ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Δημοσιεύθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 2011, 15:17Εκτύπωση

Δεν υπάρχει γρήγορη θεραπεία για την τρομοκρατία

Widney Brown, Ανώτατη Διευθυντής, Διεθνές Δίκαιο και Πολιτική, Διεθνής Αμνηστία

Είναι πολλά τα πράγματα που θυμάμαι από την 11η Σεπτέμβρίου του 2001.

Όπως σχεδόν όλοι οι Νεοϋρκέζοι εκείνη την ημέρα, θυμάμαι τον τσουχτερό φρέσκο αέρα και τον καταγάλανο, ασυννέφιαστο ουρανό. Θυμάμαι ότι πήγαινα στη δουλειά, σκεπτόμενη τη γεμάτη μέρα που είχα μπροστά μου.

Για μένα, εκείνη η μέρα ήταν όπως όλες οι άλλες. Μια ακόμη μέρα στη δουλειά ως ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και τότε, το πρώτο αεροπλάνο διαπέρασε τον εύθραυστο, καταγάλανο ουρανό, πετώντας πολύ κοντά, πολύ χαμηλά, πολύ γρήγορα και πολύ δυνατά.

Καθώς διέσχιζα τη Madison Avenue στο δρόμο για τη δουλειά, στο Empire State Building, δεν μπορούσα καν να διανοηθώ τι θα σήμαινε για τη δουλειά μου, την επόμενη δεκαετία, αυτό το αεριωθούμενο που ούρλιαζε από πάνω μου .

Πολλοί, ίσως οι περισσότεροι Νεοϋρκέζοι συσπειρώθηκαν εκείνη τη στιγμή -γύρω από όλα τα συνήθη ρήγματά μας- στηρίζοντας ο ένας τον άλλον στη θλίψη και στην εξάρθρωσή μας. Νιώσαμε την απώλεια, τον αποπροσανατολισμό, την επιθυμία για επιστροφή πίσω στο χρόνο, εκεί όπου ο κόσμος δε φαινόταν ετοιμόρροπος.

Περπατούσα στους δρόμους της Νέας Υόρκης εκείνη την ημέρα καθώς οι άνθρωποι έψαχναν τους αγνοούμενους· καθώς οι άνθρωποι αγωνίζονταν να καταλάβουν· καθώς το σοκ μετατράπηκε σε θλίψη και οργή και ξανά πάλι σε θλίψη.

Αυτό που δεν γνωρίζαμε ήταν ότι οι απώλειες, ο θυμός και η θλίψη μας θα αποτελούσαν τη δικαιολογία για ένα σχέδιο που ήταν από τα θεμέλιά του ελαττωματικό –έναν παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας- και που οδήγησε σε ανυπολόγιστη ζημιά που θα ατίμαζε τη θλίψη που νιώσαμε εκείνη την ημέρα και που εξακολουθούμε να νιώθουμε 10 χρόνια μετά.

Καθώς οι κυβερνήσεις άρχισαν να διαβουλεύονται πάνω στο πώς θα ενδυναμώσουν τους νόμους τους για να πολέμήσουν την τρομοκρατία τινάζοντας στον αέρα διεθνείς ανθρωπιστικές αρχές δικαίου –βασικές και απαραίτητες αρχές που προστατεύουν όλους μας από τα βασανιστήρια. Θεμελιώδεις διαδικασίες προστασίας αποσυντέθηκαν, αξιοποιώντας τον καταληκτικό φόβο– έναν φόβο τον οποίο οι πολιτικοί προέβησαν να αναγνωρίσουν και να προωθήσουν.

Κι έτσι, με αφορμή αυτή τη δέκατη επέτειο, γράφω όχι μόνο στη μνήμη εκείνης της ημέρας, αλλά και για το πώς οι κυβερνήσεις χρησιμοποίησαν αυτά τα φρικτά γεγονότα για να εκμεταλλευτούν τη θλίψη και την οργή με στόχο να υπονομεύσουν θεμελιώδεις αξίες, να προωθήσουν το φόβο και να χωρίσουν τον κόσμο σε «εκείνους και εμάς».

