ΓΚΕΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΡΙΑ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΛΙΒΑΝΟ
Γκέι πρόσφυγες από τη Συρία αγωνίζονται για την επιβίωσή τους στο Λίβανο
Khairunissa Dhala, Ερευνήτρια στον τομέα των Προσφύγων της Διεθνούς Αμνηστίας.
Όταν ο 26χρονος Khalil, εισήλθε στο Λίβανο διαφεύγοντας τη σύρραξη και την ανθρωπιστική κρίση στη Συρία, πίστεψε πως η ζωή του θα βελτιωνόταν.
Όμως, μια νύχτα, παρασύρθηκε σε μια συνάντηση με δύο άνδρες. Ισχυρίζεται ότι τον βίασαν, ότι του πήραν τα χρήματα από το πορτοφόλι, και ότι του έκλεψαν το κινητό του τηλέφωνο.
Ο Khalil δεν ανέφερε ποτέ στην αστυνομία το φερόμενο βιασμό. Είναι πρόσφυγας καθώς και γκέι. Φοβόταν ότι θα τιμωρούνταν, και ότι κανείς δεν θα νοιαζόταν για αυτό που του είχε συμβεί.
Από τότε, έχει κάνει απόπειρα αυτοκτονίας -τον βρήκε ένας φίλος και τον πήγε στο νοσοκομείο.
Παρά το γεγονός ότι ο Λίβανος, εν συγκρίσει με τις περισσότερες χώρες της περιοχής, δίνει την εικόνα μιας πιο ανεκτικής χώρας, ο Ποινικός Κώδικάς του θεωρεί τις «ομοφυλοφιλικές πράξεις» παράνομες, όπως ακριβώς συμβαίνει και στη Συρία. Η λεσβιακή, ομοφυλοφιλική, αμφισεξουαλική, τρανσεξουαλική ή ίντερσεξ (ΛΟΑΤΙ) κοινότητα της χώρας, μπορεί διαρκώς να αυξάνεται, ωστόσο, το ζήτημα παραμένει ταμπού.
Ο Khalil, ένας εκ του ενός εκατομμυρίου περίπου σύρων προσφύγων στο Λίβανο, ισχυρίζεται ότι υφίσταται καθημερινά διακρίσεις λόγω της εθνικότητάς του. Ωστόσο, ως γκέι, αντιμετωπίζει περαιτέρω δυσκολίες.
Η πλειονότητα των σύρων προσφύγων στο Λίβανο εγγράφεται στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, προκειμένου να έχει πρόσβαση σε υποστήριξη. Έμαθα ότι πολλοί ομοφυλόφιλοι άνδρες δεν αποκαλύπτουν τη σεξουαλική τους ταυτότητα κατά την εγγραφή τους στον ΟΗΕ, φοβούμενοι για το επιπρόσθετο στίγμα στο οποίο θα εξετίθεντο.
Όσοι έχουν εγγραφεί λένε πως οι παρέχοντες υπηρεσίες στην Ύπατη Αρμοστεία Προσφύγων του ΟΗΕ, πριν τους βοηθήσουν, συχνά εκφράζουν αμφιβολίες για το κατά πόσον είναι γκέι, και δεν δείχνουν ευαισθησία στις ανάγκες τους.
Οι περισσότεροι λένε ότι δεν έχουν βρει την ασφάλεια που ζητούσαν έξω από τη Συρία.
Ο 34χρονος Όμαρ, μετακόμισε στο Λίβανο το Νοέμβριο του 2012 από τη Συρία, φοβούμενος ότι οι ισλαμιστές μαχητές που είχαν καταλάβει την πόλη του θα τον καταδίωκαν γιατί είναι ομοφυλόφιλος. Ωστόσο, εξακολουθεί να αγωνίζεται για την ασφάλειά του.
«Σε γενικές γραμμές δεν αισθάνομαι ασφαλής ή σίγουρος. Βρίσκομαι σε δυσμενή θέση, διότι δεν είμαι μόνο ομοφυλόφιλος, αλλά είμαι και Σύρος. Είναι διπλή διάκριση», είπε.
Όταν έφτασε στο Λίβανο, οι περισσότεροι πρόσφυγες από τη Συρία αγωνίζονταν να αντεπεξέλθουν στο υψηλό κόστος ζωής και την έλλειψη διαθέσιμης υποστήριξης.
Λόγω της οικονομικής δυσπραγίας και τις δυσκολίες που συναντούν στην πρόσβαση σε υπηρεσίες, οι πρόσφυγες εξαρτώνται ολοένα και περισσότερο από εξωτερική βοήθεια. Αυτό μπορεί να τους οδηγήσει σε καταχρηστικές σχέσεις, επειδή δεν έχουν πουθενά αλλού να πάνε.
Ο 26χρονος Hamid, μετακόμισε στο Λίβανο το 2011 και αρχικά έμενε μαζί με το λιβανέζο σύντροφό του, ο οποίος τον κακοποιούσε. Είπε ότι ξυλοκοπήθηκε και πως ο σύντροφός του τον εξανάγκασε να κάνει σεξ με τους φίλους του.
«Με κακοποίησε πολύ σωματικά. Μου έσπασε το πόδι μου και μου χτύπησε το αυτί μου -πλέον δεν ακούω καλά. Δεν έβγαινα από το σπίτι, επειδή δεν είχα πουθενά να πάω. Ανεχόμουν να με δέρνει... Με απειλούσε ότι αν δεν είχα σεξουαλική επαφή με τους επισκέπτες του, θα με έδιωχνε από το σπίτι », είπε.
Τον Νοέμβριο του 2013 ο Hamid το έσκασε και για δυο νύχτες κοιμόταν στην παραλία πριν να εγγραφεί στην Ύπατη Αρμοστεία. Πάσχει από ηπατίτιδα Β, έναν ιό που προσβάλλει το συκώτι, και έχει ενημερώσει την Ύπατη Αρμοστεία για την ασθένειά του.
Το κόστος της θεραπείας για μια χρόνια νόσο όπως η ηπατίτιδα Β είναι πολύ υψηλό και δεν καλύπτεται από τον ΟΗΕ ή από το σύστημα υγείας του Λιβάνου.
Ο Hamid κατάφερε να κάνει εξετάσεις για να επιβεβαιώσει την ασθένειά του, αλλά η θεραπεία κοστίζει $3.000 το μήνα στο Λίβανο και δεν έχει τα χρήματα για να καλύψει τα έξοδα αυτά. Είναι ανίκανος να εργαστεί και ανησυχεί ότι αν αρρωστήσει κανείς δεν θα είναι εκεί για να τον φροντίσει.
Χωρίς περαιτέρω υποστήριξη, ή την προοπτική της ιατρικής περίθαλψης, ο Hamid είναι τόσο απελπισμένος που ακόμη σκέφτεται το ενδεχόμενο να γυρίσει πίσω στο σπίτι του άντρα που τον έδερνε.
Ο Khalil, ο Omar και ο Hamid, όλοι, δήλωσαν ότι ελπίζουν ότι τελικά θα επανεγκατασταθούν σε μια χώρα όπου δεν θα φοβούνται να παραδεχτούν ανοιχτά ότι είναι ομοφυλόφιλοι, και ότι θα είναι σε θέση να έχουν πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες και στο δικαίωμα στην εργασία.
Μέχρι τότε, θα συνεχίσουν να προσπαθούν να επιβιώσουν στο Λίβανο όσο καλύτερα μπορούν.
Όλα τα ονόματα έχουν αλλάξει για να προστατευτούν οι ταυτότητες των ατόμων.