ΕΥΡΩΠΗ: 20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Δελτίο Τύπου
Αθήνα, 6 Νοεμβρίου 2009
Είκοσι χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πρέπει να ενεργήσουν επειγόντως ώστε να αντιμετωπίσουν τις καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων εναντίον μεταναστών, αιτούντων άσυλο, κρατουμένων και μειονοτήτων, δήλωσε σήμερα η Διεθνής Αμνηστία.
«Ενώ η πτώση του τείχους του Βερολίνου συμβόλισε το άνοιγμα των συνόρων, η χαρακτηριστική απάντηση της Ευρώπης στις προκλήσεις της μετανάστευσης είναι σήμερα η μετατροπή της ηπείρου σε φρούριο», δήλωσε η Νίκολα Ντάκγουορθ, Διευθύντρια του Προγράμματος Έρευνας και Δράσης της Διεθνούς Αμνηστίας για την Ευρώπη και την Κεντρική Ασία.
«Οι άνθρωποι που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φτώχεια, τη βία ή τους διωγμούς σε άλλα μέρη του κόσμου, κυριολεκτικά πετιούνται πίσω στη θάλασσα.»
Τον περασμένο Μάιο, οι ζωές και η ασφάλεια εκατοντάδων μεταναστών και αιτούντων άσυλο, που επέβαιναν σε τρία πλοιάρια στη Μεσόγειο, τέθηκαν σε κίνδυνο, πρώτα από μία διένεξη μεταξύ των αρχών Ιταλίας και Μάλτας σχετικά με τις υποχρεώσεις τους να ανταποκρίνονται σε ναυτικά σήματα κινδύνου, και, στη συνέχεια, από την απόφαση της ιταλικής κυβέρνησης να τους στείλει στη Λιβύη, χωρίς να αξιολογήσει τις ανάγκες τους για προστασία.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πρέπει, επίσης, να κάνουν περισσότερα για να διερευνήσουν τους ισχυρισμούς για βασανιστήρια, κακομεταχείριση και παράνομη κράτηση κατά τη διάρκεια του πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας που ηγούνται οι ΗΠΑ, δήλωσε η Διεθνής Αμνηστία.
«Στη νέα,μετά το Τείχος του Βερολίνου, Ευρώπη, τα ανθρώπινα δικαιώματα δέχονται ξανά επίθεση. Αυτή τη φορά πέφτουν θύματα της θέσης των κρατών ότι ακόμα και τα πιο θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας από τα βασανιστήρια, πρέπει να θυσιαστούν, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι τρομοκρατικές απειλές», επισήμανε η Νίκολα Ντάκγουορθ.
Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, η Ευρώπη φιλοξένησε μυστικές φυλακές που διοικούνταν από τη CIA, όπου οι κρατούμενοι ήταν θύματα εξαναγκαστικής εξαφάνισης, κρατούνταν σε συνθήκες που ισοδυναμούσαν με βασανιστήρια και υποβάλλονταν σε καταχρηστικές τεχνικές ανάκρισης.
Αποκαλύψεις του περασμένου Αυγούστου προκάλεσαν εκκλήσεις προς τις πολωνικές και λιθουανικές αρχές να διερευνήσουν τους ισχυρισμούς ότι σε κρατητήρια στα εδάφη τους άτομα «υψηλής αξίας» κρατούνταν και ανακρίνονταν μυστικά από τη CIA, μέχρι τα τέλη του 2005.
Ωστόσο, οι προκλήσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ευρώπη του σήμερα δεν είναι όλες καινούριες.
«Είναι ντροπή ότι τους καρπούς μιας εικοσαετίας οικονομικής ανάπτυξης και μεγαλύτερης πολιτικής ενότητας, μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, δεν τους γεύτηκαν ισότιμα όλοι. Σοβαρά και βαθιά ριζωμένα προβλήματα ρατσισμού και διακρίσεων εξακολουθούν να υπάρχουν στην καρδιά της σύγχρονης Ευρώπης», τόνισε η Νίκολα Ντάκγουρθ.
Ένα από τα πιο βαθιά παραδείγματα των συστημικών διακρίσεων στην Ευρώπη είναι εκείνες σε βάρος των Ρομά, οι οποίοι παραμένουν σε μεγάλο βαθμό αποκλεισμένοι από τη δημόσια ζωή σε όλες τις χώρες.
Οι Ρομά στην Ανατολική Ευρώπη ήταν συχνά οι πρώτοι που αποκλείονταν από την εργασία, καθώς ιδιωτικοποιούνταν οι κρατικές επιχειρήσεις. Παράνομες αναγκαστικές εξώσεις τους οδηγούν πιο βαθιά στη φτώχεια.
Σε μερικές χώρες, όπως η Σλοβακία και η Τσεχική Δημοκρατία, τα παιδιά Ρομά συνεχίζουν να φοιτούν, σε υπερβολικά μεγάλους αριθμούς, σε σχολεία για παιδιά με νοητικές αναπηρίες, ή να διαχωρίζονται σε σχολεία και τάξεις αποκλειστικά για Ρομά, που προσφέρουν κατώτερης ποιότητας εκπαίδευση. Οι αρχές δεν έχουν λάβει αποτελεσματικά και ξεκάθαρα μέτρα για να εξαφανίσουν το φυλετικό διαχωρισμό στην εκπαίδευση.
Και είκοσι χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, η Διεθνής Αμνηστία εξακολουθεί να αναγνωρίζει ως Κρατούμενους Συνείδησης δημοσιογράφους και ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συνελήφθησαν επειδή επιχείρησαν να ασκήσουν τις θεμελιώδεις ελευθερίες της έκφρασης, του συνεταιρισμού και της θρησκείας στο Αζερμπαϊτζάν, στη Λευκορωσία, στη Μολδαβία, στο Ουζμπεκιστάν, στη Ρωσία και στο Τουρκμενιστάν.
«Στο Βερολίνο σήμερα, δεν έχουν απομείνει πολλά από το υλικό τείχος που πριν είκοσι χρόνια ήταν σύμβολο της διαίρεσης και της καταπίεσης. Εξακολουθούν να υπάρχουν, ωστόσο, τείχη που καθιστούν κάποιους ανθρώπους πιο ίσους από άλλους, όσον αφορά την απόλαυση του πλήρους φάσματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,» τόνισε η Νίκολα Ντάκγουορθ.
«Ωστόσο, παρά τις απειλές, τον εκφοβισμό και τις συλλήψεις, οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλη την Ευρώπη, με κινητήρια δύναμη την ενέργεια εκείνη που κατέλυσε το τείχος του Βερολίνου, συνεχίζουν να αγωνίζονται για το όραμα μιας ηπείρου όπου όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα θα γίνονται σεβαστά για όλους τους ανθρώπους.»
