ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΔΙΑΦΕΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΒΙΑ, ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ

Η οργάνωση μίλησε με τουλάχιστον 90 πρόσφυγες και μετανάστες στα κέντρα υποδοχής στην Απουλία και Σικελία, οι οποίοι διέσχισαν τη Μεσόγειο από τη Λιβύη προς τη νότια Ιταλία τους τελευταίους μήνες και είχαν κακοποιηθεί από διακινητές, σωματέμπορους, οργανωμένες εγκληματικές συμμορίες και ένοπλες ομάδες.

«Πρόσφυγες και μετανάστες έχουν περιγράψει με σπαρακτικές λεπτομέρειες τις φρικαλεότητες που αναγκάστηκαν να υπομείνουν στη Λιβύη – από απαγωγή, φυλάκιση σε υπόγειες φυλακές και σεξουαλική κακοποίηση από μέλη ένοπλων ομάδων έως και εκμετάλλευση ή πυροβολισμούς από διακινητές, σωματέμπορους ή εγκληματικές συμμορίες», είπε η Magdalena Mughrabi, Προσωρινή Αναπληρώτρια Διευθύντρια του Προγράμματος Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής της Διεθνούς Αμνηστίας.

Εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες - κυρίως από την Υποσαχάρια Αφρική - ταξιδεύουν στη Λιβύη για να ξεφύγουν από τον πόλεμο, τις διώξεις ή την ακραία φτώχεια, συχνά με την ελπίδα της εγκατάστασης τους στην Ευρώπη. Ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης (ΔOM) εκτιμά ότι υπάρχουν πάνω από 264.000 μετανάστες και πρόσφυγες  που βρίσκονται στη Λιβύη. Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, υπάρχουν περίπου 37.500 εγγεγραμμένοι πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο, οι μισοί από τους οποίους είναι Σύριοι.

 «Η διεθνής κοινότητα πρέπει να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να εξασφαλιστεί ότι οι πρόσφυγες αρχικά δεν θα χρειάζεται να καταφεύγουν στη Λιβύη. Η ΕΕ αλλά και κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο θα πρέπει να αυξήσουν δραματικά τον αριθμό των θέσεων επανεγκατάστασης και ανθρωπιστικής βίζα για τους ευάλωτους πρόσφυγες που αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες και έχουν λίγες προοπτικές στις γειτονικές χώρες όπου κατέφυγαν πρώτα», δήλωσε η Magdalena Mughrabi.

Παρά το σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, οι μάχες συνεχίζονται σε περιοχές της Λιβύης, συμπεριλαμβανομένων και αυτών της Βεγγάζης, της Ντέρνας και της Σύρτης.  «Οι λιβυκές αρχές πρέπει να λάβουν επειγόντως μέτρα για την αποκατάσταση του κράτους δικαίου και την προστασία των δικαιωμάτων των προσφύγων και των μεταναστών. Η διεθνώς υποστηριζόμενη κυβέρνηση εθνικής ενότητας έχει αναλάβει δεσμεύσεις για το σεβασμό και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι αρχές έχουν καθήκον να εξασφαλίσουν ότι όσοι ευθύνονται για τα αποτρόπαια αυτά εγκλήματα θα λογοδοτήσουν».

Εν μέσω της ανομίας και της βίας που εξακολουθούν να πλήττουν τη χώρα, μια προσοδοφόρα επιχείρηση εμπορίας ανθρώπων έχει στηθεί κατά μήκος των οδών που εκτείνονται από τη νότια Λιβύη στη βόρεια ακτή της Μεσογείου, όπου αναχωρούν τα πλοία με προορισμό την Ευρώπη. Τουλάχιστον 20 από τους ανθρώπους που μίλησαν με τη Διεθνή Αμνηστία, περιέγραψαν επίσης κακομεταχειρίσεις που υπέστησαν από τα χέρια της λιβυκής ακτοφυλακής και σε κέντρα κράτησης μεταναστών στο εσωτερικό της Λιβύης.

Η Διεθνής Αμνηστία μίλησε στους πρόσφυγες και τους μετανάστες οι οποίοι περιέγραψαν την κακοποίηση που αντιμετώπισαν σε κάθε στάδιο του ταξιδιού, από την άφιξή τους στη Λιβύη μέχρι να φτάσουν στη βόρεια παράλια. Άλλοι είχαν ζήσει στη Λιβύη για χρόνια, αλλά ήθελαν να διαφύγουν λόγω της παρενόχλησης ή κακοποίησης από τις τοπικές συμμορίες, την αστυνομία ή τις ένοπλες ομάδες.

Η Διεθνής Αμνηστία τεκμηρίωσε καταχρήσεις από διακινητές, σωματέμπορους και ένοπλες ομάδες στη Λιβύη στην έκθεσή της το 2015 «Λιβύη, πλήρης ωμότητα». Οι πιο πρόσφατες μαρτυρίες δείχνουν ότι ένα χρόνο μετά, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες εξακολουθούν να υποβάλλονται σε τρομακτική κακοποίηση.

Φρικαλεότητες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού

Η πλειοψηφία των ανθρώπων με τους οποίους μίλησε η Διεθνής Αμνηστία ανέφεραν ότι ήταν τα θύματα σωματεμπορίας. Κρατήθηκαν από διακινητές από την πρώτη στιγμή που εισήλθαν στη Λιβύη ή πουλήθηκαν σε εγκληματικές συμμορίες. Αρκετοί περιέγραψαν ότι υποβλήθηκαν σε ξυλοδαρμό, βιάστηκαν, βασανίστηκαν, ή με άλλο τρόπο έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης από εκείνους που τους κρατούσαν σε αιχμαλωσία. Μερικοί ανέφεραν ότι είδαν διακινητές να σκοτώνουν ανθρώπους, άλλοι είδαν ανθρώπους να αφήνονται να πεθάνουν ως αποτέλεσμα ασθένειας ή κακομεταχείρισης.

 «Όταν φτάσεις στη Λιβύη, τότε ξεκινά ο αγώνας. Αυτό σημαίνει ότι αρχίζουν να σε χτυπούν», δήλωσε ο Ahmed, ένα 18χρονο αγόρι από τη Σομαλία περιγράφοντας το επίπονο ταξίδι του μέσα από την έρημο από το Σουδάν προς τη Λιβύη, το Νοέμβριο του 2015. Είπε ότι οι διακινητές αρνήθηκαν να τους δώσουν νερό ως τιμωρία, και ακόμα ότι τους πυροβόλησαν, όταν εκλιπαρούσαν για νερό για μια ομάδα Σύριων ανδρών που ταξίδευαν  μαζί τους και που πέθαιναν στην κυριολεξία από δίψα.

 « Οι διακινητές κατάσχεσαν τα υπάρχοντά των νεκρών ανδρών και δεν τους έδωσαν χρόνο ούτε για να τους θάψουν», πρόσθεσε.

Ο Paolos, ένας 24χρονος από την Ερυθραία, που ταξίδεψε μέσω του Σουδάν και του Τσαντ και έφτασε στη Λιβύη τον Απρίλιο του 2016, περιέγραψε πώς οι διακινητές εγκατέλειψαν ένα άτομο με αναπηρία στην έρημο καθ’ οδόν, καθώς διέσχιζαν τα Λιβυκά σύνορα με κατεύθυνση τη νότια πόλη της Σάμπα.

 «Τους είδα να ρίχνουν έναν άντρα [από το φορτηγό] στην έρημο. Ήταν ακόμα ζωντανός. Ήταν ένας άνθρωπος με αναπηρία», είπε.

Η σεξουαλική βία κατά μήκος της διαδρομής των διακινητών

Η Διεθνής Αμνηστία μίλησε με 15 γυναίκες, οι περισσότερες από τις οποίες δήλωσαν ότι έζησαν υπό διαρκή φόβο σεξουαλικής βίας κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους στη λιβυκή ακτή. Πολλές είπαν ότι ο βιασμός ήταν τόσο συχνό φαινόμενο που αναγκάστηκαν να πάρουν αντισυλληπτικά χάπια πριν ταξιδέψουν, ώστε να αποφύγουν την πιθανότητα να μείνουν έγκυες. Ιατρικό προσωπικό όπως επίσης και ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί σε τρία κέντρα υποδοχής που επισκέφθηκε η Διεθνής Αμνηστία στη Σικελία και την Πούλια επιβεβαίωσαν ότι οι γυναίκες κατήγγειλαν υψηλό βαθμό σεξουαλικής κακοποίησης κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Στο κέντρο υποδοχής του Μπάρι, προσωπικό της οργάνωσης επίσης επιβεβαίωσε ότι πολλές μετανάστριες και γυναίκες πρόσφυγες έπαιρναν αντισυλληπτικά χάπια πριν το ταξίδι εξαιτίας του φόβου ότι θα βιάζονταν. Συνολικά, η Διεθνής Αμνηστία συγκέντρωσε 16 περιπτώσεις σεξουαλικής βίας από επιζώντες και αυτόπτες μάρτυρες.