Όταν οι ΗΠΑ αποφάσισαν ότι τα βασανιστήρια ήταν δικαιολογημένα, στράφηκαν προς την κοντινή τους σύμμαχο, την Αίγυπτο, γνωρίζοντας ότι οι αιγυπτιακές δυνάμεις ασφαλείας υπερτερούσαν στα βασανιστήρια. Όταν η κινεζική κυβέρνηση ήθελε να δικαιολογήσει την καταστολή των Ουιγούρων στο Xinjiang, τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου ξαφνικά εξυπηρετούσαν. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις υποστήριξαν τις παραδόσεις κρατουμένων γνωρίζοντας πολύ καλά τον κίνδυνο βασανιστηρίων εκείνων που παραδόθηκαν. Η πολιτική καιροσκοπία άνθησε σε ολόκληρη την υφήλιο στη μετά την 11η Σεπτεμβρίου εποχή.

Η Amina Janjua από το Πακιστάν είναι μια γυναίκα που καταλαβαίνει πολύ καλά τις συνέπειες αυτών των προβληματικών πολιτικών. Ο άντρας της, Masood, πιστεύεται ότι κρατήθηκε υπό κυβερνητική κράτηση από την εξαφάνισή του, το 2005, όταν ταξίδευε με ένα λεωφορείο προς το Peshawar. Βρίσκεται μεταξύ των εκατοντάδων ανθρώπων που έχουν εξαφανιστεί και που πιστεύεται ότι βρίσκονται υπό κυβερνητική κράτηση, από τότε που το Πακιστάν έλαβε μέρος στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» που ηγήθηκαν οι ΗΠΑ το 2001.

Στο μεταξύ, στην Τανζανία, την Ινδία, την Ισπανία, την Ινδονησία, το Πακιστάν, τις Φιλιππίνες, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Σομαλία, το Ιράκ, τη Νορβηγία, το Μαρόκο, εκείνοι που υποστήριζαν την τρομοκρατία συνέχισαν να σπέρνουν τον όλεθρο καθώς προωθούσαν το μίσος, δολοφονούσαν πολίτες και δόξαζαν τη βία.

Είναι περιττό να πούμε πως αυτές οι πράξεις της αμερικανικής κυβέρνησης αποτέλεσαν ισχυρά εργαλεία στρατολόγησης για οργανώσεις όπως η Αλ Κάιντα. Είτε αληθεύει είτε όχι, το ερώτημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε είναι: απάντησαν οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο σε αυτή την επίθεση στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, προωθώντας την έμφυτη αξιοπρέπεια και ισότητα για όλους; Ή καθόρισαν έναν χάρτη στον κόσμο σύμφωνα με τον οποίο ο σεβασμός προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τη ζωή εξαρτάται από την εθνικότητα του καθενός; Από τη θρησκεία του; Από την τάξη του; Από το όνομά του; Από τη μεταναστευτική του ιδιότητα; Από το χρώμα του δέρματός του;

Αυτές οι κυβερνήσεις στη συνασπισμένη μάχη στο Αφγανιστάν προσπάθησαν να αποκτήσουν αξιοπιστία ισχυριζόμενες ότι ο σκοπός τους -εν μέρει- ήταν να προασπίσουν τα δικαιώματα των γυναικών στο Αφγανιστάν. Αλλά καθώς ο πόλεμος παρατείνεται, αναδύεται προθυμία για διαπραγμάτευση με τους Ταλιμπάν, θέτοντας έναν πραγματικό κίνδυνο να αποτελέσουν τα δικαιώματα των γυναικών ένα διαπραγματευτικό χαρτί.

Δεν υπάρχει τίποτα το απλό στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Αλλά δεν υπάρχει επίσης τίποτα το απλό στις προκλητικές καταστολές των κυβερνήσεων που μετατρέπουν τους ανθρώπους σε ετικέτες που καθορίζουν εάν τα δικαιώματά τους θα γίνονται σεβαστά.

Η τρομοκρατία δε θα λάβει τέλος με το χτίσιμο συμμαχιών με κυβερνήσεις που κυβερνούν σε καθεστώς φόβου και καταστολής. Αυτό είναι αντιπαραγωγικό και υποδεινύει μια σκληρή περιφρόνηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανθρώπων που υποφέρουν αυτή την καταστολή.

Δικαίως νιώθουμε φρίκη για τις απώλειες ζωών από την τρομοκρατία από τις 11 Σεπτεμβρίου και μετά. Θα έπρεπε επίσης να είμαστε συγκλονισμένοι από την απώλεια ελευθεριών και δικαιωμάτων στο όνομα της τρομοκρατίας και της αντιτρομοκρατίας τα τελευταία δέκα χρόνια.

ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΔΩΡΕΑ
Υπερασπίσου τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και στήριξε την ανεξαρτησία του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας.