ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΝΕΩΝ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ
Δύο ακτιβίστριες μας, η Μαρία και η Ευτυχία, συμμετείχαν στην Ευρωπαϊκή Συνάντηση Νέων, που πραγματοποιήθηκε στη Βαρσοβία της Πολωνίας το διάστημα 28 Ιουλίου - 1 Αυγούστου 2014 και μας μιλούν για την εμπειρία τους
της Μαρίας Αλμυράκη
Το European Youth Meeting 2014 δεν ήταν η πρώτη μου συμμετοχή σε συλλογικό πανευρωπαϊκό camp της Διεθνούς Αμνηστίας τα τελευταία τρία χρόνια που δραστηριοποιούμαι με την οργάνωση. Ήταν όμως χωρίς αμφιβολία το πιο συναρπαστικό.
Ήταν ο ακτιβισμός στην απλούστερη και ουσιαστικότερη μορφή του. Συλλογικότητα, δραστηριοποίηση, ευαισθητοποίηση και πάνω απ’ όλα όραμα! Όραμα για ένα μέλλον χωρίς βασανιστήρια, χωρία αστυνομική αυθαιρεσία, εξευτελισμό των κρατουμένων και αλόγιστη βία. Γιατί μπορεί χώρες όπως το Μεξικό, οι Φιλιππίνες, το Ουζμπεκιστάν και η Νιγηρία να μοιάζουν μακρινές αλλά οι ιστορίες της Claudia, της Alfreda, της Dilorom και του Moses, είναι καθημερινές και βρίσκονται δίπλα μας. Ποιος δεν θυμάται άλλωστε τον θάνατο του Ιλία Καρέλι ή τα βασανιστήρια που υπέφεραν οι ληστές του Βελβεντού; Κι αν ξεχάσαμε καιρός είναι να θυμηθούμε! Και να κατανοήσουμε ότι η καμπάνια Stop Torture μπορεί να στοχεύει σε τέσσερεις χώρες και να απαιτεί δικαίωση για τέσσερεις ανθρώπους αλλά στην ουσία απευθύνεται σε όλους εμάς για όλους εμάς.
Κι αυτή την διαπίστωση, παρά τα newsletter και τις ενημερώσεις από το τμήμα, την οφείλω στο European Youth Meeting, που πρώτη φορά ως ακτιβίστρια μου έδωσε την ευκαιρία να ακούσω την φωνή και την ιστορία ενός ανθρώπου που ως τότε αποτελούσε για εμένα μια υπόθεση σε χαρτί. Η φωνή της Claudia Medina και Loretta Rosales μετέτρεψε το χαρτί σε αυτοσκοπό. Τα βιώματα και ο αγώνας τους για δικαιοσύνη έδωσε νέα πνοή στην προσπάθεια μου για κινητοποίηση και άγγιξε τις ακτιβιστικές μου χορδές χαρίζοντας μου παραπανήσια όρεξη. Τα workshops, η προετοιμασία της τελικής δράσης, οι εισηγήσεις των ειδικών ακόμα και τα energizers, με βοήθησαν να δω καθαρά και να κατανοήσω απόλυτα το βάθος του προβλήματος, με βοήθησαν να σκεφτώ δημιουργικά και μου πρόσφεραν μια νέα οπτική για να κουβαλήσω στις αποσκευές μου.
Το European Youth Meeting της Πολωνίας ήταν για εμένα μια εμπειρία που θα σημαδέψει τα φοιτητικά μου χρόνια. Μια διοργάνωση που μου θύμιζε κάθε μέρα το λόγο που έγινα μέλος της Διεθνούς Αμνηστίας, την ανάγκη για κατάργηση των βασανιστηρίων, ένα πενταήμερο που μου χάρισε φίλους και μέντορες για μια ζωή.
της Ευτυχίας Μαρίας Αλεξοπούλου
Το European Youth Meeting 2014 στην Πολωνία ήταν ένα ταξίδι γεμάτο από πολλές απόψεις: 5 εποικοδομητικές μέρες, χρωματισμένες από τις ιδέες και τον ενθουσιασμό των νέων ακτιβιστών, από πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Ήταν ιδιαίτερα σημαντικό για ένα νεοσύστατο τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας, όπως αυτό της Πολωνίας, να βλέπω τη διάθεση και την αφοσίωση που είχαν οι υπεύθυνοι για να μας μεταδώσουν την ίδια όρεξη για προσπάθεια που διακατείχε και τους ίδιους. Η θεματική ήταν τα βασανιστήρια, μια εκστρατεία με την οποία καταπιάνεται για 4η φορά η Διεθνής Αμνηστία από το 1973. Θέλοντας να ενισχύσουν τη μακρά προσπάθεια που έχει κατορθώσει η οργάνωση σε αυτό τον τομέα, υπεύθυνοι των κεντρικών γραφείων της Διεθνούς Αμνηστίας μας μίλησαν για τα αποτελέσματα που έχουν δει να επέρχονται μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας. Έχει αποδειχθεί από έρευνες της Διεθνούς Αμνηστίας, ότι 4 στους 10 ανθρώπους φοβούνται πως μόλις προφυλακιστούν, θα βασανιστούν, γι’ αυτό και τα βασανιστήρια συνδέονται άμεσα με τον εκφοβισμό και τον εξαναγκασμό σε κατάθεση ψευδών μαρτυριών και κατηγοριών. H εκστρατεία εστιάζει σε 4 συγκεκριμένες χώρες (Μαρόκο, Νιγηρία, Πακιστάν, Φιλιππίνες και σε συγκεκριμένες υποθέσεις ατόμων που έχουν πέσει θύματα βασανιστηρίων σε αυτές τις χώρες και η Διεθνής Αμνηστία διαπιστώνει δυστυχώς την ύπαρξη 27 διαφορετικών τεχνικών βασανισμού των ατόμων σήμερα. Το γεγονός ότι σε ορισμένες από τις υποθέσεις αυτές, ξεκίνησε, μετά από συστηματική άσκηση πίεσης, το στάδιο της έρευνας για λογοδοσία των υπευθύνων, μας μεταφέρει τουλάχιστον το ελπιδοφόρο μήνυμα, ότι ακόμη και μια υπογραφή μπορεί να θέσει το θεμέλιο για μια πρώτη αλλαγή.
Όταν, λοιπόν, την τελευταία μέρα της συνάντησης βγήκαμε στην κεντρική πλατεία της Βαρσοβίας για τη δράση που σχεδιάζαμε εδώ και μέρες, καταλάβαμε ότι το να υποδυθούμε τους βασανιστές ή τα θύματα, όπως σχεδιάζαμε στο πλαίσιο της δράσης, ήταν πολύ πιο δύσκολο από το να μιλήσουμε σε ζωντανή διαδικτυακή σύνδεση με ένα από τα θύματα βασανιστηρίων. Η αποδοχή όμως του κόσμου και η προθυμία να πληροφορηθεί, ίσως να ήταν και ένα από τα στοιχεία που μας βοήθησαν να μαζέψουμε εκατοντάδες υπογραφές μέσα σε λίγες ώρες. Και ήταν αυτό που προσωπικά με έπεισε να θεωρώ πως η στήριξη αυτού του θεσμού που διοργανώνεται ανά δύο χρόνια, όπως και οποιασδήποτε άλλης προσπάθειας να φέρει κοντά ακτιβιστές της Διεθνούς Αμνηστίας από διαφορετικά μέρη του κόσμου, πρέπει να συνεχιστεί.
