Ο ΠΡΩΗΝ ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ ΠΟΥ ΔΙΕΣΩΣΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΛΙΑ

Δημοσιεύθηκε στις 8 Αυγούστου 2016, 12:33Εκτύπωση

O Ghias Aljundi (στη φωτογραφία επάνω αριστερά, ντυμένος στα κίτρινα) εγκατέλειψε τη Συρία πριν από 18 χρόνια για το Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι ένας από τους χιλιάδες ανθρώπους που βοηθάνε εθελοντικά τους πρόσφυγες που καταφθάνουν δια θαλάσσης στην Ελλάδα από το περασμένο έτος. Δεν περίμενε ωστόσο ποτέ ότι, μια μέρα, θα διέσωζε την ίδια του την οικογένεια μέσα από μία φουσκωτή λέμβο.

Όταν έφυγα για τη Λέσβο, στην Ελλάδα, δεν είχα ιδέα ότι η οικογένειά μου θα έφθανε στο νησί μέσα σε μία μικρή φουσκωτή λέμβο. Επρόκειτο για καθαρή σύμπτωση. Ήταν μία ηλιόλουστη αλλά παγερή μέρα του Δεκεμβρίου. Δεν είχα αισθανθεί ποτέ ξανά τόσο παράξενα στη ζωή μου. Ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή που δεν θα ήθελα ποτέ, μα ποτέ να ξαναζήσω.

Κανένας δεν ήθελε να φύγει από τη Συρία. Καταγόμαστε από το Ταρτούς, μια όμορφη πόλη στις ακτές της Μεσογείου. Εξαιτίας μου της δραστηριότητάς μου στη δημοσιογραφία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, με φυλάκισαν για τέσσερα χρόνια και με βασάνισαν και έτσι το 1999 κατέφυγα στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Ο αδερφός μου, ο Safi, διηύθυνε μέχρι πέρυσι κατάστημα κινητής τηλεφωνίας στο Ταρτούς, όταν κάποιος πυροβόλησε το μαγαζί και η παραμονή του εκεί κρίθηκε πολύ επικίνδυνη. Ο ανιψιός μου, ο Mazin, προσπαθούσε να ξεφύγει από την αναγκαστική στρατολόγηση. Έτσι, έφυγαν και οι δύο προς τον Λίβανο και έφτασαν στην Τουρκία σε λίγες μόνο ημέρες.

Τότε έμαθα ότι είχαν πληρώσει κάποιον για να τους πάει στη Λέσβο. Έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να τους αποτρέψω από αυτό το επικίνδυνο θαλάσσιο ταξίδι. Ήμουν έτοιμος να δανειστώ χρήματα για να παραμείνουν στην Τουρκία. Αλλά εκείνοι είχαν ήδη πάρει την απόφασή τους οπότε και έπρεπε να τους στηρίξω.

Τους είπα, λοιπόν, να μην φύγουν τη νύχτα, γιατί σε περίπτωση ατυχήματος ο κίνδυνος πνιγμού είναι υψηλότερος. Τους συμβούλευσα να φορέσουν ένα αδιάβροχο και πλαστικές σακούλες στα πόδια και τους τόνισα ότι τα περισσότερα σωσίβια ήταν ψεύτικα.Τέλος, τους είπα να μην φωνάζουν, για να μην τρομάξουν τα παιδιά.

Ξανά μαζί ύστερα από 17 χρόνια

Επειδή δημοσίευσαν την τοποθεσία τους στο WhatsApp, ήξερα ακριβώς πού θα έφθαναν. Το ταξίδι από τις τουρκικές ακτές διήρκησε μία ώρα και 50 λεπτά. Ενώ περίμενα, ένιωθα λες και ήμουν κάπου αλλού, μέσα σε μία φούσκα. Γλίστρησα στην πλαγιά, στην πίσω πλευρά από το σημείο όπου τα κύματα παρέσερναν τη βάρκα του αδερφού μου. Ήταν τόσο δύσκολο το μέρος εκείνο για να αράξει πλεούμενο που τα χέρια μου γέμισαν αγκάθια και αίμα.

Το μόνο άτομο που αναγνώρισα ήταν ο Safi, παρόλο που δεν είχαμε ιδωθεί για 18 χρόνια. Η έγκυος νύφη μου, η Nina, έκλαιγε. Νόμιζε ότι είχε χάσει το μωρό της, επειδή πανικόβλητοι άνθρωποι στη βάρκα την ποδοπάτησαν στην κοιλιά. Οι γιατροί συνάδελφοί μου την εξέτασαν και βρήκαν σφυγμό. Περιμάζεψα τόσο πολλά παιδιά, συμπεριλαμβανομένης της τρίχρονης ανιψιάς μου, της Sirin, που στην αρχή δεν ήξερα καν ότι ήταν αυτή.

Πήγαμε να τους καταγράψουμε στον επίσημο καταυλισμό στη Μόρια, αλλά είχε πολύ κόσμο. Άνθρωποι κοιμούνταν έξω και το κρύο ήταν τσουχτερό. Έπρεπε να βρω ένα μέρος να νοικιάσω για την οικογένειά μου, καθώς δεν επιτρεπόταν στους πρόσφυγες να μείνουν σε ξενοδοχείο ή να μπουν σε ταξί. Ένας Έλληνας τους πρόσφερε δωμάτιο για τη νύχτα εκείνη.

Τους πήγα για φαγητό και μετά επέστρεψα στη νυχτερινή μου βάρδια. Ήμουν σε κατάσταση σοκ και εκφόρτωνα βάρκες όλη τη νύχτα.