Σύμφωνα με μαρτυρίες, οι γυναίκες είχαν κακοποιηθεί σεξουαλικά είτε από τους ίδιους τους διακινητές, τους σωματέμπορους ή μέλη ένοπλων ομάδων. Επιθέσεις έλαβαν χώρα κατά μήκος της διαδρομής των διακινητών και ενώ οι γυναίκες κρατούνταν σε ιδιωτικές κατοικίες ή σε εγκαταλελειμμένες αποθήκες κοντά στην ακτή περιμένοντας να επιβιβαστούν στα πλοία για την Ευρώπη.

Μια 22χρονη γυναίκα από την Ερυθραία δήλωσε στη Διεθνή Αμνηστία ότι είδε γυναίκες να κακοποιούνται σεξουαλικά, συμπεριλαμβανομένης μίας γυναίκας που βιάστηκε ομαδικά επειδή ο διακινητής την κατηγόρησε αδίκως ότι δεν κατάφερε να πληρώσει το αντίτιμο.

 «Η οικογένειά της δεν μπόρεσε να πληρώσει τα χρήματα ξανά. Την απομάκρυναν και βιάστηκε από πέντε άντρες από τη Λιβύη. Την πήραν αργά τη νύχτα, κανένας δεν εναντιώθηκε σε αυτό, όλοι φοβόντουσαν πολύ», είπε.

Η Ramya, 22 ετών, από την Ερυθραία δήλωσε ότι βιάστηκε παραπάνω από μία φορά από σωματέμπορους που την κρατούσαν όμηρο σε καταυλισμό κοντά στην Αζντάμπϊα, στη βορειανατολική Λιβύη, μετά την είσοδό της στη χώρα τον Μάρτιο 2015.

«Οι φύλακες έπιναν και κάπνιζαν χασίσι (κάνναβη) και μετά ερχόντουσαν και επέλεγαν ποιες γυναίκες ήθελαν και τις έπαιρναν έξω. Οι γυναίκες προσπαθούσαν να αρνηθούν, αλλά όταν έχεις ένα όπλο στραμμένο στο κεφάλι σου, στην πραγματικότητα δεν έχεις επιλογή αν θέλεις να επιβιώσεις. Εγώ βιάστηκα δύο φορές από τρεις άνδρες… Δεν ήθελα να χάσω τη ζωή μου», δήλωσε.

Η Antoinette, μία 28χρονη γυναίκα από το Καμερούν δήλωσε για τους σωματέμπορους που την κράτησαν όμηρο έως τον Απρίλιο 2016: «Χρησιμοποιούσαν ράβδους (για να μας χτυπήσουν) και πυροβολούσαν στον αέρα. Ίσως επειδή είχα παιδί δεν με βίασαν, αλλά βίαζαν έγκυες γυναίκες και γυναίκες που ταξίδευαν μόνες. Το έχω δει αυτό να συμβαίνει».

Θύματα απαγωγής, εκμετάλλευσης και εκβιασμού

Πολλές είπαν ότι οι διακινητές τις κράτησαν για να εκβιάσουν με λύτρα τις οικογένειές τους. Τις κρατούσαν σε οικτρές και συχνά άθλιες συνθήκες, τις στερούσαν το φαγητό και το νερό και τις χτυπούσαν, τις παρενοχλούσαν και τις προσβάλλαν συνεχώς.

Ο Semre, 22 ετών, από την Ερυθραία, δήλωσε ότι είδε 4 ανθρώπους συμπεριλαμβανομένων ενός 14χρονου αγοριού και μιας 22χρονης γυναίκας να πεθαίνουν από αρρώστιες και πείνα, ενώ κρατούνταν όμηροι για λύτρα.

