ΜΕΤΑ ΤΟ ΟΡΛΑΝΤΟ, ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΟΧΙ ΑΔΙΑΚΡΙΤΟ ΕΛΕΓΧΟ

Η χώρα θρηνεί για τους τραγικούς πυροβολισμούς στο Ορλάντο και όλοι μας στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν και με εκείνους που τραυματίστηκαν, ανάμεσά τους πολλά ΛΟΑΤΙ άτομα και μαύροι. Είναι ένα απεχθές, παράλογο έγκλημα. 

Ως χώρα, οφείλουμε να σκεφτούμε σοβαρά τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να διασφαλίσουμε όλοι οι άνθρωποι να ζουν με ασφάλεια και χωρίς τον φόβο της βίας. Αυτό προϋποθέτει ότι αντιμετωπίζουμε την ένοπλη βία ως αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή μία κρίση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Θα πρέπει επίσης να σκεφτούμε σοβαρά τον τρόμο με τον οποίο μπορούμε να προστατεύσουμε όλους τους ανθρώπους από τις διακρίσεις και τα εγκλήματα μίσους. Και θα πρέπει να διασφαλίσουμε ότι ένα έγκλημα μίσους δεν θα πυροδοτεί κάποιο άλλο – και ότι οι μουσουλμάνοι και οι μετανάστες δεν θα αντιμετωπίζονται ως «αποδιοπομπαίοι τράγοι» ως αποτέλεσμα αυτής της τρομερής τραγωδίας.  

Έχουμε αρχίσει ήδη να παρατηρούμε τέτοια στάση σε ορισμένα μέλη του Κογκρέσου. Καλούν για ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας προκειμένου να παρακολουθεί και να ελέγχει οποιαδήποτε συμπεριφορά, ακόμα και αν δεν θεωρούμαστε ύποπτοι για κάποιο έγκλημα. Σχεδόν δεκαπέντε χρόνια μετά τις επιθέσεις της 11^ης Σεπτεμβρίου, αυτό το «τροπάριο» της κρίσης και του φόβου εξακολουθεί. 

Είναι αλήθεια ότι επεκτείνοντας τον κρατικό έλεγχο ώστε οι πάντες να υπόκεινται σε αυτόν, εξ’ ορισμού όλοι ανεξαιρέτως (συμπεριλαμβανομένων των επίδοξων δραστών) θα ελέγχονται διαρκώς. Ωστόσο, πρόκειται για μια επίπλαστη εγγύηση. Ένας τέτοιος διαρκής έλεγχος θα κατέκλυζε τις υπηρεσίες επιβολής του νόμου με τόσα πολλά δεδομένα που θα καθιστούσε ακόμα πιο δύσκολο τον εντοπισμό των ατόμων που όντως σχεδιάζουν κάποια επίθεση. Το να απαντήσουμε στις επιθέσεις του Ορλάντο με περισσότερο έλεγχο από το κράτος είναι παραπλήσιο του να ζητάμε από όσους διεξαγάγουν έρευνες να συγκεντρώνουν περισσότερα «άχυρα» παρά να γίνουν καλύτεροι στο να εντοπίζουν τους «ψύλλους».

Περισσότερα προγράμματα αδιάκριτου ελέγχου που δεν βασίζονται σε συγκεκριμένες υποψίες – συμπεριλαμβανομένων των προγραμμάτων που αφορούν στοχευμένα τις μουσουλμανικές κοινότητες της Αμερικής – κινδυνεύουν να μετατρέψουν τη χώρα σε ένα κράτος κατάσκοπο, όπου οι πολίτες θα κατασκοπεύουν ο ένας τον άλλον. Αυτός ο «άγρυπνος» έλεγχος είναι πιθανό να προκαλέσει εξωφρενικές εικοτολογίες, να οδηγήσει τον κόσμο στην υπέρμετρη αναφορά και καταγγελία περιστατικών βάσει προκαταλήψεων και όχι γεγονότων και να σπείρει τη διχόνοια και την καχυποψία σε διάφορες κοινότητες. 

