Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ

Τα επιτεύγματα του Φιντέλ Κάστρο για τη βελτίωση της πρόσβασης στις δημόσιες υπηρεσίες για εκατομμύρια Κουβανούς μετριάζονται από μια συστηματική καταπίεση των βασικών ελευθεριών κατά τη διάρκεια της εξουσίας του, δήλωσε η Διεθνής Αμνηστία μετά το θάνατο του πρώην Κουβανού ηγέτη.

 «Δεν υπάρχουν πολλές πολιτικές προσωπικότητες με τόσο αντιθετικά στοιχεία όσο ο Φιντέλ Κάστρο, ένας προοδευτικός, αλλά βαθιά προβληματικός ηγέτης», δήλωσε η Erika Guevara-Rosas, διευθύντρια της Διεθνούς Αμνηστίας για την Αμερική.

Μετά την άνοδο του στην εξουσία, έπειτα από την επανάσταση του 1959 στην Κούβα, ο Κάστρο φρόντισε ώστε να βελτιωθεί εντυπωσιακά η πρόσβαση στα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως της υγείας και της στέγασης. Το γεγονός αυτό, συνοδεύτηκε από μια πρωτοφανή κίνηση για τη βελτίωση των ποσοστών αλφαβητισμού σε όλη τη χώρα.

 «Η πρόσβαση των Κουβανών στις δημόσιες υπηρεσίες, όπως της υγείας και της εκπαίδευσης, βελτιώθηκε ουσιαστικά από την Κουβανική επανάσταση και έπειτα και γι’ αυτό θα πρέπει να επικροτηθεί η ηγεσία του. Ωστόσο, παρά τα επιτεύγματα σε τομείς της κοινωνικής πολιτικής, τα 49 χρόνια εξουσίας του Φιντέλ Κάστρο χαρακτηρίστηκαν από μια αδίστακτη καταστολή της ελευθερίας της έκφρασης», δήλωσε η Erika Guevara-Rosas.

«Η κατάσταση της ελευθερίας της έκφρασης που υπάρχει στην Κούβα, όπου ακτιβιστές συνεχίζουν να βρίσκονται αντιμέτωποι με σύλληψη ή παρενόχληση επειδή μιλούν ανοιχτά κατά της κυβέρνησης, είναι η σκοτεινή κληρονομιά που αφήνει πίσω του ο Φιντέλ Κάστρο».

Για περισσότερες από πέντε δεκαετίες παρακολούθησης της κατάστασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κούβα, η Διεθνής Αμνηστία έχει καταγράψει την αμείλικτη επίθεση προς όσους τολμούν να μιλήσουν ενάντια στις πολιτικές και τις πρακτικές της κυβέρνησης της Κούβας. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, η οργάνωση έχει τεκμηριώσει εκατοντάδες ιστορίες «κρατουμένων συνείδησης», ανθρώπων δηλαδή που κρατούνται από την κυβέρνηση αποκλειστικά και μόνο λόγω της ειρηνικής άσκησης του δικαιώματός τους στην ελευθερία της έκφρασης, του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι.

Οι μέθοδοι καταστολής, οι οποίες χρησιμοποιούνται από τις αρχές, έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα λιγότεροι ανθρώποι να καταδικάζονται σε μακρόχρονη φυλάκιση για πολιτικούς λόγους. Ωστόσο ο έλεγχος του κράτους σε όλες τις πτυχές της ζωής των Κουβανών, παραμένει μια πραγματικότητα. Η καταστολή στη σημερινή Κούβα αποκτά νέες μορφές, μεταξύ των οποίων και η εκτεταμένη χρήση βραχυπρόθεσμων συλλήψεων και η συνεχής παρενόχληση των ανθρώπων που τολμούν να δημοσιεύουν τις απόψεις τους, υπερασπιζόμενοι τα ανθρώπινα δικαιώματα ή αμφισβητώντας την αυθαίρετη σύλληψη κάποιου συγγενή τους.

Η κυβέρνηση συνεχίζει τον περιορισμό της πρόσβασης στο διαδίκτυο, χρησιμοποιώντας τον ως ένα βασικό τρόπο για να ελέγχει και την πρόσβαση σε πληροφορίες και την ελευθερία της έκφρασης. Μόνο το 25% του πληθυσμού της Κούβας μπορεί να βρίσκεται σε σύνδεση διαδικτυακά και μόνο το 5% των σπιτιών έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο.

Κατά τη συγκρότηση της προσωρινής κυβέρνησης του το 1959, ο Κάστρο διεξήγε δίκες των μελών της προηγούμενης κυβέρνησης, οι οποίες κατέληξαν σε εκατοντάδες εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες. Αντιδρώντας στη διεθνή κατακραυγή και εν μέσω κατηγοριών σχετικά με το ότι πολλές από τις δίκες ήταν άδικες, ο Κάστρο απάντησε:

«Η επαναστατική δικαιοσύνη δεν βασίζεται σε νομικούς κανόνες, αλλά στην ηθική καταδίκη ... δεν εκτελούμε αθώους ανθρώπους ή πολιτικούς αντιπάλους. Εκτελούμε δολοφόνους και τους αξίζει".

Η Κούβα διατηρεί τη θανατική ποινή για σοβαρά εγκλήματα, αν και η εφαρμογή της μειώθηκε κατά τη διάρκεια της ηγεσίας του. Η θανατική ποινή είναι η υπέρτατη μορφή σκληρής, απάνθρωπης ή ταπεινωτικής μεταχείρισης ή τιμωρίας και πρέπει να καταργηθεί.

«Η κληρονομιά του Φιντέλ Κάστρο είναι μια ιστορία δύο κόσμων. Το ερώτημα τώρα είναι πώς θα είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα σε μια μελλοντική Κούβα. Οι ζωές πολλών εξαρτώνται από αυτό», δήλωσε η Erika Guevara-Rosas.