 «Κανένας δεν τους πήγε στο νοσοκομείο και έτσι αναγκαστήκαμε να τους θάψουμε μόνοι μας», είπε. Ο πατέρας του τελικά πλήρωσε τα λύτρα στους σωματέμπορους σε αντάλλαγμα για την ελευθερία του Semre, αλλά αντί να τον ελευθερώσουν τον πούλησαν σε άλλη εγκληματική ομάδα.

Άλλοι περιέγραψαν το πώς χτυπήθηκαν επανειλημμένα από αυτούς που τους κρατούσαν ομήρους και αυτοί που δεν μπορούσαν να πληρώσουν αναγκάστηκαν να δουλέψουν δωρεάν για να αποπληρώσουν το χρέος.

Ο Abdulla, ένας 23χρονος άνδρας από την Ερυθραία, δήλωσε ότι οι σωματέμποροι βασάνιζαν και χτυπούσαν ανθρώπους για να τους αναγκάσουν να πληρώσουν, ειδικά ενόσω τους ανάγκαζαν να μιλήσουν στις οικογένειές τους για τις πιέσουν να πληρώσουν.

Ο Saleh, 20 ετών, από την Ερυθραία, εισήλθε στη Λιβύη τον Οκτώβρη 2015 και τον έβαλαν σε μια αποθήκη στην Μπάνι Ουάλιντ που την είχαν σωματέμποροι. Κατά τη διάρκεια των 10 ημερών που κρατήθηκε εκεί, είδε να έναν άνδρα που αδυνατούσε να πληρώσει, να τον σκοτώνουν υποβάλλοντάς τον σε ηλεκτροπληξία μέσα σε νερό. «Είπαν ότι αν όποιος άλλος δεν είχε να πληρώσει, θα είχε την ίδια μοίρα», είπε.

Ο Saleh απέδρασε, αλλά τελικά κατέληξε σε έναν καταυλισμό που λειτουργούσε από σωματέμπορους στη Σαμπράτα, κοντά στη θάλασσα.

Εκείνος είπε: «Δεν γνωρίζαμε τι συνέβαινε… Είπαν ότι θα μας κρατήσουν εκεί μέχρις ότου οι οικογένειές μας μπορέσουν να πληρώσουν… Οι άνθρωποι που είχαν τον έλεγχο μάς ανάγκασαν να δουλέψουμε δωρεάν σε σπίτια, να καθαρίζουμε, να κάνουμε οποιαδήποτε δουλειά. Δεν μας παρείχαν καθαρό φαγητό. Ακόμα και το νερό που μας έδιναν ήταν αλμυρό νερό. Δεν υπήρχαν κανονικές τουαλέτες. Πολλοί από εμάς ανέπτυξαν δερματικά προβλήματα. Οι άνδρες κάπνιζαν χασίσι και σε χτυπούσαν με τα όπλα τους και ό,τι άλλο μπορούσαν να βρουν. Χρησιμοποιούσαν μέταλλα, πέτρες. Δεν είχαν καρδιά».

Σεξουαλική κακοποίηση και θρησκευτική δίωξη από ένοπλες ομάδες

Η αύξηση ισχυρών ένοπλων ομάδων τα τελευταία χρόνια, συμπεριλαμβανομένων ομάδων που ορκίστηκαν πίστη στην ένοπλη ομάδα που αυτοαποκαλείται Ισλαμικό Κράτος (IS) και στοχεύουν στην επιβολή της δικής τους ερμηνείας του Ισλαμικού Νόμου, έχει θέσει αλλοδαπούς – κυρίως Χριστιανούς – σε έναν αυξανόμενο κίνδυνο βίας και ενδεχομένως εγκλημάτων πολέμου.

Η Amal, μια 21χρονη γυναίκα από την Ερυθραία, περιέγραψε τον τρόπο με τον οποίο η ομάδα των 71 ατόμων με την οποία συνταξίδευε προς την Τρίπολη της Λιβύης τον Ιούλιου του 2015 απήχθη κοντά στην περιοχή της Βεγγάζη από μια ένοπλη ομάδα που πιστεύουν πως ήταν το IS.

