασφάλειας, ποιας ισονομίας και ποιου «κοινού καλού» πάνοπλοι σαν αστακοί αστυνομικοί συγκρούονται με ειρηνικούς διαδηλωτές  που το μόνο που παρατάσσουν είναι η  ψυχή τους και η ελπίδα;
Ισως δεν φοβούνται γιατί ξέρουν πως η έλλειψη διακριτικών, οι ΕΔΕ (που πλέον έχουν καταντήσει ανέκδοτο για τους πολίτες), η δαιδαλώδης και πολύχρονη νομική διαδικασία και η πολιτική κάλυψη που τους παρέχεται να εγγυώνται πως ποτέ δεν θα βρεθούν στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Πρέπει να μας προβληματίσει πως στο 90% των περιπτώσεων αυθαιρεσιών, μιλάμε για «προληπτική» βία η οποία εξελίσσεται σε ανεξέλεγκτη. Εχουμε δηλαδή την απόλυτη κυριαρχία του δόγματος: «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση». Μόνο που δεν μιλάμε για ένοπλη σύρραξη. Ή μήπως επί της ουσίας η πολιτική εξουσία θέλοντας να παραμείνει αγκιστρωμένη στο θώκο της,  έχει παραδώσει τα ηνία στους στρατηγούς;

Φίλες και φίλοι,

Επιτέλους, πρέπει να πιέσουμε με όσα μέσα διαθέτουμε, ώστε οι εκλεγμένοι πολιτικοί κυβερνώντες να αναλάβουν δράση. Μέχρι τώρα, οι υποσχέσεις πολλές μα χωρίς αντίκρισμα και αποτέλεσμα μέχρι τώρα. Ούτε μια ανεξάρτητη επιτροπή για τον έλεγχο των περιστατικών βίας αστυνομικών δυνάμεων κατά πολιτών δεν τολμούν να δημιουργήσουν οι πολιτικές ηγεσίες που κυβερνούσαν και κυβερνούν αυτό τον τόπο.
Βέβαια, είναι σαν να λέμε ότι καλείται «μια μητέρα να προδώσει το παιδί της». Που αν σε αυτό προσθέσουμε και την (κακώς εννοούμενη) «συναδελφική αλληλεγγύη» και τον «κώδικα σιωπής» που υπάρχει μεταξύ των αστυνομικών ξέρουμε εκ των προτέρων ποιο θα είναι το αποτέλεσμα.
Ολα αυτά μας στέλνουν ένα σαφές και ξεκάθαρο μήνυμα:  Πρέπει να εντείνουμε τη προσπάθεια στο να βοηθήσουμε να λειτουργήσει αποτελεσματικότερα η Δημοκρατία. Γιατί είμαστε αρωγοί και φίλοι της Δημοκρατίας.
Αλλά δημοκρατία χωρίς ισότητα, δικαιοσύνη και τιμωρία χάνει το νόημά της ως πολίτευμα των πολλών και γίνεται ένα πολίτευμα «ξεχειλωμένο» στα μέτρα και τα σταθμά αυτών που κυβερνούν. Και ειδικά σήμερα που η Ελλάδα περνά την μεγαλύτερη κρίση της εδώ και πενήντα χρόνια περίπου, η ανάγκη για τη διατήρηση της ομαλότητας είναι επιτακτικότερη όσο ποτέ.
Αυτή μας η προσπάθεια δεν θα σταματήσει μέχρι να δοθεί ένα τέλος σε αυτές τις πράξεις. Δεν είναι απλά θέμα αδικίας και άσκησης σωματικής και ψυχολογικής βίας απέναντι στην Θεοδώρα, τον Γιάννη, τον Μάριο, τον Μανώλη.
Είναι θέμα πλέον της ομαλής λειτουργίας του πολιτεύματος. Εχουμε την ιερή υποχρέωση να παλέψουμε γι’ αυτό. Ως πολίτες, είναι ίσως η βασικότερη από τις υποχρεώσεις που έχουμε απέναντι στον συνάνθρωπό μας και την Πολιτεία.
Η ιστορία μας αποδεικνύει πως η βία έχει κοντά ποδάρια. Πάντα ηττείται από το πνεύμα και την ειρήνη.
Ολοι μαζί μπορούμε να κάνουμε τα πάντα!
Όλα είναι εφικτά, αρκεί να το θέλουμε.