ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΜΒΛΩΣΕΩΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΑΣ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ

Του Jaime Todd-Gher, από την Διεθνή Αμνηστία και της Uma Mishra-Newbery, από την Global March

Με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Ασφαλούς Άμβλωσης

Πηγή: Time

Όταν οι κυβερνήσεις απαγορεύουν τις αμβλώσεις, δεν κάνουν τίποτα για να μειώσουν πραγματικά τον αριθμό των εγκυμοσύνων που τερματίζονται. Στην πραγματικότητα, παρά τους περιοριστικούς νόμους, οι αμβλώσεις εξακολουθούν να συμβαίνουν περίπου στο ίδιο ποσοστό, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Όμως, όταν οι ασφαλείς υπηρεσίες αμβλώσεων απαγορεύονται ή περιορίζονται, τότε καλύπτει το κενό της παράβασης η χρήση κρεμαστρών, τοξικών φυτικών φαρμάκων και μη εξειδικευμένων γιατρών, ενώ οι γιατροί που παρέχουν σωστή φροντίδα τιμωρούνται.

Οι πλήρεις απαγορεύσεις ή οι περιοριστικοί νόμοι για τις αμβλώσεις σε χώρες όπως το Ελ Σαλβαδόρ, την Πολωνία και πιο πρόσφατα πολλές πολιτείες των ΗΠΑ (συμπεριλαμβανομένης της Λουϊζιάνα, του Οχάιο, του Κεντάκι, του Μισισιπή, της Τζόρτζια, της Αλαμπάμα και του Μιζούρι) έχουν σχεδιαστεί για να ελέγχουν και να περιορίζουν τις γυναίκες και τα κορίτσια σε στερεοτυπικούς ρόλους φύλων. Πρόκειται για προσβολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειάς τους και αποτελεί διάκριση λόγω φύλου. Για τα τρανς και τα queer άτομα που χρειάζονται αμβλώσεις, αυτοί οι περιοριστικοί νόμοι είναι οι τελευταίοι σε μία μακρά σειρά επιθέσεων κατά των δικαιωμάτων και των ελευθεριών τους.

Οι οργανώσεις που υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν τεκμηριώσει την αγωνία και την απελπισία που απορρέουν από περιοριστικούς νόμους αμβλώσεων σε όλο τον κόσμο. Μία από τις πιο οδυνηρές ιστορίες είναι αυτή της "κ. Y", μιας γυναίκας στην οποία είχε χορηγηθεί άσυλο στην Ιρλανδία αφού ξυλοκοπήθηκε και βιάστηκε από παραστρατιωτικούς στη χώρα της. Η κ. Y προσπάθησε να αυτοκτονήσει πολλές φορές όταν της είπαν ότι δεν θα μπορούσε να τερματίσει την εγκυμοσύνη της, η οποία ήταν αποτέλεσμα βιασμού. Τελικά αναγκάστηκε να γεννήσει με καισαρική τομή. Σε κάθε βήμα αυτής της διαδρομής, οι ανησυχίες των ιρλανδικών αρχών για την προστασία του εμβρύου επισκίασαν οποιαδήποτε ανησυχία για την ψυχική και σωματική υγεία της κυρίας Y.

Πέρσι η Ιρλανδία προσχώρησε στη λίστα σχεδόν 50 χωρών που έχουν διευρύνει την πρόσβαση στις

νόμιμες αμβλώσεις τις τελευταίες δεκαετίες. Ήταν μια ιστορική κίνηση που συνέβη πολύ αργά για την κ. Y, αλλά που θα προστατεύσει άλλες από το ίδιο τραύμα.

Είδαμε επίσης τον τρομακτικό αντίκτυπο των νόμων περί ποινικών αμβλώσεων που χρησιμοποιούνται για την τιμωρία των ανθρώπων που υποφέρουν από επιπλοκές σχετιζόμενες με την εγκυμοσύνη. Στο Ελ Σαλβαδόρ, οι γυναίκες που υποφέρουν από αποβολές ή θνησιγένεια θεωρούνται συχνά «ύποπτες ότι έκαναν αμβλώσεις» και κατηγορούνται για ανθρωποκτονία.

Η Evelyn Hernández, μία 21χρονη γυναίκα από το Ελ Σαλβαδόρ, υπέφερε από μαιευτική έκτακτη κατάσταση στο σπίτι της, με αποτέλεσμα να αποβάλει. Συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκισης για ανθρωποκτονία από πρόθεση. Ένα ανώτερο δικαστήριο αργότερα ανέτρεψε την απόφαση αυτή και διέταξε επανεκδίκαση - η οποία διαπίστωσε ότι η Evelyn είναι αθώα. Ωστόσο, στις 6 Σεπτεμβρίου 2019, η Εισαγγελία του Ελ Σαλβαδόρ ανακοίνωσε ότι θα ασκήσει έφεση σε αυτή την απόφαση - δείχνοντας την επιθετική αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να την κατηγορήσει σύμφωνα με τους δρακόντειους νόμους της χώρας.

