71 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΑΚΜΠΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ : ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ- ΙΟΡΔΑΝΙΑ

«Μεγάλωσα με την ελπίδα ότι αύριο θα επιστρέψουμε στην Παλαιστίνη, αλλά αντίθετα μείναμε σε σπίτια από φύλλα αμίαντου, ένα υλικό που προκαλεί καρκίνο... Δεν θέλω εθνικό αριθμό [ταυτότητας], θέλω τα ανθρώπινα δικαιώματά μου. Θέλω να ζήσω όπως και οι άλλοι άνθρωποι. Θέλω υγειονομική περίθαλψη, κατάλληλη εκπαίδευση και υποδομή. Θέλω ισότητα».
Jundia Awwad, 48 ετών
«Φοράω αυτό το λευκό παλτό, έτσι αισθάνομαι σαν γιατρός και γίνομαι γιατρός. Θέλω να περιθάλψω τους ανθρώπους του καταυλισμού. Θα ανοίξω μια κλινική για τους φτωχούς του καταυλισμού που δεν μπορούν να πληρώσουν. Θα τους φροντίσω δωρεάν.
…
Θέλω παιδικές χαρές στον καταυλισμό, για να μπορώ να παίξω με τους φίλους μου. Θέλω και ένα πάρκο ψυχαγωγίας. Θα ήθελα να είχαμε καθαρούς δρόμους και κατάλληλα σπίτια που να μην μπαίνει νερό όταν βρέχει. Θα ήθελα να είχαμε ένα πυροσβεστικό σταθμό, ώστε να μην παίρνει αιώνες στους πυροσβέστες να σβήσουν τη φωτιά στον καταυλισμό».
Mohammad Al-Duhayni, 10 ετών
«Μια φορά στο σχολείο, η σόλα του παπουτσιού μου χάλασε. Το νερό και το κρύο τη διαπέρασαν. Ζήτησα από τον πατέρα μου νέα παπούτσια, έτσι έκοψε ένα κομμάτι χαρτονιού και το έβαλε στο παπούτσι μου. Όταν το χαρτόνι βράχηκε, το αντικατέστησε με ένα νέο. Έπρεπε να περιμένω για ένα μήνα μέχρι να μπορέσει να μου αγοράσει νέα παπούτσια. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Από τότε, το μόνο που ήθελα να κάνω είναι να μελετήσω σκληρά και να βρω μια δουλειά που θα μου επιτρέπει να αγοράζω αξιοπρεπή παπούτσια».
Busaina Taleb, 42 ετών
«Ήθελα να βοηθήσω τα παιδιά του καταυλισμού επειδή δεν έζησα την παιδική μου ηλικία. Συμμετέχω εθελοντικά σε ένα πρόγραμμα που βοηθά τα παιδιά να οικοδομήσουν τις δεξιότητές τους και τους διδάσκει την ιστορία τους και την παλαιστινιακή κληρονομιά τους.
…
Αφού αποφοίτησα, όλες οι πόρτες ήταν κλειστές για μένα. Δεν μπορώ να εργαστώ στο επάγγελμά μου επειδή δεν έχω εθνικό αριθμό ταυτότητας. Αντίθετα, εργάζομαι σε ξυλουργικές εργασίες. Νιώθω νεκρός σε αυτή τη χώρα. Δεν υπάρχει ελπίδα».
Mohammad Rayan, 27 ετών
«Το παιδί μου είχε κοκίτη. Τον πήγα αμέσως σε δημόσιο νοσοκομείο. Η κατάστασή του ήταν πολύ κακή και ήθελα να εισαχθεί στο νοσοκομείο. Αλλά ο γιατρός του έδωσε ένα φάρμακο και μας έστειλε πίσω στο σπίτι. Τη νύχτα, η κατάστασή του επιδεινώθηκε. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Τον πήγα ξανά στο νοσοκομείο αλλά αυτή τη φορά με το πιστοποιητικό γέννησης του γιου του Ιορδανού φίλου μου. Μετά από λίγο, το παιδί μου έγινε δεκτό στο νοσοκομείο για θεραπεία. Ένα πιστοποιητικό γεννήσεως της Ιορδανίας έσωσε τη ζωή του.
…
Η κόρη μου δεν έχει σταθερή τάξη. Μετακινούν τους μαθητές από τη μια αίθουσα στην άλλη, ανάλογα με τη διαθεσιμότητα των αιθουσών. Ονομάζουν την αίθουσα διδασκαλίας της «flying classroom» [«ιπτάμενη αίθουσα»]. Αυτή και οι συμμαθητές/τριες της τρέχουν από τον ένα όροφο στον άλλο».
Sanaa, 33 ετών
«Ήμασταν όλοι σε ένα φορτηγό: παιδιά, γυναίκες και άνδρες, μαζί με τα έπιπλα. Περάσαμε τη Γέφυρα του Βασιλιά Hussein [από τη Δυτική Όχθη στην Ιορδανία] το 1968. Στον καταυλισμό της Γέρασας, κάθε οικογένεια πήρε μια σκηνή. Ήμασταν 15 μέλη της οικογένειας που μοιράζονταν μια σκηνή. Ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη ζωή. Δεν υπήρχαν τουαλέτες και οι άνθρωποι περίμεναν στην αναμονή για ώρες για να πάρουν ένα κουβά νερό.
…
Για ανθρώπους σαν εμάς, η εκπαίδευσή μας είναι το μόνο μας όπλο. Δεν έχουμε ιδιοκτησία. Δεν έχουμε κοινωνική ασφάλιση. Δεν έχεις να επενδύσεις σε τίποτα εκτός από τον εαυτό σου. Έτσι, μελετάμε.
…
Όταν ο πατέρας μου έφυγε από την Παλαιστίνη, έφερε μαζί του το κλειδί του σπιτιού μας. Η οικογένειά μου ήταν σίγουρη ότι θα επέστρεφαν. Ο πατέρας μου μου έδωσε το κλειδί όταν ήμουν 30 χρονών. Κρέμασα το κλειδί στην είσοδο του σπιτιού μου στον καταυλισμό της Γέρασας. Όταν έρθει η ώρα, θα το δώσω στον γιο μου. Η παλαιστινιακή συλλογική μνήμη δεν μπορεί να διαγραφθεί. Θα τη μεταφέρουμε από τη μια γενιά στην άλλη».
Mohammad Abu Nasser, 59 ετών
Δείτε τις υπόλοιπες μαρτυρίες εδώ