Αυτή η ατμόσφαιρα του συνεχούς ελέγχου υπονομεύει, επίσης, τις προοπτικές έγκυρης καταγγελίας εγκλημάτων. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έχουν καταδείξει ότι οι απλοί πολίτες μπορούν να συνεισφέρουν στην αποτροπή επιθέσεων κάνοντας υποδείξεις στην αστυνομία. Σύμφωνα με μία έρευνα, δύο στις πέντε τρομοκρατικές επιθέσεις αποτράπηκαν μεταξύ 2001 και 2011 βάσει πληροφοριών χάρις σε πληροφορίες από μέλη της μουσουλμανικής κοινότητας. Ωστόσο, από την Ινδία έως την Ιρλανδία, η έως τώρα εμπειρία καταδεικνύει ότι όταν οι άνθρωποι φοβούνται την αστυνομία και το ενδεχόμενο να δεχτούν κάποιου είδους παρενόχληση ή να στοχοποιηθούν λανθασμένα, είναι λιγότερο πιθανό να αναφέρουν κάποιο έγκλημα. 

Όπως τόνισε πρόσφατα ο Πρόεδρος Ομπάμα, οι όποιες συστάσεις για ειδικό επιπρόσθετο έλεγχο και παρακολούθηση των μουσουλμάνων δεν καθιστούν τη χώρα πιο ασφαλή ενώ ταυτόχρονα εντείνουν τις διακρίσεις. Είναι σημαντικό να χαρακτηρίσουμε, όπως έκανε ο Πρόεδρος Ομπάμα, αυτές τις εμφανώς προκατειλημμένες συστάσεις ως προωθητικές της πολιτικής του «αποδιοπομπαίου τράγου». Ωστόσο, είναι επίσης σημαντικό να διερευνήσουμε και να θέσουμε υπό αυστηρή αξιολόγηση τις νέες συστάσεις περί κρατικού ελέγχου, οι οποίες παρότι δεν περιβάλλονται από ρητορική κατά των μουσουλμάνων, θα είχαν ως αποτέλεσμα την ενδυνάμωση του FBI και άλλων μυστικών υπηρεσιών ώστε να θέσουν τους μουσουλμάνους της Αμερικής και άλλες μειονότητες υπό συνεχή και πλήρη έλεγχο - χωρίς δικαστική απόφαση ή δημόσια εποπτεία. 

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τον αδιάκριτο έλεγχο που δεν βασίζεται σε συγκεκριμένες υποψίες, όπως επίσης και με άλλες συστάσεις αντιδραστικού χαρακτήρα κατά της τρομοκρατίας, είναι ότι παραλείπουν την παρούσα σκληρή πραγματικότητα. Οι ένοπλες ομάδες που διαπράττουν εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως η ομάδα που αυτοαποκαλείται Ισλαμικό Κράτος, δεν υφίστανται εν κενώ. Η καθεμία προκύπτει από περίπλοκες και συγκεκριμένες αιτίες και δεν θα πρέπει να υποκρινόμαστε ότι υπάρχει δήθεν μία μεμονωμένη αιτία (ή για το συγκεκριμένο ζήτημα, μία μεμονωμένη απειλή ή μεμονωμένη λύση). 

Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι αυτές οι φρικτές επιθέσεις αποτελούν κομμάτι ενός εκτενέστερου και μακρύτερου μοτίβου βίας και συγκρούσεων. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να κλείσουν τις πόρτες, να φράξουν τις διόδους εισόδου ελπίζοντας ότι οι παγκόσμιες κρίσεις δεν θα φτάσουν στο έδαφός τους. Θα πρέπει να διαδραματίσουν τον ρόλο που τους αναλογεί - ως τον βασικό εγγυητή για την πρόοδο προς την ειρήνη - στο φιλόδοξο σχέδιο, που υπάρχει εδώ και δεκαετίες, για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου συστήματος προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ήταν πάντοτε ξεκάθαρο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα πρέπει να υποστηρίζουν κυβερνήσεις που βασανίζουν, σκοτώνουν αδιακρίτως και συντρίβουν τους διαφωνούντες. Ωστόσο, αυτός δεν είναι ένας υψηλός ευγενής στόχος, είναι μία σκληρή πραγματικότητα: όσο οι κυβερνήσεις εξακολουθούν να λαμβάνουν από τις Ηνωμένες Πολιτείες χρήματα, όπλα και στήριξη για να διαπράττουν παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι θα βρίσκονται ανάμεσα στα διασταυρωμένα πυρά της κρίσης και των συγκρούσεων. Εάν ο ΟΗΕ και άλλοι θεσμοί που προστατεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα παραμένουν αδύναμοι, η προοπτική μείωσης της βίας είναι εξίσου αποδυναμωμένη.