ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: ΠΛΑΙΣΙΟ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ

Δημοσιεύθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2021, 14:08Εκτύπωση

Αντίρρηση συνείδησης και ελληνική πραγματικότητα

Στην Ελλάδα οι αντιρρησίες συνείδησης αντιµετωπίστηκαν µε εκτελέσεις τη δεκαετία του 40 (εµφύλιος), µε πολυετείς φυλακίσεις και βασανιστήρια τις δεκαετίες του 50, 60 και 70 και µε συντοµότερες φυλακίσεις, πολλαπλές διώξεις, διακρίσεις και περιορισµούς των πολιτικών και ατοµικών τους δικαιωµάτων τις δεκαετίες του 80 και 90. Ο αγώνας των Ελλήνων αντιρρησιών συνείδησης, η συνεχής πίεση των διεθνών οργανισµών που καταδίκασαν επανειληµµένα «την πρακτική της Ελλάδος να συµπεριφέρεται στους αντιρρησίες συνείδησης σαν να είναι εγκληµατίες» και η µακροχρόνια δράση των οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώµατα, επέφεραν, έστω και καθυστερηµένα, τη θέσπιση της «εναλλακτικής πολιτικής κοινωνικής υπηρεσίας» µε το νόµο 2510/97 που τέθηκε σε ισχύ το 1998.

 

Τι κάνει η Διεθνής Αμνηστία

Η Διεθνής Αμνηστία επικρότησε τη θέσπιση της εναλλακτικής υπηρεσίας, αλλά κατήγγειλε ότι, αφενός, πολλές από τις διατάξεις του νόµου δεν ανταποκρίνονταν στα διεθνή πρότυπα, αφετέρου, ότι η εφαρµογή ήταν µη ικανοποιητική και µε σαφείς διακρίσεις εις βάρος των αντιρρησιών συνείδησης. Η Ελλάδα, ακόµα και µε τις βελτιώσεις του νόµου 3883/2010 και την απόφαση του Υπουργού Εθνικής Άµυνας για µείωση της διάρκειας της εναλλακτικής υπηρεσίας στους 15 µήνες, εξακολουθεί να έχει έως και σήµερα τιµωρητική εναλλακτική υπηρεσία και να παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώµατα των αντιρρησιών συνείδησης. Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, σε αντιρρησίες συνείδησης που δεν αναγνωρίζονται ως τέτοιοι από το ΥΠΕΘΑ ή αρνούνται την τιµωρητική εναλλακτική, επιβάλλονται τα πρόστιµα που προβλέπονται για τους ανυπότακτους. Πρόκειται για πρόστιµα της τάξης των 6.000 € για κάθε φορά που αρνούνται να καταταγούν. Τέλος, από τις αρχές του 2013 ξεκίνησαν ξανά συλλήψεις µε τη διαδικασία του αυτοφώρου, αντιρρησιών συνείδησης που έχουν κηρυχτεί ανυπότακτοι.

Η Διεθνής Αμνηστία θεωρεί αντιρρησία συνείδησης κάθε στρατεύσιµο άτοµο το οποίο για λόγους συνείδησης ή βαθιάς πεποίθησης αρνείται να πάρει µέρος άµεσα ή έµµεσα σε πολέµους ή ένοπλες συγκρούσεις και να στρατευθεί. Οι λόγοι συνείδησης ή βαθιάς πεποίθησης µπορεί να πηγάζουν από θρησκευτικά, ηθικά, ανθρωπιστικά, φιλοσοφικά, πολιτικά ή παρόµοια κίνητρα. Το δικαίωµα στην αντίρρηση συνείδησης ισχύει και για τα άτοµα που έχουν ήδη στρατευθεί, καθώς και για τους στρατιώτες που υπηρετούν σε επαγγελµατικούς στρατούς και διαµορφώνουν αντίρρηση συνείδησης µετά την στράτευσή τους.

Σε όλον τον κόσµο, περισσότερα από 10 εκατοµµύρια µέλη, ακτιβιστές/-τριες και υποστηρικτές/-τριες της ∆ιεθνούς Αµνηστίας εργάζονται για την άµεση και χωρίς όρους απελευθέρωση όλων των φυλακισµένων αντιρρησιών συνείδησης, καθώς και για τη θέσπιση και εφαρµογή σχετικής νοµοθεσίας που να κατοχυρώνει εναλλακτική υπηρεσία πολιτικού και µη τιµωρητικού χαρακτήρα, σύµφωνα µε τα διεθνή πρότυπα και τις συστάσεις διεθνών οργανισµών.

Η Διεθνής Αμνηστία θεωρεί ως κρατούµενο συνείδησης κάθε αντιρρησία συνείδησης που κρατείται ή φυλακίζεται επειδή του στερήθηκε το δικαίωµα να αρνηθεί τη στράτευση για λόγους συνείδησης και να εκτελέσει µια γνήσια εναλλακτική υπηρεσία µη τιµωρητικής διάρκειας και καθαρά πολιτικού (µη στρατιωτικού) χαρακτήρα.

 

Διαβάστε τη συνέχεια στο αναλυτικό φυλλάδιο που ακολουθεί

ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΔΩΡΕΑ
Υπερασπίσου τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και στήριξε την ανεξαρτησία του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας.