ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΣΥΓΚΟΜΙΔΗΣ ΦΡΑΟΥΛΑΣ ΠΟΥ ΠΥΡΟΒΟΛΗΘΗΚΑΝ, ΕΝΩ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΑΝ ΘΥΜΑΤΑ ΕΜΠΟΡΙΑΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Μετά τη σημερινή νίκη στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των εργατών από το Μπαγκλαντές οι οποίοι εργάζονταν στις φυτείες φράουλας και πυροβολήθηκαν από τους εργοδότες τους επειδή απαίτησαν την καταβολή των απλήρωτων μισθών τους, η Αναπληρώτρια Διευθύντρια της Διεθνούς Αμνηστίας για την Ευρώπη, Gauri van Gulik, δήλωσε:
«Η σημερινή απόφαση είναι μία σημαντική δικαίωση για αυτούς τους ανθρώπους και τις οικογένειές τους, που ελπίζουμε να βοηθήσει στην αποτροπή μελλοντικών καταχρήσεων.
Η Διεθνής Αμνηστία συνάντησε τους εργαζόμενους μετανάστες το 2013 και τους πήρε συνέντευξη σχετικά με την εκμετάλλευση που υφίσταντο. Είδαμε και μόνοι μας τις φρικτές συνθήκες διαβίωσής τους».
«Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από το τρομερό περιστατικό, και η πράξη αυτή θα έπρεπε εδώ και πολύ καιρό να εξασφαλίσει την αποτροπή και την αναγνώριση της καταναγκαστικής εργασίας και της εμπορίας ανθρώπων, καθώς και το ότι οι δράστες θα προσάγονται ενώπιον της δικαιοσύνης»
— Gauri van Gulik
Υπόβαθρο:
Στη σημερινή απόφαση «Chowdury και άλλοι κατά Ελλάδος», το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ότι οι 42 εργάτες, μετανάστες από το Μπαγκλαντές, είχαν υποβληθεί σε καταναγκαστική εργασία και ήταν θύματα εμπορίας ανθρώπων, ενώ εργάζονταν σε μια φυτεία φράουλας στη Μανωλάδα, στη Νότια Ελλάδα. Το Δικαστήριο έκρινε επίσης, ότι η Ελλάδα παραβίασε τις υποχρεώσεις της να αποτρέψει την εμπορία ανθρώπων, να προστατεύσει τους εργαζόμενους μετανάστες, να διεξάγει μια αποτελεσματική έρευνα για τα αδικήματα που διαπράχθησαν και να τιμωρήσει τους υπεύθυνους.
Τον Απρίλιο του 2013, οι ένοπλοι φρουροί που βρίσκονταν στο αγρόκτημα, άνοιξαν πυρ εναντίον των εργατών, τραυματίζοντας σοβαρά 30 από αυτούς, συμπεριλαμβανομένων και των 21 προσφευγόντων στην υπόθεση, επειδή απαίτησαν τους απλήρωτους μισθούς τους. Η Διεθνής Αμνηστία επισκέφθηκε τη φυτεία φράουλας
λίγο μετά το συμβάν και παρατήρησε τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, όπου οι εργαζόμενοι μετανάστες – κάποιοι στο πρώτο στάδιο της εφηβείας τους – ζούσαν συνωστισμένοι σε παράγκες χωρίς πρόσβαση σε πόσιμο νερό και αποχέτευση.