Πρέπει να συνεχίσουμε να εναντιωνόμαστε στις προσπάθειες των κυβερνήσεων να ελέγχουν τα σώματα των γυναικών και των κοριτσιών. Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του Ινστιτούτου Guttmacher, από το 2017, το 42% των γυναικών σε ηλικία αναπαραγωγής ζουν στις 125 χώρες όπου η άμβλωση είναι ιδιαίτερα περιορισμένη (απαγορεύεται εντελώς ή επιτρέπεται μόνο όταν είναι να σωθεί η ζωή μιας γυναίκας ή να προστατευθεί η υγεία της). Αυτό το ακραίο φάσμα περιορισμού της πρόσβασης στην άμβλωση ως δικαιοδοσία των κυβερνήσεων σε όλο τον κόσμο, αποστερεί τις γυναίκες, τα κορίτσια και γενικά τα άτομα που μπορούν να βρεθούν σε κατάσταση εγκυμοσύνης, από τα ανθρώπινα δικαιώματα και την σωματική αυτονομία τους.

Κάθε άτομο που δεν ελέγχει τι συμβαίνει στο σώμα του δεν μπορεί να είναι ελεύθερο. Η συζήτηση γύρω από την άμβλωση πρέπει να πάει πέρα από το εάν η ζωή ενός ατόμου κινδυνεύει από την εγκυμοσύνη. Ο πυρήνας του θέματος είναι η ελευθερία της αναπαραγωγής και το δικαίωμα του ατόμου να αποφασίζει για το τι συμβαίνει στο σώμα του. Αυτό το δικαίωμα είναι ζωτικής σημασίας να συμπεριλαμβάνει όλους τους ανθρώπους που μπορούν να μείνουν έγκυοι να ασκούν πλήρως τα ανθρώπινα δικαιώματά τους και να ζουν με αξιοπρέπεια. Οι κυβερνήσεις πρέπει όχι μόνο να αποποινικοποιήσουν την άμβλωση και να διασφαλίσουν στην πράξη την πρόσβαση σε ασφαλείς αμβλώσεις, αλλά και να δημιουργήσουν κοινωνικές συνθήκες στις οποίες οι άνθρωποι μπορούν να πάρουν αποφάσεις που σχετίζονται με την εγκυμοσύνη απαλλαγμένες από καταπίεση, διακρίσεις, στιγματισμό, εξαναγκασμό, βία, έλλειψη ευκαιριών ή τιμωρία.

Όλο και περισσότερες χώρες συνειδητοποίησαν αυτό το γεγονός, παρά την ανησυχητική ανατροπή των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων σε ορισμένες χώρες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες ή η Πολωνία, οι οποίες κατευθύνονται από ομάδες που αντιτίθενται σε αυτή τη δυνατότητα επιλογής και υποστηρίζονται από λαϊκιστές πολιτικούς. Τα τελευταία 25 χρόνια, περίπου 50 χώρες έχουν αλλάξει τους νόμους τους για να επιτρέψουν μεγαλύτερη πρόσβαση στην άμβλωση. Αν και τα εθνικά πλαίσια ποικίλλουν, ένα πράγμα έχει ενώσει όλες τις επιτυχημένες εκστρατείες για τη μεταρρύθμιση των νόμων για τις αμβλώσεις: οι γυναίκες μιλούν ανοιχτά. Από την Ιρλανδία μέχρι τη Νότια Κορέα, οι ακτιβιστές/ριες βοήθησαν να διαλυθεί το στίγμα και η μυστικοπάθεια γύρω από την άμβλωση, μοιράζοντας τις ιστορίες τους. Στην Αργεντινή και την Πολωνία, πάνω από ένα εκατομμύριο γυναίκες έχουν συμμετάσχει σε πορείες απαιτώντας να ακουστούν οι φωνές τους.

Τα άτομα που χρειάζονται ή είχαν κάνει αμβλώσεις αξίζουν την υποστήριξή μας και την αλληλεγγύη μας. Είτε προσφέροντας χρόνο και πόρους σε εθνικά δίκτυα αμβλώσεων, είτε βγαίνοντας στους δρόμους σε ένδειξη διαμαρτυρίας είτε εκπαιδεύοντας ανθρώπους στη ζωή μας για την ανάγκη ασφαλούς άμβλωσης, όλοι και όλες έχουμε ένα ρόλο να διαδραματίσουμε στην ανάκτηση των δικαιωμάτων μας.

Ταυτόχρονα, οι κυβερνήσεις πρέπει να επεκτείνουν την πρόσβαση σε ασφαλείς, νόμιμες και οικονομικά προσιτές αμβλώσεις και αντισύλληψη για όλους. Όχι μόνο είναι η πιο ανθρώπινη λύση, είναι επίσης και κρατική υποχρέωση σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Με αυτόν τον τρόπο θα  αποτρέψουν αμέτρητους θανάτους, δια βίου ψυχικά τραύματα και τραυματισμούς που μπορούν να αλλάξουν τη ζωή των ανθρώπων.