 «Ρώτησαν τον διακινητή γιατί βοηθούσε τους Χριστιανούς. Εκείνος προσποιήθηκε πως δεν γνώριζε πως ήμασταν Χριστιανοί και έφυγε. Μας χώρισαν σε Χριστιανούς και Μουσουλμάνους και μετά μας ξαναχώρισαν σε άνδρες και γυναίκες. Μετέφεραν τους Χριστιανούς στην Τρίπολη, ενώ εμάς μας κράτησαν σε έναν υπόγειο χώρο. Δεν είδαμε τον ήλιο για εννέα μήνες. Ήμασταν 11 γυναίκες από την Ερυθραία», δήλωσε.

Περιέγραψε επίσης πώς τους πίεζαν να ασπαστούν το Ισλάμ και πώς τους χτυπούσαν με λάστιχα και ραβδιά όταν εκείνοι αρνούνταν.

«Κάποιες φορές μας τρόμαζαν με τα όπλα τους ή μας απειλούσαν να μας σφάξουν με τα μαχαίρια τους», δήλωσε.

Όταν οι γυναίκες εν τέλει υπέκυψαν και συμφώνησαν να αλλάξουν θρησκεία, είπε πως υπέφεραν από σεξουαλική βία. Οι άνδρες τις θεώρησαν ως τις «συζύγους» τους και συμπεριφέρονταν σε αυτές ωσάν να ήταν σεξουαλικές σκλάβες. Δήλωσε πως υπέστη βιασμό από διαφορετικούς άνδρες πριν την παραχωρήσουν σε κάποιον άλλον άνδρα που και αυτός την βίασε.

Σε μια άλλη περίπτωση, το 2015 ο 28χρονος Adam, ένας άνδρας από την Αιθιοπία που ζούσε στη Βεγγάζη με τη σύζυγό του, απήχθη από το IS μόνο και μόνο επειδή ήταν Χριστιανός.

«Με κράτησαν σε μια φυλακή για ενάμιση μήνα. Στη συνέχεια ένας εξ αυτών με λυπήθηκε αφού του εξήγησα πως έχω οικογένεια και με βοήθησε να αποστηθίσω το Κοράνι για να με αφήσουν να φύγω… Σκότωσαν πολλούς ανθρώπους», δήλωσε. Κατάφερε τελικά να δραπετεύσει ύστερα από επτά μήνες σε αιχμαλωσία.

Το IS θεωρείται υπεύθυνο για τη μαζική δολοφονία 49 Κοπτών σε τρία διαφορετικά περιστατικά τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 2015.

«Η ανομία και γρήγορη εξάπλωση των αντίπαλων ένοπλων ομάδων και πολιτοφυλακών αυξάνει τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν πρόσφυγες και μετανάστες στη Λιβύη. Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας θα πρέπει να σταματήσει τις καταχρήσεις από τις δικές της δυνάμεις και τις σύμμαχες πολιτοφυλακές. Και θα πρέπει να διασφαλίσει ότι κανένας, συμπεριλαμβανομένων των μελών ένοπλων ομάδων, δεν μπορεί να συνεχίσει να διαπράττει σοβαρές παραβιάσεις, ανάμεσα σε αυτές και εγκλήματα πολέμου, υπό καθεστώς ατιμωρησίας», δήλωσε η Magdalena Mughrabi.

«Η διεθνής κοινότητα θα πρέπει επίσης να υποστηρίξει το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, το οποίο εξακολουθεί να έχει δικαιοδοσία στη Λιβύη με στόχο τη διερεύνηση εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Και όλα τα μέρη αυτής της σύγκρουσης θα πρέπει να συνεργαστούν στην εν λόγω έρευνα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου». 

Εκτός από τη διαρκή απειλή από τις ένοπλες ομάδες, οι αλλοδαποί στη Λιβύη αντιμετωπίζουν επίσης διαδεδομένα περιστατικά ρατσισμού και ξενοφοβίας καθώς το δημόσιο κλίμα παραμένει εχθρικό. Πολλοί πρόσφυγες και μετανάστες που έδωσαν συνεντεύξεις δήλωσαν ότι δέχονται προπηλακισμούς, απειλούνται με μαχαίρια και όπλα ή γίνονται θύματα κλοπών υπό την απειλή όπλων ή δέχονται ξυλοδαρμούς στους δρόμους από εγκληματικές συμμορίες.

Διασώζοντας ανθρώπινες ζωές στη θάλασσα

Στις 28 Ιουνίου, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο εξέδωσε μια ανακοίνωση σχετικά με  την παράταση για ακόμη ένα έτος της Επιχείρησης Sophia, της ναυτικής επιχείρησης που λαμβάνει χώρα στην κεντρική Μεσόγειο, η οποία και διατηρεί τον αρχικό της σκοπό ως προς τον εντοπισμό διακινητών, ενώ προστίθενται στην επιχείρηση επιπλέον αρμοδιότητες σχετικά με την εκπαίδευση της ακτοφυλακής της Λιβύης και την ανταλλαγή πληροφοριών με αυτή, καθώς και σχετικά με την παρακολούθηση της εφαρμογής του εμπάργκο όπλων στη Λιβύη.

«Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έπρεπε να εστιάζει λιγότερο στο να κρατάει μετανάστες και πρόσφυγες μακριά και περισσότερο στο να βρει ασφαλείς και νόμιμες οδούς για εκείνους που είναι παγιδευμένοι στη Λιβύη προκειμένου να έχουν πρόσβαση σε ένα ασφαλές μέρος. Η προτεραιότητά της θα έπρεπε να είναι να σώζει ζωές, πράγμα που σημαίνει να αξιοποίηση ικανών πόρων με σωστό τρόπο για να αποτραπούν κι άλλες τραγωδίες», δήλωσε η Magdalena Mughrabi. «Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έπρεπε να αντιμετωπίζει τις παραβιάσεις των διακινητών και όχι να αναζητά πώς θα εγκλωβίσει ανθρώπους σε μια χώρα όπου προφανώς η ζωή τους και τα δικαιώματά τους κινδυνεύουν». 

Υπόβαθρο

Σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης, οι περισσότεροι αλλοδαποί που διαμένουν στη Λιβύη κατάγονται από τον Νίγηρα, την Αίγυπτο, το Τσαντ, την Γκάνα και το Σουδάν. Η πλειοψηφία εκείνων που διασχίζουν τη χώρα και μετά συνεχίζουν προς Ιταλία με πλοιάρια, προέρχονται από την Ερυθραία, τη Νιγηρία, την Γκάμπια, τη Σομαλία και την Ακτή Ελεφαντοστού. Το κυριότερο σημείο διέλευσης για ανθρώπους από τη Δυτική Αφρική που εισέρχονται στη Λιβύη είναι η νοτιοδυτική πόλη Σάμπα. Όσοι εισέρχονται μέσω Σουδάν από τη Σομαλία, την Ερυθραία και την Αιθιοπία περνούν από την πόλη Κουφρά και στη συνέχεια ταξιδεύουν στην πόλη Αζντάμπϊα, στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας. Πολλά πλοιάρια με προορισμό την Ευρώπη ξεκινούν από τα βορειοδυτικά της Λιβύης. Πριν την αναχώρησή τους, οι αλλοδαποί παραμένουν σε σπίτια και αγροκτήματα έως ότου περισσότεροι άνθρωποι συγκεντρωθούν για το ταξίδι. 

Κάποιες από τις παραβιάσεις που κατέγραψε η Διεθνής Αμνηστία εις βάρος μεταναστών και προσφύγων στη Λιβύη συνίσταται σε εμπορία ανθρώπων. Η εμπορία ανθρώπων συνιστά παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ αποτελεί έγκλημα και στα περισσότερα εθνικά ποινικά συστήματα. Περιλαμβάνει τη μεταφορά ανθρώπων μέσω απειλής, χρήσης βίας ή μέσων καταναγκασμού όπως απαγωγή, απάτη ή εξαπάτηση. Η διακοπή και δίωξή της με την προσαγωγή των δραστών στη δικαιοσύνη αποτελεί υποχρέωση σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αντιθέτως, η διακίνηση ανθρώπων δεν συνεπάγεται εξαναγκασμό. Είναι συναινετική. Ενώ η διακίνηση δύναται να σχετίζεται με τη διάπραξη αξιόποινων πράξεων, δεν αποτελεί από μόνη της παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.