ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ: Η ΜΗΤΕΡΑ ΕΝΟΣ ΤΡΑΝΣ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ ΜΑΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ

Aπό μέλος της ομάδας Υπερήφανοι Γονείς

Η αποκάλυψή του ήρθε σαν «κεραυνός εν αιθρία», αφού τίποτε μέχρι τότε δε μας είχε προϊδεάσει για κάτι παρόμοιο. Ευτυχώς είχαμε αρκετά καλή επικοινωνία, ώστε να μας ανοιχθεί, να μοιραστούμε τα συναισθήματά μας και να θέσουμε τα όριά μας, τόσο από την πλευρά του όσο και από τη δική μας.

Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να μπορέσουμε ν’αφομοιώσουμε το τι σήμαινε αυτή η κατάσταση στην καθημερινή μας ζωή και τη σχέση μας με τους οικείους μας, αλλά και με το υπόλοιπο περιβάλλον (σχολείο, φιλίες, γνωριμίες). Βιώσαμε απρόβλεπτες καταστάσεις, από τις φαινομενικά πιο απλές, όπως το να πάμε για ψώνια σε κατάστημα ρούχων και να θέλει να επιλέξει από το γυναικείο τμήμα ρούχα, εσώρουχα και υποδήματα.

Αυτό δεν ήταν κάτι που μπορούσα να διαχειριστώ από τη μία στιγμή στην άλλη. Η αίσθηση ότι κάτι πήγαινε πολύ στραβά δε με εγκατέλειπε, χωρίς να μπορώ να εκτιμήσω τι ήταν ακριβώς και ποιος ήταν ο καλύτερος τρόπος να το αντιμετωπίσω χωρίς να φέρομαι ψεύτικα, αλλά και χωρίς να το πληγώσω και να χάσω την εμπιστοσύνη που μου έδειχνε.

Συζητήσεις που ξεκινούσαν με τις καλύτερες προθέσεις και στη συνέχεια κατέληγαν σε ξεσπάσματα θυμού ή την αίσθηση μιας ανικανοποίητης επικοινωνίας. Πολύ κλάμα και περίοδοι απόγνωσης. Βίωνα -και ακόμη δεν έχω ολοκληρώσει-, όλα τα στάδια του πένθους, για την απώλεια όλων των ασυνείδητων προσδοκιών μου από το αρσενικό παιδί μου.

Σύντομα ζητήσαμε βοήθεια ψυχολόγου, που δεν ήταν όμως εξειδικευμένος στο θέμα και πιστεύω ότι είχε τα ίδια με εμάς στερεότυπα, όπως άλλωστε και η οικογενειακή θεραπεύτρια που συμβουλευτήκαμε παράλληλα. Μας βοήθησαν πράγματι, αλλά όχι στον πυρήνα του θέματος που μας απασχολούσε. Σε μερικές περιπτώσεις, αποπροσανατολιζόμασταν, αφού ενισχύονταν οι συμπεριφοριστικές προσεγγίσεις, (όπως με την  ανταμοιβή -συναισθηματική/υλική- για κάθε επιθυμητή συμπεριφορά του παιδιού, έστω και καταπιεστική ή υποκριτική….).

Κι έτσι μετά από τόσο καιρό και καθημερινές «ζυμώσεις», ζητήσαμε την (αφιλοκερδή) υποστήριξη της Πάρβη Πάλμου, ψυχολόγου του Σ.Υ.Δ., που μας βοήθησε να κατανοήσουμε για πρώτη φορά ότι δεν υπάρχουν δύο και μόνον φύλα, αλλά (όπως και για άλλα γενετικά χαρακτηριστικά) δυνητικοί συνδυασμοί στοιχείων, όπως βιολογικό φύλο, ταυτότητα φύλου, κοινωνική έκφραση φύλου και σεξουαλική έλξη.

Ταυτόχρονα,γνωρίσαμε την Άννα Απέργη, που με τις εξαιρετικές κοινωνικές δεξιότητές της κατάφερε να μην εστιάσει στην άξεστη από άγνοια και σοκ συμπεριφορά μου, αλλά στην επιθυμία μας να βοηθήσουμε το παιδί μας. Μέσα από την ομάδα που παρακολουθεί το παιδί μου εκεί, γνώρισα σταδιακά ανθρώπους πολύ αξιόλογους και από τις άλλες ΛΟΑΤΚΙ+ ομάδες: τις Οικογένειες Ουράνιο Τόξο, τους Υπερήφανους Γονείς (στην οποία συμμετέχουμε και εποπτεύουν αφιλοκερδώς η Εύα Σπίνου και ο Χρήστος Μπάκας, ειδικευμένοι ψυχολόγοι), την Color Youth -που φιλοξενεί την ομάδα μας στο χώρο της.

Η ζεστασιά και αυθεντικότητα αυτών των ανθρώπων είναι για μένα καταλυτική: η απλή συμμετοχή μου στην ομάδα με κάνει να αισθάνομαι όχι μόνο αποδεκτή από αυτό το κοινωνικό περιβάλλον, αλλά κυρίως βαθιά κατανόηση του τι περνάω αφού όλοι έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο.

Είναι ένα περιβάλλον που μπορώ χωρίς αναστολές, ντροπή και φόβο, να ξεδιπλώσω και να επεξεργαστώ ταυτόχρονα, τι μου συμβαίνει. Αποδέχονται, φυσιολογικά εμένα και το παιδί μου και η συμπαράστασή τους, μου δίνει την άδεια και το παράδειγμα πιο σωστής συμπεριφοράς απέναντί του. Δέχομαι φροντίδα και ενεργό ενδιαφέρον, γεμίζω αυτοπεποίθηση και απενοχοποιούμαι. Υποστήριξη και ακτιβισμός, μια κοινωνία στην οποία αξίζει κάποιος να ζει...

Το διάστημα αυτό ήταν όλο εκπλήξεις και τόσο γεμάτο από εμπειρίες και συναισθήματα. Επειδή δεν μπορούσα να τα αφομοιώσω και να τα τακτοποιήσω μέσα μου, μου προκαλούσαν ψυχοσωματικές δυσλειτουργίες, ένοιωθα όμως πως με έκαναν περισσότερο άνθρωπο! Ήταν σαν να επισκεπτόμουν ένα εξωτικό μέρος,όπου όλα τα σημεία αναφοράς μου, τα στερεότυπα με τα οποία είχα μεγαλώσει, ήταν λάθος. Ότι μέχρι τότε ζούσα σε μια παράλληλη πραγματικότητα, μέσα στην οποία αυτές οι κοινότητες –αναρωτιέμαι και πόσες άλλες!- είναι ανύπαρκτες… Μέσα σ’ αυτές αισθανόμουν εγώ η ιδιόμορφη, η διαφορετική…

Αν υπάρχει κάτι δύσμορφο, παράξενο, απειλητικό, ‘’γκροτέσκο’’ σε ανθρώπους διαφορετικούς από ό,τι έχουμε συνηθίσει, είναι τελικά η δική μας προβολή επάνω τους, των δικών μας στερεοτύπων, για το πώς «πρέπει» οι άνθρωποι να είναι…