Τα μέλη της οικογένειάς μου συνέχισαν το ταξίδι τους προς τη Γερμανία όπου πλέον κατοικούν. Πηγαίνουν σε ένα κέντρο εκμάθησης γλωσσών και περιμένουν μία θέση στον παιδικό σταθμό. Οι ντόπιοι τούς φέρονται πολύ καλά. Αυτό είναι απίστευτα θετικό. Η νύφη μου μού είπε: «Νιώθω σαν κανονικός άνθρωπος τώρα». Έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι.

Η μεγαλύτερη δυσκολία στο να είσαι πρόσφυγας

Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζεις ως πρόσφυγας είναι όταν οι άνθρωποι σε κάνουν να νιώθεις ανεπιθύμητος, σαν να είχες έρθει για να τους πάρεις τα πλούτη. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έρχονται για να βρουν δουλειά.

Μια φορά διέσωσα ένα μωρό έξι ημερών που έτρεμε από το κρύο. Ρώτησα την πολύ νεαρή μητέρα του γιατί ήρθε μόνη της. «Μας βομβάρδισε ένα αεροπλάνο και πέθαναν πάρα πολλοί άνθρωποι», είπε. «Πήρα, λοιπόν, το μωρό μου και μπήκα στη βάρκα, γιατί ήταν η μόνη πιθανότητα να επιβιώσω». Ο σύζυγός της εξαφανίστηκε όταν ήταν τριών μηνών έγκυος και οι συγγενείς της σκοτώθηκαν. Τι άλλο θα μπορούσε να είχε κάνει;

Αυτή η γυναίκα είναι το ίνδαλμά μου. Τώρα βρίσκεται ακόμη σε έναν καταυλισμό, στη Σουηδία, αλλά η ίδια και το μωρό της είναι ασφαλείς. Όποτε τη ρωτάω πώς είναι, απαντάει: «Χαρούμενη. Εδώ δεν έχει βόμβες διασποράς».

Πάρα πολλοί άνθρωποι μου είπαν ότι δεν θα έμεναν ούτε μία μέρα στην Ευρώπη αν κηρυσσόταν κατάπαυση του πυρός στη Συρία. Η φυγή είναι ο μοναδικός τρόπος επιβίωσης.

Η φιλική υποδοχή κάνει τη διαφορά

Τώρα η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πραγματικά πολύ χειρότερη από τότε που ήρθε η οικογένειά μου. Τον Μάρτιο, η Μόρια μετατράπηκε σε κλειστό κέντρο κράτησης λόγω της νέας συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι κινδυνεύουν να επαναπροωθηθούν στην Τουρκία.  

Επίσης, αρκετοί άνθρωποι βρίσκονται μπλοκαρισμένοι σε διάφορα μέρη της ηπειρωτικής Ελλάδας, υπό άθλιες συνθήκες και με ελάχιστη υποστήριξη. Όταν πριν από λίγο καιρό ήμουν εθελοντής στην Αθήνα, είδα μωρά τριών ημερών να μεταφέρονται από το νοσοκομείο σε σκηνές εν μέσω καύσωνα. Μιλάμε για πραγματική απόγνωση.

Οι εθελοντές και οι ακτιβιστές κάνουν τη διαφορά σε αυτήν την κρίση. Το ενενήντα τοις εκατό των ανθρώπων αυτών πληρώνουν οι ίδιοι τα έξοδά τους. Ποτέ δεν αισθάνθηκα φόβο και ποτέ δεν είδα κάποιον επιθετικό πρόσφυγα. Όλοι γνωρίζουν ότι είμαστε εδώ για να τους βοηθήσουμε.

Όταν η υποδοχή είναι φιλική, οι άνθρωποι αισθάνονται ότι υπάρχει ελπίδα και αυτό το χρειάζονται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Έχουν ανάγκη να νιώσουν ότι τακτοποιούνται, ότι δεν ενοχλούν τον κόσμο. Αυτό τους δίνει πίσω την ανθρωπιά και την αξιοπρέπειά τους.

Ghias Aljundi, Σύριος τέως πρόσφυγας που διαμένει στο Ηνωμένο Βασίλειο, νυν εθελοντής στη Λέσβο

Γι’ αυτό έχουν τόσο μεγάλη σημασία λύσεις όπως η επανεγκατάσταση. Δεν μπορούμε να αφήνουμε τους ανθρώπους να προβαίνουν σε αυτά τα πολύ επικίνδυνα θαλάσσια ταξίδια με τα παιδιά τους και οι λαθρέμποροι να τους εκμεταλλεύονται, ούτε να τους αφήνουμε να ζουν παγιδευμένοι επί δεκαετίες σε μέρη όπως η Κένυα και το Πακιστάν.

Για όλους αυτούς τους ανθρώπους, η δυνατότητα να ταξιδεύουν νόμιμα και με ασφάλεια σε μια χώρα που θα τους προστατεύει σημαίνει ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. Κανένας γονιός δεν θα ήθελε τα παιδιά του να γεννηθούν μέσα σε ένα κλίμα αβεβαιότητας. Θα ήθελε να πηγαίνουν στο σχολείο, να είναι ασφαλή και τακτοποιημένα.

Η προστασία των προσφύγων δεν είναι δώρο, αλλά ανθρώπινο δικαίωμα. Πρέπει να πούμε στις κυβερνήσεις μας να εργαστούν από κοινού για την εξεύρεση λύσεων, τώρα.

 

 

ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΔΩΡΕΑ
Υπερασπίσου τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και στήριξε την ανεξαρτησία του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας.