ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΚΟΡΕΣ ΧΑΘΗΚΑΝ ΣΕ ΝΑΥΑΓΙΟ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ
Ο Σύριος γιατρός, Hasan Wahid, έχασε τις τέσσερις μικρές κόρες του σε ναυάγιο στην Μεσόγειο στις 11 Οκτωβρίου 2013. Η ιστορία της οικογένειάς του περιγράφει τις δύσκολες αποφάσεις – και τους τρομερούς κινδύνους – που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην Ευρώπη.
O Hasan Wahid, και η σύζυγός του, Manal Hashash, θεώρησαν πως το επικίνδυνο θαλάσσιο ταξίδι προς την Ευρώπη ήταν η μόνη επιλογή τους. O πόλεμος μαινόταν στην πατρίδα τους, τη Συρία, και είχαν ήδη δεχθεί απειλές θανάτου στη Λιβύη, όπου ο Hasan εργάστηκε ως γιατρός.
Έτσι, τον Οκτώβριο του περασμένου έτους, κατέβαλλαν σε ένα λαθρέμπορο το ποσό των 4500 αμερικανικών δολαρίων για να μεταφέρει αυτούς και τις τέσσερις κόρες τους – τη Randa, ηλικίας 10 ετών, τη Sherihan, οκτώ ετών, τη Nurhan, έξι ετών, και τη Kristina, δύο ετών - σε ότι ήλπιζαν πως θα ήταν μια ασφαλής, ειρηνική ζωή. Ο Hasan, που τώρα ζει στην Ελβετία, μας διηγήθηκε την ιστορία τους:
Έλαβα μια άμεση απειλή, η οποία ανέφερε ότι αν δεν εγκαταλείψω τη Λιβύη θα μετανιώσω για τη διαμονή μου. Είχα κατηγορηθεί ότι υποστήριζα το καθεστώς [του Άσαντ] και με ξυλοκοπήσανε. Αισθάνθηκα ότι έπρεπε να φύγω.
Προσπάθησα να πάω στην Αίγυπτο, αλλά έκλεισαν τα σύνορά τους για τους Σύριους. Έκανα αίτηση για βίζα στην Τυνησία, αλλά απορρίφθηκε. Έκανα αίτηση για βίζα στη Μάλτα, αλλά κι αυτή επίσης απορρίφθηκε. Έτσι, σε αυτό το στάδιο, η μόνη μου επιλογή ήταν η θάλασσα.
Μας είπαν [οι λαθρέμποροι] ότι θα ήταν ένα επιβατικό πλοίο. Όταν είδαμε ότι ήταν ένα ψαράδικο, ήταν πολύ αργά για να γυρίσουμε πίσω. Η οικογένειά μου καθόταν μακριά από μένα. Έπρεπε να καθίσω στο πίσω μέρος με τους ηλικιωμένους και τα άτομα με ειδικές ανάγκες, επειδή έχω μια αναπηρία από την παιδική ηλικία στο αριστερό μου πόδι. Η γυναίκα και οι κόρες μου καθόταν στο μπροστινό μέρος, στο ίδιο επίπεδο του σκάφους. Τα 450-500 άτομα πάνω στο πλοίο ήταν κυρίως Σύριοι.
Μετά από μερικές ώρες, εμφανίστηκε ένα ταχύπλοο σκάφος με ένοπλους άνδρες από τη Λιβύη. Πυροβόλησαν στον αέρα. Ο καπετάνιος μας δεν σταμάτησε. Υποθέσαμε ότι ήταν πειρατές, επειδή οι περισσότεροι από εμάς είχαμε τις οικονομίες μιας ζωής μαζί μας. Περίπου στις 2 τα ξημερώματα πυροβόλησαν στο σκάφος μας. Τρεις άνθρωποι τραυματίστηκαν και το σκάφος υπέστη ζημιές. Στη συνέχεια έφυγαν.
Η στάθμη του νερού μέσα στο πλοίο άρχισε να ανεβαίνει, οπότε χρησιμοποιήσαμε αντλίες νερού. Οι αντλίες λειτούργησαν μέχρι περίπου το μεσημέρι, αλλά στη συνέχεια χάλασαν. Ο καπετάνιος έκλεισε τις μηχανές και τα ψηλά κύματα κουνούσαν το σκάφος προς όλες τις πλευρές. Παραμείναμε έτσι μέχρι που το σκάφος ανατράπηκε, τραβώντας μας όλους προς τα κάτω. Λίγο πριν, είχαμε δει ένα ελικόπτερο να πετάει από πάνω μας. Μια ώρα αργότερα, οι Ιταλοί και η Μαλτέζοι λιμενοφύλακες έφτασαν.
Δεν ξέρω πώς κατόρθωσα να φτάσω την επιφάνεια. Όταν το έκανα, είδα ότι είχαμε απομακρυνθεί από το πλοίο και τα κύματα μάς έσπρωχναν πιο μακριά. Με σηκώσανε έξω από το νερό μετά από περίπου δύο ώρες. Οι λιμενοφύλακες διέσωζαν πρώτα τα παιδιά. Τελικά διασώθηκα από τις αρχές της Μάλτας, μετά τη δύση του ηλίου. Δεν ήξερα αν η γυναίκα και τα παιδιά μου είχαν διασωθεί ή όχι.
Ένας άντρας που καθόταν δίπλα μου στο σκάφος της Μάλτας - τον οποίο γνώριζα από τη Λιβύη πριν από τη διαδρομή στη θάλασσα- μου είπε ότι είχε δει μια από τις κόρες μου σε μια βάρκα διάσωσης. Είναι οκτώ και δεν έχει τα μπροστινά της δόντια και το δέρμα της είναι πιο σκούρο από τις αδελφές της.
Εκείνος μου είπε: «Με φώναξε και με ρώτησε αν είχα δει τον πατέρα της. Της είπα να μην ανησυχεί και ότι ο μπαμπάς θα έρθει σε αυτήν». Προσπαθούσε να την ηρεμήσει, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν ακόμα στο νερό και εκείνη πάνω σε μια βάρκα.
Στη Μάλτα, έδωσα στον Ερυθρό Σταυρό όλες τις πληροφορίες για τις κόρες μου και τη σύζυγό μου - τα ονόματα, τις ηλικίες. Η γυναίκα μου [η οποία διασώθηκε από τις ιταλικές αρχές] έψαχνε επίσης μανιωδώς για αυτές στην Ιταλία.
Κρεμόμαστε από την ελπίδα ότι θα βρούμε τα παιδιά μας. Το μόνο που θέλουμε είναι να βρούμε τις κόρες μας, είτε νεκρές είτε ζωντανές.
Οι κόρες του Hasan εξαφανίστηκαν σε ένα από τα δύο ναυάγια κοντά στο νησί Λαμπεντούσα της Ιταλίας τον Οκτώβριο του περασμένου έτους. Πάνω από 500 άνθρωποι πνίγηκαν, προκαλώντας κοινωνική κατακραυγή. Το Ιταλικό Ναυτικό είχε διασώσει πάνω από 100,000 ανθρώπους στη Μεσόγειο από τότε. Ωστόσο ο αριθμός των νεκρών συνεχίζει να αυξάνεται: πάνω από 2,500 άτομα έχουν πνιγεί μέχρι στιγμής φέτος. Η Ιταλία δεν μπορεί να το κάνει αυτό μόνη της.
Δράσε τώρα
Να μην αφήσουμε άλλους ανθρώπους να υποφέρουν και να πεθαίνουν στα σύνορα μας.
